ცისფერ თვალებს

რა ფერი გაქვს, გოგო, შენ ეგ თვალები,

ზეცასაც კი შურს მათი სილაჟვარდე,

მიგიგავენ ოკეანეს უძიროს

და არ მიკვირს მათ გამო შემიყვარდე.

თვით კამკამა წყალიც მღვრიე იქნება,

მათ წინაშე იაც კი დაიმორცხვებს.

შენი მზერა არის მეტად სათუთი,

ოჰ, ეგ მზერა რა საოცრად გამშვენებს.

მათ შევსცქერი, მიყვარდება ცხოვრება,

სილამაზე ამ სამყაროს ხვედრია.

შენ კი გშვენის ეგ ცისფერი თვალები,

მაგრამ ჩემთვის ეგ მშვენება მტერია.  

მეშინია შიგნით არ ჩავიკარგო,

მე ხომ ცურვა სათანადოდ არ ვიცი,

სად წამიღებს ოკეანის დინება,

ეს არც მე და მგონი არც შენ არ იცი.

არ მწადია ლტოლვა მეტად გიჟური,

წარსულს დარჩეს ეს ბავშვური წადილი,

ნუ მიყურებ, ოჰ, გთხოვ, ნუ შემომხედავ,

ნურც ღიმილით, ნურცა გულგატეხილი.

სიხარულიც ხომ გიბრწყინებს მაგ თვალებს,

სევდა კიდევ უფრო მეტად გამშვენებს,

ამიტომ, გთხოვ, ნუ მიყურებ საერთოდ,

ნურც მომაპყრობ მაგ შენს ცისფერ თვალებს.

მათ წინაშე მე უძლური გავხდები,

მე კი არ მსურს მქონდეს რამის ფეტიში,

დამინდე და მომარიდე ეგ მზერა

სხვისთვის სათნო, ჩემთვის კიდევ საშიში.

 გიორგი ჩაჩხიანი