ალი

სანთელი იწვის, გიზგიზებს ალი,

სიმხურვალე და სინათლე მოაქვს.

გვგონია იგი მარადიული,

მისი ჩამქრობი არავის არ აქვს.

ნელა იწვება, ჯერ არც არს ბოლი,

კაშკაშებს ძლიერ, ფლამინგოს ცეკვავს.

სანთელი იწვის, ძლიერად იწვის,

სწორედ ახლაა გული რომ ღელავს.

ვფიქრობთ, რომ იგი არ გაილევა,

ჯერ ხომ ადრეა მისი ჩაქრობა.

ნეტავ, მანამდე გვეფიქრა მასზე,

სანამ შეგვეძლო ჩვენ მისით ტკბობა.

ღვენთავს სანთელი, ილევა ალი

და მასთან ერთად ცხოვრებაც მიდის.

ნეტავ გვეფიქრა, გავფრთხილებოდით,

სწორედ ახლაა გული რომ ტირის.

ვყვირივარ, ვკივი, რატომ არ ვუვლით,

რატომ არ ვდარდობთ ჩვენს მომავალზე,

რატომ გვგონია მარადიული,

როცა ილევა ალი სანთელზე?

ის ბოლვას იწყებს, სხეული ჭკნობას,

სიკაშკაშისგან კი მხოლოდ ბჟუტვას,

ილევა ალი, ჩააქვრეს თურმე,

ესეც ღმერთია რომ ამბობს სიტყვას.

 გიორგი ჩაჩხიანი