ნეტავ, ოდესმე თუ ვიპოვნით დაკარგულ ველებს,
ნეტავ, ოდესმე გავუყვებით დამტვერილ ბილიკს?
ოცნებად ქცეულ სიჭაბუკეს თუ მოვიგონებთ,
ნეტავ, თუ ისევ მარჯვედ ავუქნევთ ხელსა ჩვენ ბზიკს?
ახალგაზრდობის დრო გავიდა, წავიდა უმალ,
ჩქარი ვაგონიც ვეღარა და ვერ დაეწევა.
უსაქმოდ ჯდომას ჯობს რომ იწყოს კაცმა კეთილ ქმნა,
სანამ სიბერეც ყრმობასავით სულ გაილევა.
მხოლოდ ფიქრებში დავიბრუნებთ ახალგაზრდობას,
ბუხრის წინ მჯდომართ გვინათდება სახე ღიმილით,
მოგონებებში სიკვდილიც კი სუსტი ბიჭია
და აივსება ძველი გული ახლის იმედით.
გიორგი ჩაჩხიანი
No comments:
Post a Comment