ერთსტროფეული

I

პეპლები როგორ დაქრიან გულში,

ქარები რომ დაქროლავენ სულში

დაიჭიმება სიმები გულის

და დღის შუქს შეცვლის ნათება მთვარის.

II

ყველა კაი ყმა როდი არის მუდამ კაი ყმა,

ღიმილის მიღმა სუფევს ავი, ბუდობს სატანა.

ზურგს უკან ხელში უკავია ბასრი სკალპელი.

ოჰ, რა ძნელია ამ ყველაფრის ერთად ატანა.

III

პეპელა დაქრის, დანავარდობს ცის კამარაზე,

სამი დღე იფრენს,მერე ნაზად მიეძინება.

ფრთებსა მოკეცავს, დაისვენებს ავი ყოფისგან,

უსულო სხეულს სიო ნაზად ელამუნება.

IV

გააპობს ტალღებს ათასგვარ ზღვების,

იუნგას ესმის ხმა თოლიების,

დაიგუგუნებს საყვირი გემის,

და უკან  ტოვებს ზოლსა ნაპირის.

V

არ ვპოეტობ,არ ვარ კარგი პოეტი,

ლექსებს რომ ვწერ ჩემი ბედის ბრალია,

სასჯელი მაქვს მე ასეთი რთულია,

თუ არ ვწერე მერე უფრო ძნელია.

VI

მამაო შემინდე მე ცოდვა ჩემი,

მამაო შემინდე,დავუკარ საკრავს,

მამაო შემინდე, შევცოდე ბევრი,

მამაო შემინდე, მე მოვედ საყდარს.

VII

–ჰე ბავშვებო, შემოდითო– დაგვიძახა ბებომ.

მაგიდაზე დაგვახვედრა ჩვენ სიმინდი ცხელი,

მივუსხედით და შევძახეთ ჩვენ ბებიას ერთხმად,

როგორა გაქვს შენ ასეთი ხელი გემრიელი?

VIII

მანიაკი რომ ვიყო შევწყვიტავდი ხოცვას,

მე ბანდიტი რომ ვიყო შევწყვეტდი ქურდობას,

მაგრამ ვაი უბედურს, პოეტი ვარ ჭირად,

მე ვერაფერს შევწყვიტავ, უნდა ვწერო მუდამ.