შემოდგომაზე

შემოდგომაზე ფანჯრებს მიღმა სიცივე სუფევს,

წვიმა ყოველდღე ნამავს მიწას და კვალსაც ტოვებს.

როგორ ნელ-ნელა იღებება მწვანე ველები

და ფოთოლცვენის ხილვა თითქოს წამებს აჩერებს.

ფანჯრის რაფაზე ჩამოყრდნობილს თვალწინ მიდგება

თვალები შენი თაფლისფერი, ნაზი ღიმილი.

სწორედ შენ ხარ რომ დროს აჩერებ, წუთებს აბრუნებ

და წამიერად მესახება ხილვა პირველი.

მოგონებებში ღრმად ჩაძირულს ფიქრები მიპყრობს,

ეს არ ყოფილა არც ერთი ნახვით სიყვარული,

არც უცხო ლტოლვა და არც რამე ამორალური,

შემყვარებიხარ რწფელი გრძნობით, განმშორდა რული.

თითოეული წუთი არის განუყოფელი,

ყოველი ხილვა შენი არის დაუვიწყარი

და ყოველ ჯერზე როცა მიწევს შენთან შეხვედრა,

თითქოს თავიდან მიყვარდები და ქროლავს ქარი.

ჩემთვის გამხდარა ეგ ღიმილი დღესასწაული,

შენი შეხება ჟრუანტელის გამომწვეველი

და სული ჩემი ფარდაგივით ფეხქვეშ გაგიგე,

ახლა კი ცეცხლი გულს მედება, მეტად დამწველი.

რა არის ბედი, რომ მე ალთას, შენ ბალთას მყოფი,

ასე უეცრად ერთად მოვხვდით, შევიყარენით.

შენც არ დამინდე, ერთი წუთიც არ დააყოვნე

და მონად მყავი წამიერი უბრალო ცქერით.

ფუნჯით დახატულს გშვენის სწორი, გიშერის თმები,

ცელქი ღიმილი, თითქოს იყო მეტად კეკლუცი

და მზერა შენი, რომელიც არს დამამუნჯები,

ატყვევებს გულს და ჩემთვის უკვე ნატვრად იქეცი.

ნეტავ რას მეტყვი, რა პასუხს გამცემ,

ეგებ შენს გულშიც ხარობს მარცვალი,

მანამ კი,სანამ პასუხს გავიგებ,

ძირს კვლავ ვარდება ერთი ფოთოლი.

გიორგი ჩაჩხიანი