მას,ვინც ასე სძულს გულსა ჩემსა

მას,ვინც ასე სძულს გულსა ჩემსა,ვინც ჰყო ის მონად,

მას,ვისი სიტყვაც ძვირად ფასობს,ვინც არს ათენა,

მას,ვინც მოიხმობს პოეზიას, ვინც სჯობს მინერვას,

მას,ვისზე ფიქრმაც ჩემი გული არ დაასვენა.

შენი ღიმილის შეშურდება თვით მონა ლიზას,

სასოწარკვეთით ფარხმალს დაყრის თვით ლეონარდო.

ვაი,რომ ძალმიძს ლექსის წერა მე უბადრუკის,

ვაი,რომ ნახატს ვერ გიხატავ,შენ ჩემო ვარდო.

ტოლსა ვერ გპოვებ ვერცა რომში,ვერც საბერძნეთში.

ვუალის მიღმა მორცხვად გიმზერს შენ აფროდიტე,

თვით ვენერაც კი ვერა ბედავს შენს გაჯიბრებას,

მუზები კიდევ აქეთ მძრახვენ, რად გვიღალატე?

შენ კი სპეტაკო,მაინც ვერ ცნობ შენს სილამაზეს,

არც ნაფრას სძალუძს ჩადენილის გამოსწორება.

შენი ღიმილით ტყვეობაში ჩამაგდე, კარგო

და ახლა მესმის სულშეძრული ტატოს ვაება.

გიორგი ჩაჩხიანი