ჩემო მერცხალო

ისევ მოვიდა გაზაფხული

ასე უეცრად და ასე მალე,

არ დააყოვნე შემოღამებას

და წამიერადვე გამეცალე.

ის,რომ გივლიდი ამდენი ხანი,

შენზე ვზრუნავდი და გაპურებდი,

არად ჩააგდე, უმალ განმშორდი,

მე კი სულელი ყველგან გეძებდი.

ხის თითოეულ ტოტს, ყოველ კენწეროს

შევსცქეროდი რომ შენ დამენახე,

მაგრამ გაფრინდი, ჩემგან გაფრინდი,

ისე შორს, რომ ვერსად ვეღარ გნახე.

ზეცას შევყურებ, იქნებ კვლავ ვნახო

ვარსკვლავებს შორის როგორ დაფრინავ.

კვლავ გავიგონებ ნეტავ შენს ჟღურტულს,

ნეტავ ოდესმე ისევ გიხილავ?

ან მე ვცდებოდი და სხვას უმღერდი,

ან მომატყუე შენ გარეწრულად,

მე ყურადღება მოვადუნე და

შენც გამიფრინდი, დავრჩი ეულად.

დილით ბაღში რომ მესმა ჭიკჭიკი,

ნუთუ ისა ხარ, შენ დაჟღურტულებ?

ბედნიერი ხარ, მიტომ ჭიკჭიკებ?

მაშინ, ძვირფასო, გათავისუფლებ!

მიდი, გაფრინდი, შორს, შორს გაფრინდი,

ზეცას შემოკარ ათჯერ ირაო,

მე ხომ ვიცი, რომ არ დამივიწყებ,

ამას ვიკმარებ, რომ გავიხარო. 

გიორგი ჩაჩხიანი