დაწყევლილი მგელი

   წინასიტყვაობა : მოქმედება აშშს გამოგონილი შტატის გამოგონილ ტყეში ვითარდება , მომხდარი სიმართლეს არ შეესაბამება .

                 დაწყევლილი მგელი

  პენესის შტატი აშშს ყველაზე მცირე და ნაკლებად დასახლებული შტატია . ის სიმცირით შტატ Rhode Island საც ბევრად ჩამოუვარდება . ერთი სიტყვით ,ძალზედ საკვირველია მას შტატის სახელი რომ მიენიჭა და რომელიმე სხვა შტატს არ შეუერთეს. პენესი მხოლოდ სამი მცირე ქალაქისგან შედგება . ის ქვეყნის უკიდურეს აღმოსავლეთით მდებარეობს .მას დასავლეთით შტატი მეინი , სამხრეთით ატლანტის ოკეანე , ჩრდილოეთით და აღმოსავლეთით კი კანადა ესაზღვრება. შტატის დედაქალაქს პენესი სითი ეწოდება. მისი ფართობი 1,120  კმ² დანარჩენი ქალაქები კი  ვუდრონ სითი და  პენესსვილიჯია . შტატში დაახლოებით 300 ადამიანი ცხოვრობს . მიუხედავად შტატის ასეთი სიმცირისა , იგი ძალიან ლამაზია .  პენესსვილიჯს დასავლეთით ვუდრონ სითი, აღმოსავლეთით კი ვუდრონის ტყე აკრავს . ნილსონ ვუდრონის საპატივცემულოდ ტყესა და ქალაქს მისი სახელი დაარქვეს . ვუდრონი ადგილობრივი პოლიტიკოსი და ბიზნესმენი იყო , რომელმაც შტატი ააყვავა და ფეხზე წამოაყენა . მას პენესის ისტორიაში დიდი ადგილი უჭირავს . ვუდრონის ტყე საკმაოდ დიდი , დაბურული ტყეა , სადაც ღამით ყოფნა საშიშია .ტყესთან დაკავშირებით საკმაოდ ბევრი მითები და ლეგენდები არსებობს. ასევე აქ ბინადრობენ მგლები , დათვები , მელიები და სხვა გარეული ცხოველები. შტატში მეორე მცირე ზომის ტყეცაა , თუმცა მას დღესდღეობით ნაკრძალად იყენებენ და პენესის ნაციონალური ნაკრძალი ეწოდება . იქ შესვლა აკრძალულია  , ამიტომ ვისაც სალაშქროდ უნდა წასვლა . იძულებულია ვუდრონის ტყეს ესტუმროს. პენესსვილიჯი ყველაზე მცირე ქალაქია სამოცამდე  მოსახლით.  ქალაქის ცენტრში კაფე , მაღაზია , აფთიაქი , ბენზინგასამართ სადგური ,სკოლა, შერიფის ოფისი და მცირე საავანდმყოფო მდებარეობს .

  შაბათი დღე იყო , როცა სარა მენკენის ტელეფონზე ზარი შემოვიდა .

- გისმენ , ბილ როგორ ხარ ?

- კარგად სარა შენ?

- მეც არამიშავს . აბა რა ხდება ?

- ტყეში გვინდა წასვლა . პიკნიკზე ან ლაშქრობაზე , რაც გინდა ის დაარქვი.

- ღამითაც?

- ჰო , შენ რა გეშინია ?

- არა , მაგრამ იქ ხომ მგლები და დათვები არიან , ჰო , ცოტა მეშინია.

- კარგი  რა, ჩვენც ხომ იქ ვიქნებით .გპირდები დათვებს არ მივცემ შენი შეჭმის საშუალებას , თან ლიზა და ლინდსიც მოდიან. სალისაც დავურეკავ.

- კარგი , ჰო . როდის მივდივართ ?

- დღეს გამოგივლით . ასე ხუთი-ექვსისთვის . ყველაფერზე ჩვენ ვიზრუნებთ .

- კარგი , გელოდებით.

- აბა შენ იცი , მოემზადე .- სარამ ტელეფონი დაკიდა და ჩალაგებას შეუდგა.

   ექვსის ოც წუთზე სარას მანქანის საყვირის ხმა მოესმა . ის გარეთ გავიდა . სახლთან ორი მანქანა იდგა .  ერთი ფორდის წითელი პიკაპი იყო , რომელიც ბილ გეტეიტს ეკუთვნოდა .  მანქანაში ბილი , სალი , ლინდსი , ლიზა და ლუკასი ისხდნენ . საბარგულზე კი მაიკლი და ენდრი იდგნენ . რაც შეეხება მეორე მანქანას ის პატარა ერთკარიანი  შავი მანქანა იყო, რომელშიც მხოლოდ ოთხი კაცი თუ  ჩაეტეოდა და რომელიც სტივ ნედემენს ეკუთვნოდა . მანქანაში სტივი და პიტი ისხდნენ . სარაც იმ მანქანაში ჩაჯდა .

  ვუდრონის ტყის დასაწყისი მეჩხერი იყო . მოსახლეობა ზამთრისთვის ხეებს ჩეხავდა , რამაც ხეების საგრძნობი შემცირება გამოიწვია . ადამიანები , რომლებმაც ტყეში სალაშქროდ , გასართობად წასვლა გადაწყვიტეს საკმაოდ ახალგაზრდები იყვნენ , სტუდენტები. ისინი სასწავლებლად ვუდრონ სითიში დადიოდნენ , ვინაიდან უნივერსიტეტი პენესსვილიჯში არ არსებობდა . ყველაზე უფროსი 21 წლის სტივ ნედემენი იყო . სტუდენტები ერთმანეთს კარგად იცნობდნენ . ისინი ხომ ერთ პატარა ქალაქში დაიბადნენ და გაიზარდნენ  , სადაც ყველა ერთმანეთს იცნობდა . გარდა ამისა ისინი თანატოლებიც იყვნენ . ტყე თავიდან საკმაოდ მეჩხერი იყო . სადამდეც შეძლეს მანქანებით იქამდე მივიდნენ , შემდეგ კი გზა ფეხით გააგრძელეს .

- სარა მიკვირს დედაშენმა წამოსვლის უფლება რომ მოგცა - გზაზე სარას სტივმა მიმართა.

- ჰო , ძლივს დავიყოლიე . არ უნდოდა ტყეში ჩემი გაშვება .

- ჰეი , ბიჭებო. ასე შორს ნუ მივდივართ . თითქმის ნახევარი ტყე გავიარეთ . საშიშია -  ლიზამ ბიჭებს დაუყვირა . ეს ლაშქრობა მაიკლისა და ენდრის იდეა იყო . სწორედ ისინი მიუძღვოდნენ სტუდენტებს .

- ცოტაც , ლიზ . იქ კარგი ადგილი ჩანს , დავბანაკდებით - მაიკლმა ახალგაზრდებს თითით ანიშნა ერთი მოსწორებული ადგილისკენ , სადაც ხეები არ ამოსულიყო და სრულიად შესაძლებელი იქნებოდა სამი კარვის გაშლა და დაბანაკება .

  დაღამებამდე ყველაფერი მოაწესრიგეს . ღამით ტყე საკმაოდ საშიში ჩანდა . ირგვლივ ჭოტის ხმა ისმოდა . ახალგაზრდებმა ცეცხლი დაანთეს და მას შემოუსხდნენ .

- აბა საშიში ისტორიების მოსმენა ვის უნდა ?  - ენდრის ამ შემოთავაზებას ყველა ერთხმად დაეთანხმა. ისინი რიგრიგობით ყვებოდნენ იმას, რაც ოდესღაც მოესმინათ ან წაეკითხათ . ჯერი სარაზე მიდგა .

-აბა სარა , შენ რას გვეტყვი პატარავ ? - გოგონას მაიკლმა მიმართა.

- მე ვუდრონის ტყეზე წამიკითხავს - დაიწყო სარამ.

- ოჰო , ეს უკვე მომწონს.აბა რა წაიკითხე ? - მაიკლი ცნობისმოყვარეობამ შეიპყრო.

- დიდი ხნის წინ ამ ტყეში ერთი მგელი ბინადრობდა . მას დაწყევლილ მგელს უწოდებდნენ . ის მონადირეებს შეხვედრია , მათ უსვრიათ მაგრამ ტყვიას მგელში გაუვლია . ეწერა ეს მგლის სული იყო , რომელსაც ვერაფერი კლავდაო . მგელს ყველა მონადირე დაუხოცავს , გარდა ერთისა , რომელიც მაშინ გაქცეულა , როცა მგელმა თავდასხმა დაიწყო . სწორედ მისი ნაამბობი წავიკითხე .

- ოო , დამაჟრჟოლა - თქვა ლიზამ .

- და რაო , ახლა ეგ მგელი სადაა ? - იკითხა მაიკლმა .

- არ ვიცი.

- შენ რა მაიკლ მართლა გჯერა მაგ სისულელის ? - მაიკლს დამცინავად კითხა ენდრიმ . მაიკლმა ხმა არ გასცა .

- იცით , მეც მსმენია რაღაც ამ მგლის შესახებ - მოულოდნელად წამოიწყო პიტიმ - ჩემმა დიდმა ბაბუამ მიამბო , როცა პატარა ვიყავი . მან მითხრა , რომ დიდი ხნის წინ ამ ტყეში უკვდავი მგელი ყოფილა , რომელსაც ვერაფრით ვერ კლავდნენ . ხალხს მისი ეშინოდა მიუხედავად იმისა , რომ მგელი ტყიდან არ გამოდიოდა . ის მხოლოდ ერთ ადგილზე იყო . დიდი მუხების ტერიტორიაზე . თითქოს იმ ტერიტორიას იცავდა . თუ ვინმე მის სამყოფელში შეაბიჯებდა მას მაშინვე კლავდა .  ბოლოს თურმე ვერცხლის ტყვიებიც უცდიათ მის მოსაკლავად , მაგრამ მანაც არ მოკლა.

-აბა რა მოხდა ? - იკითხა სალიმ.

- დაუწვავთ .

- დაუწვავთ ?

- ჰო , მის ტერიტორიას ცეცხლი წაუკიდეს , ყველა მხრიდან . მაშინ ბევრი ადამიანი დაღუპულა . მგელი ცეცხლის რკალის შუაში იდგაო , ცეცხლი გამძვინვარებულა და ალბათ მგელსაც დაწვავდა.

- იმ მგელს , რომელსაც ვერაფერი ვერ კლავდა ?

- ჰო ალათ ,იმის შემდეგ აღარ გამოჩენილა.

- მოიცადე პიტ , იმ ხეებზე რა თქვი ? - იკითხა სალიმ.

- რომელ ხეებზე ?

- აი მუხებზე.

- ა , ჰო . მგელი მხოლოდ იმ ტერიტორიაზე ესხმოდა  ხალხს თავს ,  სადაც დიდი მუხები იზრდებოდა .

- ამ მუხებზე ამბობ ? - სალიმ სტუდენტებს ხელით უზარმაზარი მუხები ანიშნა . მუხები მოსწორებული ადგილის გარშემო იყო . ისინი სტუდენტებს ეკრა გარს.

- უხ შენი - ლუკასი მორიდან გადავარდა .

- გთხოვთ წავიდეთ აქედან , ძალიან მეშინია.

- კარგი რა სალი . ეს მხოლოდ გამოგონილი ამბავია . ისედაც მგელი მოკვდა , თან ამდენი ხანი ხომ ვერ იცოცხლებდა . კარგით რა , თქვენ რა  მართლა გჯერათ ამ სისულელის ? - მხოლოდ ენდრი იყო შეგულიანებული - კარგით რა , რა ბავშვებივით იქცევით - გაბრაზებული ენდრი კარავში შევიდა , მას ყველამ მიბაძა .

შუა ღამე იყო . სავსე მთავრე ანათებდა და ნათელს ჰფენდა არემარეს . კარვიდან ენდრი გამოვიდა . იგი სავსე მთვარის გამო ვერ იძინებდა , ისევე როგორც ლინდსი .

გოგონა ნაბიჯების ხმაზე შეკრთა .

- ნუ გეშინია , მე ვარ -მიუგო ენდრიმ.

- ვერც შენ იძინებ?

-ვერა.

ცოტახნით ჩუმად იყვნენ . უცებ ენდრის სახეზე მზაკვრული ღიმილი გამოესახა.

- წამოდი , ცოტა გავიაროთ.

- არ  მინდა , მირჩევნია ბანაკს არ გავცილდე.

- წამოდი ნუ გეშინია შენთან ვარ .

- არ მინდა !

ენდრიმ გოგოს ხელი წაავლო  , მეორე კი პირზე ააფარა.

- წამოდი-მეთქი !

ლინდსი კიოდა, თუმცა მისი ხმა არ ისმოდა .

ენდრიმ ლინდსის მაისურის გაგლეჯა დაიწყო . გოგონა ძირს დააგდო . ლინდსი მის მოშორებას ცდილობდა , თუმცა ამაოდ. მან თვალები დახუჭა , თუმცა ბრძოლას არ წყვეტდა. უცებ ღრენის ხმა გაისმა, ის გათავისუფლდა . ლინდსიმ თვალები გაახილა . ენდრის მგელი წასდგომოდა და მის ხელს ჩაფრენოდა . გოგონამ ხმამაღალი კივილი დაიწყო . ყველანი გარეთ გამოცვივდნენ .

- ჯანდაბა , გაიქეცით ! გაიქეცით! - იყვირა სტივმა . ის პირველი გამოვარდა გარეთ და სწორედ მან დაინახა პირველმა ეს საშინელება .

- ჩქარა , აქაურობას გავცილდეთ ! - ბილმა სარას მოკიდა ხელი და მთელი სისწრაფით გაიქცნენ . ყველა მათ მიყვა.

- სტივ ! დროზე წამოდი ! - სტივს მაიკლი უყვიროდა .

- ის ცოცხალია !

- ვინ ?

- ლინდსი !

გოგონა უკან-უკან მიფორთხავდა . მგელმა ენდრის თავი მოაჭამა . ახლა ის გოგონას მოკვლასაც აპირებდა .

- ღმერთო , მიშველეთ , მიშველეთ ! -ლინდსი განწირავად ყვიროდა . სტივმა მოზრდილი ქვა აიღო და მგელს ესროლა .

- წამოდი , წავიდეთ! სტივმა ეს თვითონ აირჩია ! - იყვირა მაიკლმა და ის და ლუკასიც დანარჩენებს მიყვნენ.

ქვამ მგელში გაიარა, იგი სტივისკენ მოტრიალდა .

-ჩქარა , გაიქეცი ! - სტივმა ლინდსის უყვირა. გოგონა სწრაფად წამოდგა და ისიც გაიქცა . სტივი კი მარტოდმარტო დარჩა ამ ურჩხულის წინააღმდეგ . მგელი მას ეცა  , მუცელი გამოფატრა და სტივი ძირს დააგდო . ამის შემდეგ მან ყმუილი დაიწყო, რამაც ერთ ადგილზე გაყინა ახალგაზრდები, თუმცა ისინი უკვე დიდი მუხებისგან საკმაოდ შორს იყვნენ .

- ღმერთო ჩემო , ეს რა ჯანდაბა იყო ? - სალი სრულიად კანკალებდა , იგი სარას ეხუტებოდა .

- რას ფიქრობთ , გამოვძვერით ? - იკითხა ლიზამ.

- არ ვიცი , თუ იმ წყეულ ლეგენდას დავუჯერებთ  ,მაშინ კი . ის მუხები გამოვიარეთ - მიუგო მაიკლმა.

ამ დროს ხეებიდან მაისურ შემოხეული ლინდსი გამოვარდა .

- ღმერთო , შენ ცოცხალი ხარ , ცოცხალი ხარ - ლიზა მისკენ გაექანა და მეგობარი გულში ჩაიკრა .

- ის , ის  , ის მოკვდა , სტივი მკვდარია , ის ჩემს გამო მოკვდა - ლინდსი ძლივს ლაპარაკობდა , შეშლილს გავდა. სახე სულ აცრემლებოდა , ენა ებმებოდა.

- დამშვიდი , ყველაფერი რიგზეა - მას ლიზა ამშვიდებდა .

- ახლა რა უნდა ვქნათ ? - იკითხა სარამ .

- დაიძინეთ , მე ვიდარაჯებ . თუ რამეა გაგაღვიძებთ  ხვალ კი ამ დაწყევლილი ადგილიდან წავალთ . აქ არც უნდა წამოვსულიყავით - თქვა ლუკასმა .

- ეს შენი ბრალია , ეს შენი ბრალია - მაიკლს ლიზა მივარდა - ეს შენ წამოგვიყვანე აქ , ეს შენ მოიფიქრე !

- ლიზა , ლიზა დამშვიდდი . ჩხუბით ვერაფერს უშველი - გოგონა მაიკლს ბილმა მოაშორა .

- ჯობს ლუკასს დავუჯეროთ , დავიძინოთ . მერე გამაღვიძე , მე შეგცვლი ლუკას  - ბილმა მეგობარს მიუგო .

- კარგი - ლუკასი მას დაეთანხმა . ყველა დაწვა . ჩაძინებას დიდხანს ვერ ახერხებდნენ , ბოლოს როგორც იქნა ჩაიძინეს. რამდენიმე საათის შემდეგ ბილმა ლუკასი შეცვალა.

  დილით ხმას ვერავინ იღებდა . ყველას წყუროდა და შიოდა , თუმცა ყველაფერი ბანაკში დარჩენილიყო . იქ ჩასვლას კი ვერავინ ვერ ბედავდა .

- ეს რა ჯანდაბა იყო ? - დუმილი მაიკლმა დაარღვია.

- როგორც ჩანს , ის ამბავი ნამდვილი ყოფილა - პიტიმ მას უპასუხა .

- ჰო , მაგრამ ამდენი ხნის შემდეგ  რით ვერ მოკვდა ის მგელი ?

- ის ხომ სულია .

- მე დავინახე მან ენდრი როგორ შეჭამა . სულმა მას თავი როგორ მოაჭამა ?-იკითხა ლინდსიმ.

- არ ვიცი .

- სტივმა მას ქვა ესროლა , ქვამ უბრალოდ მასში გაიარა . არადა ჩვეულებრივ მგელს გავდა . - თქვა მაიკლმა.

- ოღონდ უჩვეულოდ ყვითლად მოელვარე თვალები ჰქონდა და ზომითაც ძალიან დიდი იყო . მოხუც მგელს ჰგავდა.

- აქედან როგორ უნდა გავაღწიოთ , არ ვიცით მუხები სადამდეა გადაჭიმული.

- როგორც ვიცი ეს მუხების ზონა იყო და ის მთელ ტყეზე გადის - თქვა პიტიმ .

- შენ რა გინდა თქვა , რომ აქედან ვერ გავაღწევთ ?

- მე უბრალოდ იმას ვამბობ რაც ვიცი.

- პიტ დარწმუნებული ხარ რომ ეს მუხები მთელ ტყეზე გადის ?

- კი , ბილ ასეა .

- სისქით ?

- ეგ აღარ ვიცი .

- ჰო მაგრამ ჩვენ ხომ იმ მგელს დავუძვერით , არა ? ის მუხები გამოვიარეთ.

- არა სალი . ჩვენ მაშინ მუხების ბოლოში თუ არა , შუაში მაინც ვიქნებოდით . არა მგონია მანამდე ვინმე დაკვირვებოდა მუხები საიდან დაიწყო.

- ჯანდაბა , მახეში ვართ .თუ ჩავალთ დღისით უნდა ჩავიდეთ . ისე რომ მუხებში არ დაგვაღამდეს.

-კი მაგრამ მაიკლ . ლეგენდის მიხედვით მგელზე მონადირეები დღისით ნადირობდნენ და ...

- არა ლიზა , ასე არაა . იქ არაფერი არ იყო ნახსენები დღეზე ან ღამეზე - თქვა სარამ - პიტ იქნებ შენს დიდ ბაბუას უთქვამს რამე ?

- არა , მაგრამ მაიკლს ვეთანხმები . თუ გავალთ მხოლოდ დღისით გვაქვს შანსი . როგორც კი მზე კარგად ამოვა წავიდეთ.

- კარგი ასე ვქნათ - თქვა ბილმა - აბა თქვენ რას იტყვით ?

ყველამ უსიტყვოდ თავი დააქნია .

  ბილის საათი დილის თორმეტს უჩვენებდა , როცა სტუდენტები დაიძრნენ . ახლა უკვე რვანი იყვნენ . თავიდან ისინი დასავლეთით მიდიოდნენ , რომ  ბანაკისგან მოშორებით მაინც ჩაევლოთ , რადგან მგელი სწორედ ბანაკთან იმყოფებოდა . პირველამდე გაუჩერებლივ დასავლეთით იარეს , შემდეგ კი გეზი სამხრეთისკენ აიღეს.

მალე დიდი მუხებიც გამოჩნდა . თითქოს მათი დანახვისას ყველას შეეშინდა . ყოყმანობდნენ , მუხების ზონაში შესვლას ვერავინ ბედავდა . ბოლოს ბილმა იყოჩაღა და პირველი შევიდა იმ ზონაში , სხვებიც მას მიყვნენ და გზა განაგრძეს . ორი საათი იქნებოდა, როცა მუხების ზონაში შეაბიჯეს . დიდ მუხებს ბოლო არა და არ  უჩანდა .

- კიდევ დიდხანს უნდა ვიაროთ ? -იკითხა სალიმ.

- არ ვიცი- მიუგო ბილმა , რომელიც მეგობრებს წინ მიუძღოდა .

უცბად მგლის ყმუილი შემოესმათ , ყველანი დაფრთხნენ .

- ეს რა იყო ? - სალი პიტს ჩაეხუტა .

- არ ვიცი , შორიდან ისმოდა . არ უნდა გავჩერდეთ . დაღამებამდე ამ წყეული ტყიდან უნდა გავიდეთ .

სიარული უფრო სწრაფად დაიწყეს, მაგრამ  მუხებს ბოლო არ უჩანდა . ამასობაში მზე ჩადიოდა .

- ბილ რომელი საათია? - იკითხა მაიკლმა.

- ექვსი .

- ჯანდაბა ! შეუძლებელია . რაღაც ისე ვერაა . მთლიანი ტყე მუხებისგან ხომ არ შედგება არა ?!

- მაიკლი მართალია . რაღაც ისე ვერაა - პიტიმ მეგობარს მხარი აუბა -ამოსვლისას ამდენი ხანი არ გვივლია . ვიცი მანქანებით ვიყავით , თუმცა მანქანებით ღრმად არ შემოვსულვართ . ალბათ ტრასიდანაც ჩანს ბილის პიკაპი . ფეხით ამოსვლისას სულ რაღაც 2 საათი ვიარეთ . ამას დავამატოთ ბანაკიდან გაქცევისას დახარჯული  ნახევარი საათი  . სიარულით მაქსიმუმ 2 საათი ჩათვალეთ ისიც ნელა , როცა ჩამოსვლა  დავიწყეთ 2 საათი იყო . თან საკმაოდ სწრაფად მოვდივართ . წესით მუხები უნდა დამთავრებულიყო .

- ცოტას ჩავიდეთ . თუ მუხები არ დამთავრდება დაბანაკება მოგვიწევს . სადმე ისეთ ადგილზე სადაც თავის დაცვას შევძლებთ .

- ლუკას შენ რა ხუმრობ ?

- არა სალი . იმედია ასე არ იქნება.

გზა განაგრძეს . თუმცა უშედეგოდ . მუხები არ მთავრდებოდა . საღამოს 10 საათი დაიწყო, მაინც არ ჩერდებოდნენ . 11-ზე გაჩერდნენ .

- იქ დიდი ლოდებია . იმას ამოვეფაროთ . დღეს ტყიდან გასვლა არ გვიწერია - თქვა ბილიმ.

- შენ რა მაგას სერიოზულად ამბობ ?

- ჰო სალი . ხედავ სადმე გასასვლელს ?! მახეში ვართ ! მახეში ვართ! აქედან გასასვლელი არ არის.

- ბილი მართალია , წამოდით - მაიკლი დიდი თეთრი ლოდებისკენ დაიძრა.

შიშისგან ვერავინ ვერ იძინებდა . არც ვინმე ამბობდა დაიძინეთ მე ვიდარაჯებო . ღამის პირველი დადგა . მუხებს უკან სიბნელეში ორი ყვითელი წერტილი გამოჩნდა ,რასაც ყმუილი მოჰყვა. ახალგაზრდები კანკალმა აიტანა .

- ჩშშ!

მგელი ლოდებისკენ ნელა,ვერაგულად მოიწევდა .ყველას გული უფანცქალებდა. მგელი შედგა . თავი მაღლა ასწია და ყმუილი დაიწყო . შემდეგ კი სწრაფად , სირბილით სტუდენტებისკენ დაიძრა . ლოდებზე შეხტა და მათ გადაახტა . შემდეგ კი ადგილზე შედგა და მოტრიალდა. სალი ლიზას ჩახუტებოდა . ისინი ბილსა და პიტს ამოჰფარვოდნენ . ლინდსი კი ლიზას ეხუტებოდა . გოგონების წინ ლუკასი და მაიკლი იდგნენ. მგელმა კბილები დაკრიჭა და ღრიალით ეძგერა ლუკასს , როცა ეს დაინახეს ყველა გაიქცა . საბრალო ლუკასი დაწყევლილ ნადირს დაუტოვეს საჯიჯგნად . მგელმაც თავისი საქმე პირნათლად შეასრულა ... ის კვალში გაქცეულ სტუდენტებს დაუდგა . ახალგაზრდები ერთად მირბოდნენ , თუმცა ისინი ნადირზე სწრაფები ვერ აღმოჩნდნენ . მგელი მათ დაეწია . ის პირდაპირ ლიზას უდგა კვალში . ის გოგოს დაეძგერა , ფეხზე უკბინა და წააქცია . ლიზას კივილმა სტუდენტები ვერ შეაჩერა. მათ უკან არც კი მოუხედავთ . ისინი უბრალოდ გზას აგრძელებდნენ . გაურბოდნენ იმ ნადირს , რომელსაც ვერასდროს გაექცეოდნენ . თუმცა ერთმა მონადირემ ადრე ხომ შეძლო ეს , იქნებ რომელიმე მათგანსაც მოეხერხებინა მგლისგან გაქცევა  სხვების სიცოცხლის ხარჯზე . დიახ , ფსონი მართლაც რომ საკმაოდ ძვირი იყო .ლიზას კივილი კიდევ ცოტახანს ისმოდა . შემდეგ კი შეწყდა და მის მაგიერ მგლის ყმუილმა დაატყვევა ახალგაზრდების სმენა . მგელმა ორჯერ ზედიზედ დაიყმუვლა , ისევე როგორც წინა ღამით , როცა ენდრი და სტივი გამოასალმა სიცოცხლეს .  მგელი მათ აღარ მოსდევდა . ის უბრალოდ უკან გაბრუნებულიყო . სტუდენტებმა სირბილი შეწყვიტეს .

- ვინ , ვინ მოკლა ? - იკითხა აქოშინებულმა მაიკლმა.

ყველამ ერთმანეთს შეხედა .

- ლიზა... ღმერთო ჩემო მან ლიზა მოკლა - აცრემლებული ლინდსი მუხლებზე დავარდა . მასთან სარა მიიჭრა და დამშვიდება დაუწყო , თუმცა ეს გოგონას საუკეთესო მეგობარს ვერ დაუბრუნებდა...

  დრო გადიოდა . სტუდენტები ხეებს მიყრდნობოდნენ და ფიქრობდნენ . მათ სახეზე ცრემლები ნაკადულებივით მორაკრაკებდა , მაგრამ ეს უბრალო ცრემლები არ იყო . ისინი შიშის , სინანულის , ტკივილის გრძნობათა ნარევი იყო . ცა გაწმენდილიყო .აქა-იქ ვარსკვლავები კიაფობდნენ . ერთი შეხედვით ყველაფერი რიგზე იყო .სამყაროში ერთი ჩვეულებრივი , კარგი დღე მთავრდებოდა და ახალი , ბევრად უკეთესი დღე იწყებოდა. თუმცა ეს ასე მათთვის არ იყო ,ახალგაზრდებისთვის ნებისმიერი დღე წინაზე უფრო რთული და ტკივილით სავსე იყო , რადგან ისინი მეგობრებს , საყვარელ ადამიანებს კარგავდნენ და ვერაფერს აკეთებდნენ . არაფრის გაკეთება არ შეეძლოთ ამ უბედურების თავიდან ასაცილებლად . ისინი დედაბუნების ბოროტებისა და სისასტიკის წინაშე უძლურნი იყვნენ . გოგონებს ხელები ერთმანეთისთვის ჩაეკიდათ . ჩუმად ლოცულობდნენ და ტიროდნენ . მათ თავში უამრავი აზრი ირეოდა . ისინი ხვალ თუ ზეგ ერთმანეთს დაკარგავდნენ , ვეღარ ნახავდნენ მშობლებს , ახლობლებს , ნათესავებს , მეგობრებს და სამუდამოდ გამოეთხოვებოდნენ ამ სამყაროს . სამყაროს , რომელიც მაინც მშვენიერი და სიცოცხლით აღსავსე იყო , მიუხედავად იმისა , რომ მან მათ ასეთი განსაცდელი მოუვლინა და ისინი ასეთი ტანჯვისა და წამებისთვის გაიმეტა.

- ტელეფონი არავის გაქვთ ? - უცებ სიჩუმე სალის შეკითხვამ დაარღვია - იქნებ ვინმეს ვუთხრათ რაც დაგვემართა და აქედან გაგვიყვანონ.

- საერთოდ ვინმემ წამოიღო ტელეფონი ? - იკითხა მაიკლმა - ჩვეულებრივ ასეთ ადგილებში ტელეფონებით არ დადიან .

- მე წამოვიღე - ყველა სარას მიაშტერდა - ოღონდ ბანაკში დამრჩა  , ჟილეტის ჯიბეში მედო . ჟილეტი კი იქაა.

- ბანაკში უნდა დავბრუნდეთ - თქვა  პიტიმ .

- შენ რა შეიშალე ?! - მაიკლი წამოენთო - იქ დაბრუნება სიკვდილის ტოლფასია !

- აბა აქ ჯდომით თავს რამეს უშველი ? ხომ ხედავ ტყიდან გასასვლელი არაა  , მგელს ვერსად ვერ დავემალებით .

- ასე დარწმუნებით რატომ ამბობ ?!

- იმიტომ რომ ასეა . თუ გინდა საკუთარი თავი მოატყუე, რომ აქედან გასვლა შეიძლება , მაგრამ დაფიქრდი გასასვლელი რომ იყოს უკვე გავიდოდით . მე ბანაკში ვბრუნდები . ის ტელეფონი ძალიან გვჭირდება .

- ჰო მაგრამ პიტ შეიძლება არც დაიჭიროს , კავშირი არ შედგეს - თქვა სალიმ .

- მაინც უნდა ვცადო , მე უკან მივდივარ , ჩემს შეჩერებას ნუ ეცდებით . მიხარია ,რომ თქვენი მეგობარი ვიყავი . შეიძლება ერთმანეთი ვეღარასდროს ვერ ვნახოთ - პიტიმ სათითაოდ ჩამოუარა ყველას და მეგობრები ძლიერად ჩაიკრა გულში . ყველას სახეზე სევდა მოაწვა . სარამ ხელით ცრემლები მოიწმინდა . ის პიტთან მივიდა და გვერდში ამოუდგა .

- მეც მოვდივარ , იქ მარტო არ დაგტოვებ .

- არა სარა , ეს საშიშია .

- შენ არ ამბობდი , რომ გასასვლელი მაინც არაა და აქ დაღუპვა მოგვიწევს ?

- ჰო , მაგრამ ... - პიტი გოგონას ამ გადაწყვეტილებამ დააბნია.

- უბრალოდ გაჩუმდი . მე უკვე გადავწყვიტე , მეც მოვდივარ .

- მეც - თქვა ბილიმ- სარას დავპირდი , რომ დათვებისა და მგლებისგან დავიცავდი . სიტყვა უნდა შევასრულო . მეც მოვდივარ .

ბილი პიტსა და სარას ამოუდგა . დანარჩენებმა ერთმანეთს გადახედეს თუმცა ხმის ამოღება ვერცერთმა ვერ შეძლო .

- ღმერთო ჩემო , თქვენ გიჟები ხართ მეგობრებო , ნამდვილი გიჟები - მაიკლი მეგობრებს კიდევ ერთხელ გადაეხვია . მას ტირილი არ ჩვევოდა თუმა ახლა საკმაოდ ძლიერად ტიროდა , ისევე როგორც ყველა .

- ბანაკს როგორ მიაგნებთ ? -იკითხა ლინდსიმ .

- ერთი საათი გაუჩერებლივ აღმოსავლეთით ვივლით , შემდეგ კი პირდაპირ ბანაკისკენ ავიღებთ გეზს.

- და ესაა თქვენი გეგმა ? დარწმუნებულებიც კი არ ხართ იმ ადგილს თუ მიაგნებთ .

- უნდა ვცადოთ .

- წარმატებები - მაიკლმა მეგობარს მკლავზე ხელი მაგრად მოუჭირა - წარმატებები .

- თქვენც .. თქვენც წარმატებები .

პიტი , ბილი და სარა გზას გაუდგნენ . დანარჩენებმა მათ თვალი სინანულით  გააყოლეს. 

- გზას უნდა გავუდგეთ - თქვა მაიკლმა და გოგოებს სამხრეთისკენ გაუძღვა ...

  პიტიმ , სარამ და ბილიმ მთელი დღე გაუჩერებლივ იარეს . დღის პერიოდში რამოდენიმეჯერ მგლის ყმუილი გაიგეს , თუმცა ის საკმაოდ შორს , დასავლეთით ისმოდა .

მზე ჩადიოდა , როცა ბილიმ რაღაც შენიშნა. მართალია ბევრი მუხები ნახეს თუმცა ის მუხები , ის საბედისწერო მუხები , რომლებშიც პირველად დაესხათ მგელი  მაინც გამორჩეულად დაამახსოვრდათ . ბილიმ სწორედ ის მუხები  დაინახა . რამოდენიმე წუთში ბანაკიც იპოვეს . ყველაფერი ხელუხლებლივ დარჩენილიყო , თუმცა გვამები არ ჩანდა  . არც ენდრისა და არც სტივის ნეშტი იქ აღარ იყო . არც სისხლის კვალი დარჩენილიყო , ალბათ ფოთლებს დაეფარა . სარა სასწრაფოდ თავისი კარვისკენ გაიქცა , იქედან კი ტელეფონით ხელში დაბრუნდა . თუმცა ამაოდ , მაიკლი მართალი აღმოჩნდა . ტელეფონი არ იჭერდა. იქედან არც ზარის განხორციელება იყო შესაძლებელი და არც ესემესის გაგზავნა მოხერხდებოდა , მაგრამ სარას ახლად შექმნილი საძიებო პროგრამა ჰქონდა ჩაწერილი    , რომელსაც არანაირი კავშირი არ ჭირდებოდა . საძიებო ველში მან „დაწყევლილი მგელი“ ჩაწერა . სისტემამ მაშინვე მოუძებნა ინფორმაცია „ დაწყევლილი მგლის“ შესახებ . პირველად ამ მგლის შესახებ ცნობები რომელიღაცა მიყრუებული სოფლის ტყიდან გავრცელებულა . მგელი სწორედ ამ ტყეში უნახავთ , რომელიც შემდეგ დაუწვავთ და ამის შემდეგ ის უკვე აღარ უნახავთ , თუმცა ორმოცი წლის შემდეგ ასეთი მგელი სხვა ტყეში აღმოუჩენიათ. იქაც დაწვეს ეს მგელი და მეტჯერ არც იქ გამოჩენილა . მესამე კი ვუდრონის ტყე იყო  , აქაც დაუწვავთ მგელი და ამის შემდეგ მისი კვალი გამქრალა , თუმცა ახლა ისევ ცოცხალი იყო ეს მგელი . საინტერესოა, ეს მართლაც ის მგელი იყო ,რომელიც მიყრუებული სოფლის ტყეში უნახავთ თუ სულ სხვა , მაგრამ მსგავსი მხეცი იყო .  მგელზე რეალური ინფორმაცია საკმაოდ მწირი იყო , თუმცა სისტემამ  მგლის შესახებ მითები და ლეგენდებიც იპოვნა , რომელთა თანახმადაც რამოდენიმე საუკუნის წინ მთვარიან ღამეს მაქცია ცოცხლად დაუწვავთ  , რომელმაც სანამ დაიწვებოდა ადამიანის სული დათმო და მგლისაში გადავიდა . მისი , როგორც ადამიანის სხეული დაიწვა , ამიტომ მგლად გადაქცევა შეუძლებელი იქნებოდა . ის მგლის სულად დარჩა და სიმშვიდე ვერასდროს მოიპოვა  , რადგან თავი ეშმაკს მიჰყიდა ,როცა გადარჩენის მიზნით მგლის სულში ჩასახლდა . ეს მისი თანმდევი წყევლა იყო . ის უკვდავი იყო , მას მხოლოდ ცეცხლი აშინებდა და როცა მის ალში გაეხვეოდა არ კვდებოდა , მაგრამ შინდებოდა და იმ ტყიდან სამუდამოდ გარბოდა , სადაც მის დაწვას აპირებდნენ . ასევე იქ ეწერა დიდი მუხების შესახებ . მაქცია ჯაჭვებით შეუპყრიათ და ანთებულ , უზარმაზარ კოცონში ჩაუგდიათ . ეს კოცონი კი დიდი მუხების ტოტებისგან ყოფილა დანთებული . ამიტომ  „ დაწყევლილი მგელი“ მუხებს არ ცილდებოდა , რომ კიდევ არ მოეჭრათ და უზარმაზარი კოცონი არ დაენთოთ მისი მოკვლის მიზნით . ვინც იმ ტერიტორიაზე შეაბიჯებდა მათ ხოცავდა , რადგან ეშინოდა, რომ მის დასაწვავად მოვიდოდნენ, ხოლო დანარჩენ ადამიანებს არ ერჩოდა , რადგან მას არ ჰქონდა შიმშილის, წყურვილის  გრძნობა და ტყუილ-უბრალოდ უდანაშაულოების მოკვლა არ ჩვევოდა .

როცა სარამ კითხვა დაამთავრა მას ბიჭები გაოცებით უყურებდნენ .

- ეს სიმართლეა ? - იკითხა პიტიმ .

- ალბათ , სწორედ ამიტომაა , რომ გვხოცავს . ჩვენ მის ტერიტორიაზე , მუხების ტერიტორიაზე ვიმყოფებით . ის შეშინებულია .

- აქედან გასვლა ჩვენც გვინდა მაგრამ...

- მოიცადეთ - ბილიმ პიტს შეაწყვიტინა - მაშინ თუ ჩვენი ყველასი ეშინია და ამიტომ გვხოცავს, მხოლოდ ორს რატომ ირჩევს და ერთიანად ყველას რატომ არ გვკლავს ?

- არ ვიცი - სარას დაბნეული სახე ჰქონდა .

უკვე ღამდებოდა . სტუდენტები ერთ კარავში შევიდნენ უსაფრთხოების მიზნით . თუმცა ძილით არ ეძინებოდათ . ისინი წაკითხულის გააზრებას ცდილობდნენ და მასზე ფიქრი მოსვენებას არ აძლევდათ. ღამით საკმაოდ შორი მანძილიდან  ძლივს გასაგონად გაისმა მგლის ორი გადაბმული ყმუილი , მაგრამ პიტს , ბილსა და სარას მშვიდად ეძინათ  . ამ ღამით მგელი მათ არ სტუმრებია...

  დილით ცა განსაკუთრებით ლამაზი იყო , მოწითალო ფერის . ტყეში ნამისა და ცვარის საამური სუნი იდგა . სტუდენტები საუზმეს მიირთმევდნენ. მესამე დღე იყო ტყის ნაყოფის გარდა არაფერი არ ეჭამათ . დღეს მათ საუზმედ კრეკერები და კონსერვები ჰქონდათ .

- რას ვაპირებთ ? - როცა საუზმეს მორჩნენ სარამ ბიჭებს ჰკითხა .

პიტიმ ბილს შეხედა .

- ასანთი გვაქვს , დანებიც . ხეებს ტოტებს მოვაჭრით და ღამით ცეცხლს წავუკიდებთ . იმ მგელს ისევე დავწვავთ , როგორც ეს ჩვენმა წინაპრებმა გააკეთეს - თქვა ბილიმ.

- აქედან როგორ გავალთ ? ამის შესახებ არსად არაფერი არ იყო ნახსენები , რომ ტყეს მგელი აჯადოვებდა ან რამე ამის მსგავსი .

- მთელი ღამე ამაზე ვფიქრობდი - მეგობრებმა პიტს შეხედეს - არასწორი გზით მივდიოდით  , ჩრდილოეთით .

- რა ?

- ჰო . ტყე სინამდვილეში ჩვენი ქალაქის დამთავრებისას იწყება  , თუმცა ჩვენ მანქანებით ავედით . ანუ ტყეში არა დასაწყისიდან, არამედ შუიდან შევედით . აღმოსავლეთის მხრიდან .

- მერე რა , როგორ უნდა შეგვშლოდა ?

- ამაზეც ვფიქრობდი . ტყე დაკიდული არაა . ქვიანია , თუმცა დაკიდული არაა . ამიტომ არც დაღმართი აქვს და არც აღმართი . ჩვენ აქ დავბანაკდით . მგლის გამო კი სამხრეთით გავიქეცით . იმის შემდეგ კი საპირისპირო მხარეს ანუ ჩრდილოეთით მივდიოდით, ამიტომ არ დამთავრდა მუხები .

- ეს სისულელეა . ჩვენ პატარა ბავშვები არ ვართ , ასე არ შეგვეშლებოდა .

- დაფიქრდი , სხვა ახსნა არ აქვს . მგელი თავს დაგვესხა , ჩვენი მეგობრები დახოცა. საღად რომელი ჩვენგანი აზროვნებდა ? სავსებით შესაძლებელია ასე მომხდარიყო . ეს ერთადერთი ახსნაა . თუ აღმოსავლეთით გაუჩერებლივ ვივლით გზაზე გავალთ, შემდეგ კი გზის პირიდან სამხრეთით ვივლით და მანქანებთანაც მივალთ .

- პიტ , ეს სისულელეა ! ასე არ მოხდებოდა . კარგი ვთქვათ მგლის თავდასხმის გამო აგვერია , მაგრამ მერე უკვე მთელი დღე თუ ჩრდილოეთით ვივლიდით ვერ შევამჩნევდით ?

- ვერა სარა , ვერ შევამჩნევდით . ყველა მგელზე ვფიქრობდით და მექანიკურად მივდიოდით . უბრალოდ იმის საპირისპირო მხარეს სადაც მაშინ ვიყავით . ანუ ჩრდილოეთით . ჩვენ გვეგონა, რომ იმ ღამეს ჩრდილოეთით გავიქეცით და შემდეგ მის საწინააღმდეგოდ , სამხრეთით მივდიოდით . არადა პირიქით იყო .  გვეგონა თუ ბანაკს გავიარდით ამ ტყიდანაც გავიდოდით . ბანაკი კი ჩვენს მოპირდაპირე მხარეს იყო , ჩრდილოეთით .

- ღმერთო , ეს დაუჯერებელია .

- და ამ უკვდავი მგლის ამბავი დასაჯერებელია ?

- უნდა ვცადოთ - თქვა სარამ - ბილ , ეს უნდა ვცადოთ . საჭირო ნივთები და პროდუქტები ჩანთებში ჩავაწყოთ და აღმოსავლეთით წავიდეთ , თუ გაგვიმართლა და დაბნელებამდე ამ ტყიდან გავალთ ყველაფერი დამთავრდება , ყველაფერი . მგელი ალბათ მაიკლს , სალისა და ლინდსის დაესხმებოდა თავს , რადგან ჩვენთან არ მოსულა . გადარჩენილი ალბათ გზას აგრძელებს . ჩვენ მას ვერ დავეწევით . უნდა წავიდეთ . გზად ეგ შენი ტოტები მოვჭრათ და ყოველი შემთხვევისთვის ვიქონიოთ თუ ღამით ტყიდან ვერ გავაღწევთ , მაშინ გამოვიყენებთ .

- კარგი - თქვა ბილიმ და სამივე ჩანთებში საჭირო ნივთების ჩალაგებას შეუდგა .

ერთი საათის შემდეგ კი გზას გაუდგნენ და გზად ტოტების მოჭრაც დაიწყეს .

  ღამდებოდა , თუმცა ტყიდან გასასვლელი არ ჩანდა. მათ ტოტების მოჭრამ ძალიან დიდი დრო დააკარგვინა . ისინი ერთ ადგილას დაბანაკდნენ , სადაც ხეები ერთმანეთთან მეტისმეტად ახლოს იყო . ცეცხლის სწრაფი წაკიდება რომ ყოფილიყო შესაძლებელი . სტუდენტებმა ძალიან დიდი კოცონი დაანთეს . გარშემო კი მოჭრილი ტოტები შემოიწყვეს , რომ მათთვის წეიკიდებინათ ცეცხლი და მგელისთვის მიეშვირათ , რომ მას შეშინებოდა და გაქცეულიყო . სამივეს შიში იპყრობდა , ისინი დარწმუნებულნი არ იყვნენ ,რომ ეს გამოუვიდოდათ . შუა ღამე დადგა . მგლის ყმუილი სულ უფრო ახლოს ისმოდა , მალე ბუჩქების შრიალი მოისმა , სამივემ ტოტებს დაავლო ხელი და მათ ცეცხლი წაუკიდეს . ბუჩქებიდან ორმა ყვითელმა წერტილმა გამოანათა . ეს წერტილები ნელ-ნელა უფრო ახლოს მოიწევდნენ . მალე მგლის სილუეტი გამოჩნდა . ბილი მისკენ გაიქცა . ორივე ხელში ცეცხლმოკიდებული ტოტები ეჭირა . ერთი მგელს ესროლა . ტოტმა მასში გაიარა , თუმცა ნადირი დაფრთხა . მან საშინელი ღრიალი და ყმუილი დაიწყო . ამ დროს პიტი გამოექანა მგლისაკენ , მას ხელები ერთთმანეთთან მიეტანა . პიტს სამი ცეცხლმოკიდებული ტოტი ერთად ეჭირა . ისინი პირდაპირ მგლისკენ გააქანა. მგელმა ჯერ ერთი ნაბიჯი გადადგა უკან , მერე მეორე და მერე კუდამოძუებული გაიქცა . მისი ყმუილი უფრო და უფრო შორიდან ისმოდა .

- გამოგვივიდა ? - იკითხა გახარებულმა სარამ .

- ასეა , მგონი ასეა . - ბილი გოგონას ჩაეხუტა .

- მოდი პიტ - მათ მეგობარს დაუძახეს . სამივე ერთმანეთს ეხუტებოდა . მათი სახეები ცრემლებს დაენამათ , თუმცა ეს სიხარულის ცრემლები იყო . მათ იპოვეს გზა „დაწყევლილი მგლის“ დასამარცხებლად და თავის დასაცავად .

- ხვალ ამ ტყიდან გავალთ - თქვა პიტიმ .

- ჰო ასეა , ხვალ , ყველაფერი ხვალ დამთავრდება - მეგობარს სარა დაეთანხმა .

- დღეს მოდუნება მაინც არ შეიძლება . შესაძლოა მგელი დაბრუნდეს, გამორიცხული არაფერია .

- ჰო , ასეა.

სარამ და პიტიმ დაიძინეს . ბილი ღამის 4 საათამდე მათ ყარაულობდა ,შემდეგ ის პიტიმ შეცვალა . მგელი ამ ღამით მეტჯერ აღარ გამოჩენილა , მისი ყმუილი კი ისმოდა და ისმოდა , თუმცა საკმაოდ შორიდან .

  დილის ცხრაზე გზას გაუდგნენ . ისინი აღმოსავლეთით შეუჩერებლივ მიდიოდნენ . როცა თერთმეტი საათი გახდა პიტიმ შეამჩნია , რომ მუხები დამთავრებულიყო . ახლა მათ წინ უმშვენიერესი , ხასხასა ნაძვები აღმართულიყო . ისინი უკვე სირბილით მიდიოდნენ , რადგან მუხების ჩამოტოვება ნანატრ თავისუფლებასთან მიახლოებასა და ტყიდან გაღწევას მოასწავებდა . მალე ტყე მეჩხერი გახდა , შემდეგ კიდევ უფრო მეჩხერი და თორმეტის ნახევრისთვის უკვე გზაც გამოჩნდა . მათ ეს შეძლეს . ბილიმ , პიტიმ  და სარამ ტყიდან გაღწევა შეძლეს . სანამ გზაზე გადააბიჯებდნენ სამივეს გული ძლიერ უცემდა . მათ მაინც ჰქონდათ შიში , ვაითუ გზაზე ვერ გადასულიყვნენ და ისევ ტყეში დარჩენილიყვნენ , თუმცა ეს მხოლოდ მათი წარმოსახვის ნაყოფი იყო . ყველაზე მეტად ემოციებს პიტი ვერ მალავდა, როცა იგი გზაზე გადავიდა სიხარულისგან ხტუნვა და ყვირილი დაიწყო . ახლა სტუდენტების მიზანი მანქანების პოვნა იყო . ისინი გზას სამხრეთით დაუყვნენ . მალე ბილის წითელი პიკაპი გამოჩნდა , რომელსაც გვერდით სტივის მანქანა ეყენა . სტივის , რომელიც ყველაზე ვაჟკაცი და გულადი იყო . მან თავი ლინდსის გამო გაწირა , თუმცა ალბათ ახლა ლინდსიც მკვდარი იყო . ბილმა მანქანა საჩქაროდ დაქოქა და ქალაქისკენ გაემართნენ . თან გზად უკან იხედებოდნენ , მგელი ხომ არ მოგვდევსო . თუმცა თავადაც კარგად იცოდნენ , რომ მგელი მხოლოდ ტყეში , მუხებთან იმყოფებოდა. საბოლოო ხსნამდე გზა შორი იყო , ბილს მანქანა რაც შეიძლებოდა სწრაფად  მიჰყავდა .

- პიტ , ნამდვილი გენიოსი ხარ - გზაში სარამ მეგობარს მიმართა - შენ მართალი იყავი , რაც ახლაც დაუჯერებლად მეჩვენება , მაგრამ მაინც მართალი იყავი.

სარა პიტს ჩაეხუტა . ბიჭმაც გოგონას ხელი გადახვია . პირველის ოცი წუთისთვის უკვე ქალაქს უახლოვდებოდნენ .

  ქალაქი საკმაოდ პატარა იყო. მას ქალაქის სახელწოდება ფორმალურად ერქვა . ის უბრალოდ მაღალგანვითარებული სოფელი უფრო იყო . ბიჭებმა გადაწყვიტეს ჯერ სარა დაეტოვებიათ, ამიტომ მისი სახლისკენ აიღეს გეზი , გზად კი ქალაქის ცენტრი უნდა გაეარათ . უეცრად სარამ ბილს უყვირა :

- ბილ , გააჩერე , ახლავე გააჩერე !

ბილიმ მანქანა გააჩერა .

- ყველაფერი რიგზეა ? - მიმართა მან გოგონას , თუმცა სარა უკვე მანქანაში აღარ იყო . მას პიკაპის კარი გაეღო, გადამხტარიყო და მაღაზიისკენ მირბოდა .ბიჭებს გოგონას ყვირილი ესმოდათ .

- დედა , დედა ! - ყვიროდა სარა . ბიჭებმა სარას დედა შეამჩნიეს , რომელიც მაღაზიაში შედიოდა . ახლა გასაგები იყო სარას ეს საქციელი . მან დედამისი დაინახა , დედამისი , რომელსაც ეგონა რომ ვერასოდეს ნახავდა ... სარას დედა შვილის ძახილზე შემობრუნდა . მან ვერაფრის თქმა ვერ მოასწრო . ქალს შვილი მივარდა და ძლიერად ჩაეხუტა .

- დედიკო , არ იცი როგორ მიყვარხარ . ძალიან , ძალიან მიყვარხარ - გოგონა ტიროდა . მის შემხედვარე პიტსა და ბილსაც წამოუვიდათ ცრემლები .

- მეც , მეც ძალიან მიყვარხარ - დაბნეულმა დედამ შვილს უთხრა და მას შუბლზე აკოცა . შემდეგ ორივე მაღაზიაში შევიდნენ . ისე , რომ სარა ბიჭებს არც დამშვიდობებია .

- რა გაეწყობა , წავედით - თქვა ბილიმ და პიტი სახლში წაიყვანა .

  სტუდენტებმა ქალაქის პოლიციას ყველაფერი აცნობეს . თავიდან მათი არავის არ სჯეროდა , თუმცა შემდეგ სარამ მათ მგლის შესახებ არსებული რეალური ფაქტები წარუდგინა , გარდა ამისა დანარჩენების არ დაბრუნებაც საკმაოდ საეჭვო იყო . პოლიციელებმა ტყის ჩხრეკა დაიწყეს , თუმცა იქ ვერც მგლის კვალი და ვერც დანარჩენი სტუდენტების გვამები აღმოაჩინეს . მაგრამ იპოვეს მხოლოდ ერთი , ახალგაზრდა გოგოს გვამი , რომელსაც თავს დათვი დასხმოდა . ეს გვამი ტყის ჩრდილოეთში , საკმაოდ ღრმად აღმოაჩინეს , როგორც გაირკვა გარდაცვლილი სალი ფინცზი იყო .ერთ-ერთი სტუდენტი , რომელიც არა „დაწყევლილმა მგელმა“ ,არამედ დათვმა იმსხვერპლა . სამწუხაროდ , მან ტყიდან გამოსვლა ვერ შეძლო , რადგან გეზი ჩრდილოეთით ჰქონდა აღებული .

  ამ ამბის შემდეგ „დაწყევლილი მგელი“ არსად უნახავთ . ბევრს არც სჯეროდა სტუდენტების და მათ ეჭვის თვალით უყურებდნენ . თუმცა გადარჩენილებმა ხომ იცოდნენ სიმართლე უკვდავი მგლის შესახებ , მათ იცოდნენ , რომ ის ისევ გამოჩნდებოდა ორმოცი-ორმოცდაათი წლის შემდეგ. ვინ იცის, იქნებ ისინი ცოცხლები არც ყოფილიყვნენ , როცა მგელი რომელიმე ტყეს დაეპატრონებოდა . ტყეს, სადაც დიდი მუხები დიდი რაოდენობით ხარობდა .