წერილი შენთვის

შენზე ფიქრებით გადარეული

დავიარები უცხო მიწაზე,

მზად ვარ გავიგო და შევიმეცნო

ყოველივე რამ წმინდა გრძნობაზე.

მუზად ქცეული გარდამესახე,

დღითიდღე იწვევ ჩემს აღტაცებას

და შენი ნაზი, სპეტაკი სულით

ჩემი გონების დამორჩილებას.

დასაბამითგან მეგონა ვწერდი

ერთ ჩვეულებრივ მანდილოსანზე,

მაგრამ როდესაც მივხვდი სიმუხთლეს

შემრჩა ნიშანი მგზნებარე გულზე.

როს დავბრუნდები ჩემსა მიწაზე

და ჩემს საწოლზე მოვკალათდები?

განშორებულო თავისუფლებავ,

სიმშვიდევ ჩემო, დამიბრუნდები?

ოღონდაც შენ კი არ გაგაბრაზო,

არ ჩამითვალო კადნიერება,

თითქოს უარს ვამბობ უცხო მიწაზე

და არად მიღირს ბედნიერება.

გონებას არ სურს გულის აყოლა,

უცხო სამყაროს გადაბარგება,

ჩვეული რიტმის არევ-დარევა

და სიყვარულზე დამორჩილება.

და თუ დროება მგულშემატკივრობს

და ბედ-იღბალიც გვერდში მიდგება,

მომავლის ველზე ერთურთ შევხვდებით

და სანთელიც იქ აგიზგიზდება.

მაგრამ დღეს არ ვთვლი,საჭიროა გრძნობებს აყოლა,

გულისთქმის ნდობა და გონების გადავიწყება,

მაგრამ მე შენი მადლობელი მუდამ ვიქნები,

რომ შემამეცნე სიყვარულის სარწმუნოება.

მე თუ რამ ძალმიძს, იცოდე,რომ ეს შენ გამოა,

შენ დამიბრუნე დაკარგული თავდაჯერება,

შენ გამიღვივე უდიდესი ენთუზიაზმი

და მომანიჭე დაუვიწყარი ნეტარება.

ის დამრჩენია ვწერო გულის გამოძახილზე

და შენს მშვენიერ, მარადიულ არსებობაზე,

რადგან შენ ჩემთვის სულ იქნები დაუვიწყარი

და შენზე ფიქრებს ვერ განდევნის დავითის ქნარი.

აღგივლენ ლოცვას და სპეტაკო,ვითა შროშანო,

ჩემი ლექსების თანამდევი სული იქნები

და მანამ, სანამ პოეზია არ განმშორდების,

არც განელდება მგრძნობელობით ჩემი ლექსები.

გიორგი ჩაჩხიანი