როდესაც ვალი გადახდილია

დავიარები ცარიელი აბგით შემკული,

კარდაკარ ვეძებ სიკეთესა და სილაჟვარდეს

და როცა მადლით აღივსება ჩემი ხურჯინი,

სადარდებელიც სულისათვის აღარა დარჩეს.

და როცა ვპოვებ ჩემსა ადგილს სააქაოში,

როცა მოვიხდი ვალსა ჩემზედ დაკისრებულსა,

დამშვიდებული და სხივებით მარად შემკული,

გზას გავუყვები მეტად გრძელსა და მეტად რთულსა.

როს გადმოვხედავ ცხოვრებასა აწ წარნავალსა,

უკან დამრჩება ზურმუხტი და თვალმარგალიტი.

და სწორედ მაშინ,როცა ველი აბიბინდება,

აღარაფერი არ იქნება უაზრო, ფლიდი.

სწორედ რომ მაშინ, ბრძოლის ველზედ დავრჩები მარტო

და ხმალი ჩემი ჩაესობა მთის ზედაპირზე,

როცა დიდება და სახელი განსაზღვრულია,

მე დავბრუნდები საოცნებო სანაპიროზე.

როცა დრაკონნი მორჩილების უცოდინარნი,

დაუოკელნი და მეტადრე ამპარტავანნი,

თავსა დახრიან ჩემ წინაშე კრძალვითა,რიდით

და გამართლდება ადრეული ჩემი გუმანი.

სწორედ,რომ მაშინ, ბედნიერი, გახარებული,

ოცნებად ქცეულ რეალობას თვალს გავუსწორებ

და მშვიდობისა მაძიებლის უკვე ნაპოვნი

თავისუფლება სულის ჯაჭვებსაც შეაძრწუნებს.

როდესაც ვალი საბოლოოდ გადახდილია,

როდესაც გესმის ზეცის მიღმა ზარით მოხმობა,

ასი წლის შემდეგ, როცა უკვე სული მშვიდდება,

გიწევს გზის გავლაც, საპასუხოდ რა გაეწყობა.

 გიორგი ჩაჩხიანი