უცნობ მუზას

ორი დღეა, რაც მუზას დავეძებ,

ვისაც მივუძღვნი ჩემს პოეზიას,

ნაზი რითმების თაიგულს ვუძღვნი

და მას ვუმღერებ უცხო არიას.

როგორც ჰაერი სჭირდება მოკვდავს,

ისე უმუზოდ ვერ გაძლებს ლექსი,

და საჭიროა პოეზიისთვის

მუზას და რითმას ჰქონოდეს სექსი.

ვერ დავუშვებ,რომ ღრმა ძილს მიეცნენ,

ხმა დაიდაბლონ ჩემმა ლექსებმა

და პოეზიის გადასარჩენად

მზად ვარ დამშანთონ ავმა სულებმა.

თუ დაუკარგავს ჩემს ლექსს სინაზე,

სისპეტაკე და ზნეკეთილობა,

ავი სულების ბრალია მაშინ,

მათ შემამეცნეს პირმოთნეობა.

სწორედ ამიტომ დავეძებ მუზას,

რათა ვიპოვნო გზა მართებული

და აღარ იყოს ჩემი ლექსები

არეული და გაურკვეველი.

დღეს ვწერ იმაზე, მუზა რომ არ მყავს

და შთაგონების წყაროს დავეძებ,

ხვალ კი ვაპირებ სიტყვით დაგატკბო

და იმედი მაქვს, რომ გაგახარებ.

ამ წამს არ გიცნობ, ვინ ხარ და რა ხარ,

მაგრამ როგორც კი მუზად მექცევი,

მაშინ გაგიცნობ, გულში ჩაგიკრავ

და მჯერა არსად არ გამექცევი.

გიორგი ჩაჩხიანი