ისევ აღარაფერი იქნება

  ამბობენ, პირველი სიყვარული უეცრად მოვარდნილ მეწყერს ჰგავსო, რომ რასაც არ უნდა მოეჭიდო, როგორ ძლიერადაც არ უნდა ჩაებღაუჯო, ვერაფერი გიშველის და ეს უეცრად მოვარდნილი მეწყერი ისე მსუბუქად მოგწყვეტს, თითქოს კაცი კი არა, ბუმბული იყო, მოგწყვეტს და სადღაც წაგიღებს, ან ია-ვარდით მოფენილ მდელოზე აღმოჩნდები უბრალო ქვიშით გამტვერილი, ან თავად ამ უზარმაზარი მიწისა და ლოდების ქვეშ გართხმული ტალახსა და ლაფში ამოგვანგლული, მაგრამ ამ მეწყრის შემდეგ, ამ მეწყრის შემდეგ ძველებურად აღარაფერი იქნება, შენ შეიცვლები, ან თავად მთელი სამყარო შეიცვლება შენ გარშემო. სიყვარული, ალბათ, მართლაც ჰგავს უეცრად მოვარდნილ მეწყერს.

  ხშირად საკუთარი პრობლემებით დატვირთული და საკუთარ საზრუნავზე მოფიქრალნი ისე დავდივართ ქუჩაში და ისე ჩავუვლით გვერდს სხვა გამვლელებს, მათ ვერც კი ვამჩნევთ, თითქოს არც არსებობენ, უბრალო ადამიანები უმნიშვნელო პრობლემებითა და უმნიშვნელო ამბებით. ნიკოს უყვარდა თბილისის ქუჩებში სეირნობა, თავად თავისი ქალაქი უყვარდა ძალიან. ზოგჯერ, როცა თავის ფიქრებში გართული ქუჩაში რიგით გამვლელებს შეამჩნევდა, საკუთარ თავს ხშირად ეკითხებოდა ხოლმე, რატომ შენ? ასი ათასობით გოგო ცხოვრობს ამ ქალაქში, მხიარული, ჭკვიანი, ლამაზი გოგო და მაინც, უცაბედად ყოველივე როგორი უმნიშვნელო და შეუმჩნეველი გამხდარა, თავად მასზე ფიქრიც კი გულს რომ უჩქროლებდა. ცდილობდა არ ეფიქრა, მართლა ცდილობდა და საღამოობით ქალაქის ქუჩებში სეირნობა ამაში ეხმარებოდა. ეხმარებოდა კი?! მეწყერი უკვე დაძრულიყო და მისი შეკავება ვეღარანაირ ჯებირს ვეღარ შეეძლო. ნაბიჯს აუჩქარა და ბოლოს სირბილზე გადავიდა, ვერც დროის გასვლას ამჩნევდა, ვერც იმ ათობით ქუჩის აბრას, რომელიც უკვე უკან მოეტოვებინა. მთელი სისწრაფით მირბოდა, სხეული უხურდა, შუბლიდან ოფლი წვეთწვეთობით სდიოდა, მაგრამ ვეღარაფერს ამჩნევდა, ყურებში მუსიკა ჩაესმოდა და ერთადერთი, რაც ამ მუსიკის მიღმა ესმოდა, თავისივე გაშმაგებული გულის რითმული ძგერა იყო, რომელიც ხმამაღალ ბაგ-ბუგს გაუდიოდა.

  ჯიბეში ტელეფონის ვიბრაცია იგრძნო. ნაბიჯს შეუნელა და გაჩერდა. მობილური ამოიღო და ეკრანს დახედა, დედა ურეკავდა. სული მოითქვა და უპასუხა.

-გისმენ, დედა, - მიუგო აქოშინებულმა.

-ნიკო, რატომ გაქვს ასეთი ხმა, სად ხარ?

-ახლოს ვარ სახლთან, ცოტა გავისეირნე, მალე მოვალ.

-ათი საათია უკვე, საკმაოდ ბნელა, არ მანერვიულო, მალე მოდი სახლში.

-თხუთმეტ წუთში ვიქნები.

-კარგი, გელოდები, ნიკო...

-გისმენ, დედა.

-მიყვარხარ, დედი, - გაეღიმა და თავადაც უპასუხა:

-მეც მიყვარხარ, დედა, მალე მოვალ, - ტელეფონი გათიშა და ნელი ტემპით განაგრძო სირბილი. შინ ოციოდე წუთის შემდეგ მივიდა. გაოფლილი შვილის დანახვაზე დედამ მაშინვე ახალი პერანგი გამოუტანა.

-არ შეიშრო, წყალი გადაივლე და გამოიცვალე, მეშინია, არ გამიცივდე, - სააბაზანოში შევიდა და ცხელი წყლის ჭავლის ქვეშ დადგა. ვერც დაღლას გრძნობდა, მთელი დღის უჭმელი იყო, მაგრამ მაინც არ შიოდა, ერთადერთი ძილი უნდოდა, ძილის დროს აღარ ფიქრობდა და ამის გამო ნიკოს ძილიც უყვარდა. შხაპის გადავლების შემდეგ, მოიტყუა, გარეთ ვჭამეო და დაღლილობის მომიზეზებით დასაწოლად წავიდა.

  პირველი ლექცია დილის 9 საათზე ჰქონდა. ნიკო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ჰუმანიტარული მეცნიერებების ფაკულტეტზე სწავლობდა. მეწყერმაც სწორედ ამ კედლებში იწყო ჩამოწოლა, მაგრამ ნიკოს მოსწონდა სტუდენტობა, ასწლოვანი უნივერსიტეტის დერეფნებში მეგობრებთან ერთად სეირნობა და ბიბლიოთეკაში სემინარებისთვის მზადება. ფაკულტეტზე ბევრი კარგი მეგობარი შეიძინა, მაგრამ მისთვის უძვირფასესი მაინც დათო მჭედლიშვილი იყო, დროის უმეტეს ნაწილს ერთად ატარებდნენ, პრეზენტაციებსაც ერთად აკეთებდნენ, სემინარებსაც ერთნაირად იღებდნენ და თავისუფალ დროს გასართობადაც ერთად დადიოდნენ ხოლმე. უკვე ერთი წელი გასულიყო, რაც ასე დაახლოებულიყვნენ და ორივენი ერთმანეთის პოვნას ცხოვრებისეულ საჩუქრად მიიჩნევდა, უნივერსიტეტში შეძენილი მეგობრები ხომ მართლაც უძვირფასესი და გამორჩეულია, ვინაიდან სტუდენტობაა სწორედ ის პერიოდი, როდესაც ადამიანი ცხოვრებისეულ გზაზე იწყებს შედგომას, დაკაცებას, პასუხისმგებლობების გაზიარებას, ცხოვრების აღმასვლებისა და დაღმასვლების დაკვირვებას,ბევრად მარტივია როცა ამ გზაზე მარტო არ დგამ პირველ ნაბიჯებს, როცა გყავს ვიღაც, ვისაც შენნაირად ესმის ცხოვრების ავან-ჩავანი, ვინც შენნაირად განიცდის და მთელი ამ ფილოსოფიის შესწავლის პროცესშია შენსავით, ერთად გიწევთ მთელ ამ ტვირთთან შეჭიდება, მერე რა, რომ ზოგის ტვირთი გაცილებით მძიმეა, ზოგის აბგა ქვის ლოდებითაა დატვირთული, ზოგისა კი უბრალოდ ფერადი ქაღალდებით, კარგია, როცა გვერდით გყავს ადამიანი, რომელიც მოგისმენს, ხელს გამოგიწვდის, გვერდში დაგიდგება, რჩევას მოგცემს, დაგეხმარება და თუ საჭიროა, გულშიც კი ჩაგიკრავს სანუგეშებლად და შენც ანალოგიურად, შენც ბოლომდე იქნები მისი ერთგული, ეს არის მეგობრობა, ასეთია უნივერსიტეტში შეძენილი მეგობარი, ასეთი იყო ნიკოსა და დათოს მეგობრობა, ერთ-ერთი ყველაზე ძვირფასი და შეუცვლელი რამ მათ ცხოვრებაში.

 ერთმანეთს უნივერსიტეტის პირველი კორპუსის ბაღში შეხვდნენ და აუდიტორიისკენ დაიძრნენ.

-რამდენი იყო, ისწავლე? - ჰკითხა დათომ.

-რავი, წავიკითხე რა, გადავხედავ კიდევ და ეგაა... ნეტავ, დღეს თუ მოვა.

-ვინ?

-ანა, - ჩაფიქრიანებულმა მიუგო მეგობარს.

-ლექციებს არ აცდენს, ხომ იცი, წესით მოვა.

-ჰო, თორემ მაგის გამო დავდივარ, აბა ისე რა მინდა ლექციებზე, სემინარებზეც მშვენივრად ვსწავლობ, მაგრამ რომ ვხედავ, არ ვიცი, ძმაო, თან მეშინია მისი შეხედვის, თანაც მის ღიმილს რომ ვხედავ, არ ვიცი, ბედნიერი ვარ, განა გაგიგია, ბიჭო, ერთ გამოხედვას შეეძლოს მთელი შენი ბედნიერების გამოწვევა.

-წარმომიდგენია, - ჩაფიქრებულმა უთხრა დავითმა, - კარგი გოგოა.

-ჰო, ვიცი და ეგაა ყველაზე ცუდი, კარგი რომ არ იყოს, ასე არ შემიყვარდებოდა, - ანას სიკარგეთი ამართლებდა ნიკო მისდამი ასეთ განუსაზღვრელ სიყვარულს, მავანი ჩაიცინებდა, ჯერ ბავშვია და არ იცის, გულს რომ ვერ უბრძანებო, მაგრამ ანა მართლაც კარგი გოგო იყო, ფრიადოსანი, მხიარული, გონიერი, მუდამ იღიმოდა და თითქმის ყველა კითხვაზე ჰქონდა პასუხი, თუ რაღაც არ იცოდა, იმდენს და ისე დამაჯერებლად ილაპარაკებდა, მაინც დაგაჯერებდა თავის უმართლობას. კურსელები იყვნენ, რამდენიმე თანაკურსელის თანხლებით რამდენჯერმე ერთადაც გაუტარებიათ დრო, მაგრამ ნიკო ანას გვერდით თითქოს სრულებით სხვა ადამიანი ხდებოდა, სერიოზულდებოდა, მუნჯდებოდა, რამდენჯერმე ცადა ანაზე შთაბეჭდილების მოხდენა და ისე უნიჭოდ გამოუვიდა ეს ყველაფერი, მერე იმისაც ეშინოდა, რამე არ გავაფუჭოო და აღარაფერს ამბობდა ხოლმე, თითქოს მისი ერიდებოდა, უფრთხოდა, ერთგვარი კრძალვით განმსჭვალულიყო ანას მიმართ და ამას ვერაფერს შველოდა, მართლა უყვარდა და იმიტომ. ნიკოს გაუთქმელ სიყვარულს თითქმის ყველა ხვდებოდა, მაგრამ ანა ვერა, მას წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა, რომ თანაკურსელს ასე ყურებამდე შეყვარებოდა. პირიქით, ნიკოს ქცევებიდან გამომდინარე, ერთხანს ფიქრობდა, რატომღაც ამ ბიჭს გულზე დიდად არ ვეხატები, დიდხანს სალაპარაკოდაც არ მიჩერდება და საუბრისას წესიერად თვალებშიც არ მიყურებსო. უცნაური მეწყერი ჩამოწოლილიყო ნიკოს გულში, რომელიც ყველაფერს თავდაყირა აყენებდა, განა თავად ხვდებოდა რაიმეს, განა თავად ხსნიდა საკუთარ ქცევებს, ვერა, უბრალოდ ანას გვერდით შიში და გაუბედაობა იპყრობდა. ეშინოდა, რამე არ დატყობოდა, მაგრამ ყველაზე მეტად სატრფოს უარს უფრთხოდა.

-უთხარი, ბიჭო, რას ელოდები, - ხშირად უთქვამს დათოს მეგობრისთვის, მაგრამ მაინც ვერ ბედავდა გრძნობებში გამოტყდომას.

  ლექციაზე შევიდნენ და აუდიტორიის შუაგულში დასხდნენ. ოთახს დიდი გულისყურით ათვალიერებდა, ანა ჯერ არ მოსულიყო. საათს დახედა, ცხრას ათი წუთი აკლდა. ადგილზე ცქმუტავდა და მუხლი უკანკალებდა, კარებს თვალს ვერ აცილებდა და აი, ორიოდე წუთში, ისიც გამოჩნდა. ჯინსის ქურთუკი ეცვა, თმა უკან კუდივით შეეკრა და მხარზე ვარდისფერი ჩანთა გადაეკიდა, შემოსვლისთანავე ლექტორს მიესალმა და წინა რიგში ადგილი დაიკავა. ნიკო უკნიდან უმზერდა მისი მოხდენილი მხრების მოყვანილობას და სახიდან დამალულ ღიმილს ვერ იშორებდა, მისთვის ის იყო ყველაზე ლამაზი გოგო მთელ პლანეტაზე. ანას დასმულ თითოეულ  შეკითხვას დიდი გულისყურით უსმენდა და უკლებლივ ყველა დეტალს იმახსოვრებდა, იმ საგნებს, რომლებზეც ანას ემთხვეოდა, განსაკუთრებული ყურადღებითა და დიდი მონდომებით სწავლობდა,მასალას რამდენჯერმეც კი კითხულობდა ხოლმე.

  ლექციის დასრულების შემდეგ კურსელები დერეფანში შეიკრიბნენ, ზოგს სემინარი ჰქონდა, ზოგს მომდევნო ლექცია, ზოგსაც ორსაათიანი შუალედი. ყველანი ერთ რამეზე ლაპარაკობდნენ, ჰუმანიტარული ფაკულტეტის წვეულებაზე.

-ფართიზე ჰო მოდიხართ? - ჰკითხეს ნიკოს და დათოს.

-ჰო აბა, - დაუფიქრებლად მიუგო დათომ, - რვაზეა ხომ?

-კი, შტაბში.

-ოქეი, ვიქნებით.

-ყველა მოდიხართ აქედან? - ახლა კითხვამ შეჯგუფული სტუდენტებისკენაც გაიჟღერა.

-კი, მე როგორც ვიცი, აქ ვინც ვართ, ყველა მოვდივართ, - უპასუხა ანამ და აი, ისევ დაიძრა მეწყერი ნიკოს გულში. ანა ვიღაც ბიჭს მიუბრუნდა სალაპარაკოდ, უღიმოდა და რაღაცას ეჩურჩულებოდა, მეწყერი უფრო გამყარდა, ლოდივით მძიმედ დააწვა ნიკოს გულს, რომლის ფეთქვაც უროს რახუნივით ჩაესმოდა ყურებში, რას ელაპარაკება, რატომ უღიმის, ვინ არის, ამგვარი კითხვები ბასრი დანასავით სერავდა მის გონებას, მუცელში რაღაც იგრძნო, მაგრამ ეს არც ჯადოსნური პეპლები იყო და არც სიამისმომგვრელი განცდა, მთელი შიგნეულობა აეწვა, თითქოს შიგნით სახრახნისს უტრიალებენო. ბრაზი და რისხვა დაეპატრონა მის გონებას, ვერ იტანდა, როცა ანა ვინმე ბიჭს ემუსაიფებოდა და თბილად უღიმოდა, თითქოს სისხლი ექცეოდა თავში და ათასგვარი ეჭვი უღრღნიდა გულს, არა, შეყვარებული არ ჰყავს, დანამდვილებით იცის, მაგრამ მაშინ რატომ უღიმის ასე, ნუთუ ეს ბიჭი მოწონს, ან იქნებ არაფერია და უბრალოდ მეგობარია, ის კი უბრალოდ ღიმილიანი გოგოა და სხვა არაფერი. გრძნობდა, რომ აღარ შეეძლო იქ ყოფნა.

-წავიდეთ? - უთხრა დათოს და ისინიც უხმოდ გაშორდნენ სტუდენტთა ჯგუფს. როცა ბავშვები უკან მოიტოვეს, ჰკითხა: - ვინ იყო ის ბიჭი, ანა რომ ელაპარაკებოდა, იცნობ?

-არა, წარმოდგენაც არ მაქვს.

-როგორ უღიმოდა, ეგ ნაბიჭვარი! - გაღიზიანება ხმაზეც დატყობოდა. მთელი დღე უხასიათოდ იყო, ვერც გაბრიჩიძის მოყოლილმა ანეკდოტებმა გაახალისა შესვენებაზე, ვერც ლექტორის ჩვეულმა ხუმრობებმა ანტიკურ ხანაზე, მთელი დღე ანაზე ფიქრობდა, ვინ იყო ის ბიჭი, რას ეჩურჩულებოდა, რატომ უღიმოდა ასე, ნეტავ სადაა ახლა, ერთად ხომ არ არიან, იქნებ, სადმე დაპატიჟა და პაემანი აქვთ, მეწყერი იძვროდა და მის ჩამოწოლას ბოლო არ უჩანდა. ათასი აზრი უტრიალებდა ნიკოს თავში, ათასი პატარა მატლი დასრიალებდა მის ახალგაზრდა გონებაში და თითოეულ ნამცეცს სათითაოდ ღრღნიდა. მთელი დღე უხალისოდ, დაღრეჯილი იჯდა სკამზე, პარასკევი იყო და შემდეგ ბიჭები აპირებდნენ ერთად გასვლას, დათოც მიდიოდა, ის კი არა, არ ჰქონდა არაფრის ხალისი და არ უნდოდა სხვებისთვისაც ჩაემწარებინა გართობა, მეგობრებს დაემშვიდობა და სახლში წამოვიდა. ისევ არ შიოდა და მთელი მადა დაკარგოდა, ხათრით ორიოდე ლუკმა ჩაიდო პირში და ოთახში განმარტოვდა, მუსიკა ჩართო და ლოგინზე მიეგდო. თვალები დახუჭა, მაგრამ ვერ მშვიდდებოდა, რაღაც დუღდა მასში და ეს რაღაც სიყვარული იყო, დაუმორჩილებელი, უკონტროლო სიყვარული.

   არაოფიციალურ წვეულებებს სტუდენტები პერიოდულად აწყობდნენ ხოლმე, როგორც ყოველთვის ისინი ბევრი გართობით, ბევრი სასმლითა და ბევრი ცეკვით ხასიათდებოდა, რამდენჯერმე სასწრაფოც კი ხდებოდა გამოსაძახებელი. ნიკოს მაინცდამაინც დიდად არ უნდა წასვლა, თუმცა ანაც იქნებოდა და თანაც ცოტა გართობაც არ აწყენდა, დალევას არ აპირებდა, სასმელი არც უყვარდა და არც ის უნდოდა, ანასთან შერცხვენილიყო.

   წვეულება შაბათ საღამოსთვის იყო დაგეგმილი. დიდად გამოწყობაზე მაინცდამაინც არც უფიქრია, ყველა უბრალოდ ჩაცმული მოვიდოდა. ჯინსის შარვალი და სპორტული პერანგი ჩაიცვა და ცოტა ადრე დათოს მიაკითხა, იქიდან ერთად აპირებდნენ წასვლას. რვისკენ ტაქსი გამოიძახეს:

-გახურებულზე მისვლა უფრო კარგი იქნება, ცოტას თუ დავიგვიანებთ ეგ არაფერი, - შეაგულიანა მეგობარმა.

-აპირებ დალევას?

-ცოტას დავლევ, დიდი ხანია, არ დამილევია. შენ?

-არა, მაქსიმუმ ერთი ლუდი.

-ოხრად იქნება, შერევა არ მინდა, არაყს დავლევ, მძიმეა და მომწონს.

-ისეც არ ქნა, მერე სახლში წამოსაღები რომ გამიხდე, - ორივეს გაეცინა და დათომაც დაამშვიდა:

-ნუ გეშინია, ეგრე დათრობასაც არ ვაპირებ.

  ცხრის წუთები იყო იქ რომ მივიდნენ, როგორც ყოველთვის ბევრი ხალხი ირეოდა და მუსიკის ხმაც ქუჩიდანვე ისმოდა. რამდენიმე ნაცნობს მიესალმნენ და შიგნით შევიდნენ. ერთხანს ერთად იდგნენ, შემდეგ კი დაიშალნენ და დათო დასალევად წავიდა. ნიკო თვალების ცეცებით დაეძებდა თავის სატრფოს, აი ისიც, რამდენიმე გოგოსთან ერთად ლამაზ ქვედაბოლოში გამოწყობილი, ჩვეულებისამებრ მომღიმარი. თითქოს დრო შეჩერებულიყო ახალგაზრდა ყმაწვილისთვის, თითქოს ყველა და ყველაფერი გაუფერულებულიყო და გაცრეცილიყო, მხოლოდ ანა ბრწყინავდა მშვენიერებისგან და მისი ულამაზესი ღიმილი ასხივებდა ჭეშმარიტ მშვენიერებას, რომელიც ათასგვარ ჯადოსნურ ფერს ირეკლავდა და ნიკოსაც თავბრუს ახვევდა. წამით ანამ თავი მოაბრუნა და მათი მზერაც გადაიკვეთა და აი, ისევ დაიწყო მეწყერმა ჩამოწოლა, გული აუჩქროლდა, ისე დაცხა, თითქოს მთელ ტანზე ცეცხლი უკიდია და ცოცხლად იწვისო, იგრძნო, როგორ დაუცვარა შუბლი ოფლის წვეთებმა და მთელი სამყარო წამით ისე დაპატარავდა, თითქოს საცაა საბრალო ყმაწვილსაც კი გაჭყლეტსო. ანამ დაინახა და ხელი დაუქნია, ნიკომაც გაუბედავად აუწია ხელი და გაღიმება სცადა, მაგრამ მალევე დაიმორცხვა და მზერა აარიდა. სუფთა ჰაერი უნდოდა, გარეთ გავიდა და ხარბად ჩაისუნთქა მონაბერი სიო, მეწყერი იძროდა და გულზე ძალიან, ძალიან მძიმედ აწვებოდა შეყვარებულ ჭაბუკს.

 დათოს ნიკოს გასვლა არც შეუმჩნევია, კურსელებთან ერთად სვამდა და მუსიკის ფონზე კარგადაც ერთობოდა. არაყი მალევე მოკიდებოდა, თუმცა ამასაც არ შეუჩერებია და რამდენიმე ჭიქა კიდევ დალია. ანაც სვამდა, თითქმის ყველა სვამდა იმ წვეულებაზე. ორ საათში უკვე სასმლის, სიმთვრალისა და ამდენი ცეკვისგან ჰაერში დამდგარი ოფლის სუნი ავსებდა იქაურობას, მაგრამ ვერც ამას გრძნობდა ვეღარავინ. ახალგაზრდობის წლები დუღდა მათ ვენებში, სტუდენტობის მჩქეფარე სისხლი, რომელსაც ალკოჰოლური თრობა კიდევ უფრო ახელებდა, მეტ გზნებასა და მჩქეფარებას ჰმატებდა, დროის შეგრძენას უკარგავდა და თავსაც კი ავიწყებდა. ნეტა, რამდენს ემახსოვრებოდა მეორე დღეს წინა დღის წვეულება, ალბათ, ძალიან ცოტას. ყველა ცეკვავდა და ერთობოდა, ნიკოსთვის კი ერთი შეხედვით მთელი ეს ღრეობა გულისამრევი გამხდარიყო. წასვლა უნდოდა, მაგრამ მთვრალ მეგობარსაც ხომ ვერ მიატოვებდა, გარეთ იდგა და რამდენიმე ბიჭს ელაპარაკებოდა. მუსიკის ხმა ისევ ხმაურიანად ჩაესმოდა ყურებში, მეწყერიც ცოტა უფრო მინელებულიყო და აღარც ისე განუზომელი ტემპით იძვროდა მის გულში.

   ანასაც არ ახსოვდა ამდენი ბოლოს როდის დაელია, აქამდე თუკი სამი-ოთხი ჭიქით კმაყოფილდებოდა, დღეს რატომღაც თვლაც კი არეოდა, სვამდა, ცეკვავდა, ერთობოდა, ცდილობდა სტუდენტობის წლებით მაქსიმალური მიეღო, სასმელი ახელებდა და მეტ გამბედაობას სძენდა, უფრო თამამად ეცეკვა კურსელების თანდასწრებით. რამდენიმე იდიოტი ზურგს უკან უხერხულადაც კი აეტმასნა, მაშინვე მოიშორა და გვარიანადაც გამოლანძღა. თანამედროვე ბიჭები არ მოსწონდა, თვითკმაყოფილ მაჩოებს ერთგვარი ამრეზითა და ზიზღითაც კი შეჰყურებდა და ცდილობდა მათგან თავი შორს დაეჭირა, ამგვარი ტიპების ქცევების შემყურე, კიდევ უფრო მოწონდა ის, ვის მიმართაც გულში არნახული სიმპატია ჩაღვროდა, მისი თავშეკავებულობა, სერიოზულობა, შესაშური იუმორი, მას ხომ არასდროს უთქვამს ანასთვის რაიმე ზედმეტობა, მეორე მხრივ კი მის ხუმრობებს ბევრჯერ გაუცინებია ახალგაზრდა გოგონა, სწავლითაც გამორჩეული იყო, რამდენიმე ოლიმპიადაც ჰქონდა მოგებული. მეგობრობდნენ, თუმცა არც ახლო მეგობრები ეთქმებოდათ, თითქოს რაღაც აბრკოლებდა და ანასგან ხელოვნურად იცავდა დისტანციას, მაგრამ მიზეზს კი თავადაც ვერ ხვდებოდა. წამით თვალი შეავლო, იქ იდგა, სტუდენტების ჯგუფში და მათთან ერთად მუსიკის ფონზე მთელი სულითა და გულით ცეკვავდა, ერთობოდა, თითქოს ახლა გახსნილი და თავისუფალი იყო, მასავით. ახლა არც ანა იბორკავდა ფრთებაშლილ დემონებს და ისიც დანებებოდა მათ ნებას, თავი ყოვლისშემძლე და ძლევამოსილი ეგონა, იმ ტიპთან მომხდარი წინა ინციდენტიც ახელებდა, აგულიანებდა. ის ხომ ასე არასდროს მოიქცეოდა, როგორც არ უნდა დამთვრალიყო, არასდროს აეკვრებოდა უკნიდან გოგონას, ასეთი არ იყო, ის კარგი იყო, ძალიან კარგი, ღირსეული, თავშეკავებული, შესაფერისი და ანას ძალიან, ძალიან მოწონდა, თუმცა ეს მის გარდა არავინ იცოდა, არც არაფერს იტყობდა, არც არავის ეუბნებოდა, სწორედ იმ მომენტში სიმთვრალემ გააცნობიერებინა, რომ უნდოდა ეს ბიჭი მისი გამხდარიყო, მაგრამ თავად კი არ აპირებდა გრძნობებში გამოტყდომას. ისე დაიწყო მისკენ მოძრაობა, რომ ვერცერთ გადადგმულ ნაბიჯს ვერ აცნობიერებდა, თავბრუ ეხვეოდა, ყურებში მუსიკა საამურად ჩაესმოდა და მოცეკვავეთა რიგებში მისი სახეც გაცისკროვნებულად ესახებოდა. რას აკეთებ? - ესმოდა საკუთარი ხმა, რომელსაც თავადვე პასუხობდა, - არ ვიცი, - და გულშიც ეცინებოდა. მოცეკვავეთა რიგებს შეუერთდა და ისიც იპოვა.

-შეხედეთ, აქ ვიღაცას როგორ დაულევია, მგონი ცოტათი ბარბაცებთ, - ხუმრობით მიუგო ანას და მასაც გაეცინა.

-ცოტა ზედმეტი მომივიდა.

-დათვერი?

-ცოტათი, - საჩვენებელი და ცერა თითები ერთმანეთთან მიიტანა და ცალი თვალით საყვარლად გაჭყიტა.

  ერთად იცეკვეს, სხვა დროს იცეკვებდა ანასთან ასე თავისუფლად? ალბათ, არა, მაგრამ იმ ღამეს, იმ ღამეს მათზე ძარღვებში მოჩქრიალე ალკოჰოლი გაბატონებულიყო, ორივეს მზერაზე ეტყობოდა, რომ ერთმანეთისკენ მიისწრაფოდნენ, გაცისკროვნებული და გაბრწყინებული თვალებით შესცქეროდნენ ერთურთს და იმ წამში ანაც მიხვდა, რომ მასაც მოსწონდა. მუსიკა მთავრდებოდა და საცეკვაო ტემპიც მინელდა, ერთმანეთის პირისპირ იდგნენ და ერთმანეთს მზერას ვერ აშორებდნენ. ასე ნუ უყურებ, მოშორდი, ეს არასწორია, - ჩურჩულად ჩაესმოდა დათოს გონებაში თავისივე ხმა, მაგრამ განა შეეძლო სხვაგვარად მოქცევა? რომც ნდომოდა, განა სხეული დაემორჩილებოდა და ანას გაშორდებოდა?! მასაც ხომ სტანჯავდა გაუთქმელი ტრფობის ალი, ისიც ხომ შინაგანად იდაგებოდა მისი მოწონებითა და აღფრთოვანებით, უნდოდა, მაგრამ თვალს ვერ წყვეტდა და აი, ანამაც გაუღიმა, ეშმაკურად, ცბიერად, გამომწვევად და მანაც უბრალოდ შეწყვიტა ფიქრი, ის ჩურჩულიც ჩაჩუმდა და შემდგომ სადღაც, გონების დამარხულ შრეებში უჩუმრად გაუჩინარდა. ახლა მხოლოდ ანა იყო მის წინ, საოცრად მომღიმარი, ულამაზესი და უმშვენიერესი. მანაც გაუღიმა და წამის მეასედში იგრძო ანას ტკბილი და საამო ტუჩების გემო. ხელები წელზე მოჰხვია და კიდევ უფრო მხურვალედ დაეწაფა მის ბაგეებს. ერთმანეთს შეხედეს, ორივეს ერთი სხივი ჩასდგომოდა თვალებში, ორივეს ერთნაირად უკიაფებდა გაფართოებული გუგები, გულწრფელი ღიმილი დასთამაშებდათ სახეზე  და აი, ისევ იპოვეს ბაგეებმა ერთმანეთი, ანამ ხელები ძლიერად შემოაჭდო და მათი სხეულებიც ერთმანეთს შეერწყა. ასე ძლიერად არავის ჩახუტებია აქამდე, მოსწონდა, სიგიჟემდე მოსწონდა დათო მჭედლიშვილი და ახლა უკვე დანამდვილებით იცოდა,რომ ისიც იმავეს გრძნობდა მის მიმართ. დროისა და ხალხის შეგრძნება დაკარგვოდათ, ერთმანეთზე მოხვეულები ნაზად ირხეოდნენ ოთახის შუაგულში და პატარა ბავშვებივით ეცინებოდათ, სრულიად უაზროდ და უმიზეზოდ, მაგრამ ახლა უკვე აღარაფერი იყო აზრიანი, თითქოს აღარც შტაბში იყვნენ ჰუმანიტარული ფაკულტეტის წვეულებაზე, თითქოს მთელი ცხოვრება იცნობდნენ ერთმანეთს და ამ ცხოვრების უდიდესი ნაწილი ერთად ჩახუტებულებს გაეტარებინათ, ერთმანეთის მზერაში იძირებოდნენ და მის ფსკერზეც ერთმანეთის საოცრად მეტყველ და გაბრწყინებულ თვალებს ხედავდნენ. იმ საღამოს ორივე ბედნიერი იყო და ამ ბედნიერების გარდა სხვა აღარაფერი ადარდებდათ. ასე გადიოდა საათები, ისინი კი ერთმანეთს მაინც ვერ შორდებოდნენ. საღერღილი აშლოდათ და გაუთავებლად საუბრობდნენ, საერთოდ ყველაფერზეც და სრულიად არაფერზეც. დამთვრალი დათო ფილოსოფიურ სიღრმისეულ საუბრებს რომ წამოიწყებდა, ანა სიცილს ვერ მალავდა, პირზე ხელს აფარებდა და აჩუმებდა:

-არ მინდა ახლა ეს ფილოსოფოსობა,-ო, ეტყოდა სიცილით და ისე საყვარლად აკოცებდა, დათოს დაწყებული აზრიც კი ავიწყდებოდა. ღამის ორი ხდებოდა, ანას რომ დედამისმა დაურეკა. მალე მოაკითხავდნენ. ოი, როგორ უნდოდა ეს წვეულება არასდროს დამთავრებულიყო. ინანებ? - ეკითხებოდა საკუთარ თავს, - რა უნდა ინანო, სულელო, შენთვისაა ზედგამოჭრილი, შეხედე, ერთმანეთს როგორ უხდებით.

  წასვლისას დათომ გარეთ გააცილა და ცოტა მოშორებით დაელოდა როდის ჩაჯდებოდა დედამისის მანქანაში.

-რომ მიხვალ, მომწერე, კარგი? - უთხრა და ანამაც მაშინვე დაუქნია თავი:

-შენც მომწერე, რომ მეძინოს მაინც, დილით ვნახავ და აღარ ვინერვიულებ, - დათოც დაეთანხმა და მანქანამდე მზერით მიაცილა. მანქანა რომ დაიძრა, ანამ ხელი დაუქნია და მასაც სახეზე ფართო ღიმილი გამოესახა. სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვა მოუხდა, დაბინდული გონებაც ცოტათი გაეწმინდა და აი ისევ გაჩნდა ის მოჩურჩულე ხმა მის გონებაში, სწორია? სწორად მოიქეცი?! ნიკო?!.. ნიკო... ნიკო... ნიკო... ნიკო...

-ნიკო... ნიკო...ნიკო...- ვერც შეამჩნია, როგორ იმეორებდა ამ სახელს ხმამაღლა, თითქოს უკვე გაჰყვიროდა კიდეც, სუნთქვა გაუხშირდა და მაშინვე მის მოსაძებნად გაიქცა, - ნიკო ხომ არ გინახავთ? - ჰკითხა ნაცნობებს.

-არა, ერთად არ მოხვედით?

-ჰო, - თავი დაუქნია და ახლა სხვებს შეეკითხა:

-ნიკო, ნიკო ხომ არ დაგინახავთ?

-ნიკო? ძმაო, რამდენი ხანია, წავიდა.

-რა? როდის?

-ზუსტად არ ვიცი,ასე ორი-სამი საათის წინ, ისე გიჟივით გავარდა, მგონი რაღაც ჰქონდა მოწეული.

-სად წავიდა?

-აბა მე რა ვიცი, ძმაო, მისმინე, სიგარეტი არ გაქვს?

-არა, ძმაო, არ ვეწევი, -უარის ნიშნად თავი გააქნია და ხელები სახეზე აიფარა. ნუთუ დაინახა, ნუთუ ყველაფერი დაინახა, სად წავიდა, თავს რამეს ხომ არ დაუშავებს, არა, არაფერი იქნება, სახლში წავიდოდა, სულელი არაა რაიმე რომ ივნოს, ახლა, ალბათ, ძინავს, ხვალ დაელაპარაკება და რას ეტყვის?! რა უნდა უთხრას?! ტელეფონი ამოიღო და მესენჯერი შეამოწმა. ნიკო 47 წთ-ის წინ იყო ბოლოს აქტიური, დიდი დროა, რამე რომ ექნა, მაშინვე იზამდა, ალბათ, ახლა საწოლში იწვა და ეძინა, ან იქნებ... ათასი ეჭვი უღრღნიდა გონებას. იდიოტი ხარ! ერთხანს იდგა და მობილურის ეკრანს უაზროდ დასცქეროდა, მერე ნომერი აკრიბა და ხანგრძლივი ყოყმანის შემდეგ დარეკვის ღილაკს დააჭირა. უნდა დარწმუნებულიყო, რომ კარგად იყო და საკუთარი თავისთვის რამე არ დაეშავებინა. ზარი გავიდა, მაგრამ დათოს მხოლოდ ზუმერი ჩაესმოდა. ზუმერი... ეს წყეული და გაბმული ზუმერი. გაითიშა. ხელახლა აკრიბა და თავიდან დარეკა, რამდენიმე ზარის შემდეგ სიჩუმემ დაისადგურა.

-ალო, ნიკო? ნიკო, აქ ხარ? ნიკო...

-ნაბიჭვარი ხარ! - ყურში ნიკოს გაბრაზებული, ზიზღნარევი ხმა ჩაესმა, ბოლოს ეს ტონი მისგან მაშინ მოესმინა, პარასკევს ნიკო იმ ბიჭზე რომ ლაპარაკობდა, ანას გაღიმებული რომ ესაუბრებოდა, მაგრამ კიდევ იყო ამ ხმაში რაღაც, მთელი ამ სიბრაზისა და ზიზღის მიღმა, თითქოს ეს ყველაფერი უბრალოდ მირაჟი და ერთგვარი საფარველი ყოფილიყო ნიკოს რეალური მდგომარეობისა, მხოლოდ ორი სიტყვა უთხრა, მაგრამ ეს ორი სიტყვა საკმარისი იყო, ბრაზს მიღმა ამოფარებული გაბზარული და გატეხილი ხმის მოსასმენად.

-ნიკო, - ტყუილად ცდილობდა რაიმეს თქმას, ყურმილში უკვე დაკავების ხმა ისმოდა. ნიკოს ტელეფონი გაეთიშა. მეტჯერ აღარ დაურეკავს, არც იცოდა რა ეთქვა, არც ის იცოდა, თუ სად უნდა მოეძებნა სწორი სიტყვები, ანდა საერთოდ თუ არსებობდა ისინი.

   მოპირდაპირე ქუჩაზე გადავიდა ტაქსის გამოსაძახებლად, არავის დამშვიდობებია. სახეში ქარი სცემდა, მაგრამ ეს ახლა ყველაზე ნაკლებად ადარდებდა. ტაქსი გააჩერა და მისამართი უთხრა. მძღოლმა გამოლაპარაკება სცადა, მაგრამ დათოს მოჟამული და უაზრო პასუხების მოსმენის შემდეგ თავი დაანება. ამ დროს მუხლზე დადებული ტელეფონი განათდა. ანა იყო.

-მივედი, რომ მიხვალ, მომწერე.

-კარგი, ტაქსიში ვარ, - შეტყობინება გაუგზავნა და ფანჯარაში გაიხედა. სიბნელე ჩამოწოლილიყო დედაქალაქში.

-მუსიკა რომ ჩავრთო, ხომ არ შეგაწუხებს? - ჰკითხა ტაქსის მძღოლმა.

-არა, - მიუგო დათომ და მანქანის სალონიც მუსიკის ჰანგებმა აავსო.

როგორც კი სახლში მივიდა, მაშინვე ტელეფონი აიღო.

-მივედი, - ანას მიწერა და პასუხმაც არ დააყოვნა:

-შენ გელოდებოდი, არ ვიძინებდი, ახლა დავიძინებ, ტკბილი ძილი.

-ტკბილი ძილი, - უპასუხა და თვითონაც დასაძინებლად დაწვა. ერთხანს კიდევ ფიქრობდა მომხდარზე, მაგრამ თითქოს ყველაფერი ბუნდოვანი იყო და წესიერად აღარაფერი ახსოვდა, ნუთუ ეს ყველაფერი ცხადში მოხდა, იქნებ ყველაფერი მირაჟია და უბრალოდ ეჩვენება. ტელეფონს და ანასთან მიმოწერას დახედა, ცხადი იყო, ეს მართლა მოხდა. სწორი იყო?!. სწორად მოიქეცი?!. გეყოფა! უბრალოდ გამოძინება მინდა, ესაა და ეს, ყველაფერი კარგად იქნება. ორშაბათს დათოს ნახავს და დაელაპარაკება, მანამდე კი მთელი ერთი დღე აქვს საფიქრალად, მაგრამ მაინც, რას ეტყვის, რა უნდა უთხრას, განა არსებობს სწორი სიტყვები?!

   კვირას კიდევ უფრო დარწმუნდა,რომ არაფერი დასიზმრებია. მთელი საღამო ანას სწერდა და ძალზედ სიამოვნებდა მასთან საუბარი, აღიარეს, რომ ორივეს მოსწონდა ერთმანეთი. დათომ ნიკოზეც უთხრა.

-მე ვუყვარვარ? ნიკოს? - ახალი ამბავი ანას ძალზედ გაუკვირდა.

-ჰო, არასწორია ეს, როგორც მოვიქეცი.

-დათო, ჩვენ მოგვწონს ერთმანეთი, მე მინდა შენთან ურთიერთობა, დანარჩენი ჩემზე აღარაა დამოკიდებული, როგორც საჭიროდ ჩათვლი, ისე მოიქეცი, მაგრამ ამით ჩემი და ნიკოს ერთად ყოფნას მაინც ვერ გამოიწვევ, ეს არარსებულია.

-ვიცი.

-ხვალ დაელაპარაკე.

-დაველაპარაკები, მაგრამ არ ვიცი, რა უნდა ვუთხრა.

-უთხარი ის, რასაც გრძნობ, რასაც განიცდი, არ მინდა თქვენ შორის ჩავერიო, მაგრამ არც ის მინდა, რომ ამის გამო საკუთარ ბედნიერებაზე თქვა უარი.

-დაველაპარაკები, - უთხრა და ფიქრი დაიწყო. მთელი ღამე ფიქრობდა, აზრებს ალაგებდა, ნიკოსგან კი ისევ არაფერი ისმოდა.

  დილით ერთად ჰქონდათ ლექცია, ადრე მივიდა და უნივერსიტეტის შესასვლელთან დაელოდა, მაგრამ ნიკო არ გამოჩენილა. მთელი ლექცია მასზე ფიქრობდა. სწორი იყო?! სწორად მოიქეცი?! რას ეტყვი, ან კი არსებობს სწორი სიტყვები?! ლექციის შემდეგ შესვენებაზე ანა ნახა.

-ელაპარაკე? - ჰკითხა მან.

-არ მოსულა.

-კარგი, - უპასუხა და ერთგვარი თანაგრძნობითა და ნუგეშისმცემელი მზერით შეაცქერდა.

  ორსაათიანი შუალედის შემდეგ სემინარზე შევიდა, იქ იყო, კედელთან იჯდა და თავი წიგნში ჩაერგო. დათოს შესვლა არც დაუნახავს, არც მერე შეუხედავს მისთვის, ლექტორმა გვარი რომ ამოიკითხა. თავად დათოც ვერ ბედავდა მისკენ გახედვას. თვალებში როგორ უნდა ჩახედო ამის შემდეგ?! სწორი იყო?!. სწორად მოიქეცი?!. სინდისი ქენჯნიდა, მაგრამ სხვაგვარადაც არ შეეძლო მოქცეულიყო, ანა მოსწონდა, ძალიან, ძალიან მოსწონდა და ეს მოწონება ცალმხრივი არ იყო, თავად ანა მივიდა მასთან, თავად იგი გამოელაპარაკა პირველი, თავად გაუღიმა და თავად შეანათა თავისი გასაოცრად მოციმციმე თვალები და მანაც თავი ვეღარ შეიკავა, თავის გულის წადილს და მგზნებარე, მაგრამ ამავედროს გულწრფელ და გაუმხელელ განცდებს დანებდა. სწორი იყო?!. სწორად მოიქეცი?!. ნიკოს ხმა რომ გაიგონა, მაშინვე მიხვდა, რომ რაღაც შეცვლილიყო, სემინარს ყვებოდა, მაგრამ თითქოს გაბზარული ექო დაყვებოდა მის თითოეულ ფრაზას, მისი ტემბრიც არ იყო ძველებურად აუღელვებელი, მშვიდი, გაწონასწორებული, თითქოს დაფლეთილფრთებიანი დემონები დაძრწოდნენ აუდიტორიაში და ნიკოს ყოველი ბგერა კიდევ ერთი ძალიან დიდი ნახვრეტი იყო მათ ფრთებზე, მალე უსულგულოდ დაეცა ერთ-ერთი მათგანი და მიწაზე განერთხა. გუშინ როგორ ხარობდნენ ეს დემონები, როგორ უხაროდათ ცხოვრება, ჟრიამული, თავიანთი ჯანსაღი და ძალ-ღონით აღსავსე ფრთებით როგორ მაღლა აიჭრნენ ზეცაში, მათი ღრიალი არემარეს აყრუებდა და აზანზარებდა, ახლა კი, ახლა ეს დემონები უსუსურ და უბადრუკ არსებებად ქცეულიყვნენ, უბრალო მძორად, რომელნიც დათოსა და ნიკოს შორის გაჩენილ პირდაფჩენილ უფსკრულში ეყარნენ და მათი ნეშტის ლპობის სუნი მათამდეც კი აღწევდა. დათოს აღარ შეეძლო ამ სუნის გაძლება, ერთი სული ჰქონდა იქიდან გამოსულიყო, სემინარი კი უსაშველოდ გაიწელა, არც შესვენება გამოუყენებიათ, იყო გაუთავებელი და გაუთავებელი საუბარი, რომელსაც ვერც გულს უდებდა და ვერც ყურს უგდებდა, მითხარი, სწორი იყო?!. სწორად მოიქეცი?!.

  სემინარი რომ დამთავრდა, ნიკოს დაედევნა. დაუძახა, მაგრამ ვერ გააგონა. უნივერსიტეტის ცენტრალური გასასვლელიდან გარეთ გავიდა და კიბეზე დაეწია.

-ნიკო, მოიცადე, - ხელი მხარზე შეახო და მანაც მაშინვე მოიშორა.

-რა გინდა?! - ასე უხეშად მისთვის არასდროს მიემართა. იმსახურებდა, ღირსი იყო.

-უბრალოდ დალაპარაკება მინდა.

-დალაპარაკება?! ხვდები მაინც, რა გააკეთე?!

-წამოდი, გავიაროთ, - ბაღის სიღრმისკენ გაემართნენ, სადაც უფრო ცოტა ხალხი იქნებოდა, - არ ვიცი რა უნდა გითხრა, დამნაშავე ვარ.

-დამნაშავე?! ძმაკაცისთვის სატრფოს ახევა და ყველას თვალწინ მასთან კოცნაობა დანაშაულია?! არაკაცი ნაბიჭვარი ხარ, დათო! - საყელოში მოქაჩა, მაგრამ დათო არ შეწინაღმდეგეებია და ხელიც მალევე გაუშვა.

-ვიცი, - უთხრა და წამით სამარისებურმა სიჩუმემ დაისადგურა. ნიკოს ბრაზისგან ძარღვები დაბერვოდა, ხელები მოემუშტა და მისი მზერა განუსაზღვრელ ზიზღს გამოსჭვალავდა, - ახლა რა იქნება?

-რა?.. რას ჰქვია ახლა რა იქნება.

-ნიკო, იცი, როგორც მიყვარხარ და შენ ჩემი საუკეთესო მეგობარი ხარ...

-მეგობარი?! - ნიკოს ნერვიულად გაეცინა, - საუკეთესო მეგობარი?! შენ, ბიჭო, შიგ ხომ არ გაქვს?! - დათოსკენ გაიწია, მაგრამ მალევე შეჩერდა.

-არაფერს ვამბობდი, რადგან პირველი შენ თქვი, რომ ანა მოგწონდა, ამის გამო მუდამ დისტანციას ვიცავდი მისგან, თავად გეუბნებოდი, რომ ნაბიჯი გადაგედგა, სადმე დაგეპატიჟებინა, გრძნობებში გამოტყდომოდი, გეუბნებოდი მაშინ, როცა ის თავადაც ძალიან, ძალიან მომწონდა, ნიკო, იმდენად იყავი შეპყრობილი, რომ ვერ ამჩნევდი მეც რომ ვერ ვუსწორებდი მზერას, მეც რომ ვცდილობდი მისგან თავი შორს დამეჭირა და მზად ვიყავი, მასთან ყოფნის ბედნიერება შენთვის დამეთმო, მაგრამ შენ... შენ არაფერი გააკეთე საამისოდ, ნიკო, იმ ღამით, ორივე მთვრალი ვიყავით, ანას მოვწონვარ, ძალიან მოვწონვარ...

-ენა ჩაიგდე!
-მესმის, ძნელია ამის მოსმენა, მაგრამ ესაა სიმართლე, ნიკო, თავს არ ვიმართლებ და ამაზე განუწყვეტლივ ვფიქრობ. უბრალოდ ასე მოხდა, ასე გამოვიდა, ნუ იფიქრებ, რომ მე შენს ზურგს უკან ანას ვეჩალიჩებოდი, ან რამე ამის მსგავსი.

-რას ბოდავ, შენ თვითონ მაინც თუ ხვდები?!

-მე არავინ არ ამიხევია, ნიკო, ეს ანას არჩევანია. ჩემთვისაც რთული იყო შენთვის რჩევების მოცემა იმ გოგოზე, რომელიც მეც ძალიან მომწონდა, მაგრამ შენ გამო ამ ყველაფერს ვეგუებოდი.

-გეტყობა როგორც ეგუებოდი!

-და რა?! რომ დავშორდე, რა? ერთად იქნებით? შენი გახდება? რა გგონია, ნიკო, ახლა თუ ხელს ვკრავ და გულს ვატკენ, რა გგონია როგორ იქნება, რა შეიცვლება ამით? წავა და სხვას იპოვის.

-ის სხვა შენ არ იქნები, დათო, ის სხვა ჩემი ძმაკაცი არ იქნება, ამაშია განსხვავება, მაგრამ... - ნიკომ ჩაიცინა, - მაგრამ ახლა ამას რა მნიშვნელობა აქვს, შენ ჩემ თვალში ყველაზე დიდი სირი ხარ, ვისაც კი ვიცნობ.

-ახლა  გაბრაზებული ხარ.

-მე ვარ გაბრაზებული?! შენ რომ ჩემს ადგილას იყო, არ იქნებოდი?! მაგრამ არა, შენ ვერ იქნებოდი ჩემ ადგილას,რადგან მე ასე არაკაცურად არასდროს არ მოვიქცეოდი და ძმაკაცს არ ვუღალატებდი!

-და ახლა რას აკეთებ, ნიკო, რა გინდა, რას მეუბნები, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ერთმანეთი ასე ძალიან მოგვწონს, დავშორდე იმიტომ,რომ შენი მეგობარი ვარ?

-არაფერს არ გეუბნები, დათო, აღარ ხარ ჩემი მეგობარი, უკვე აღარავინ არ ხარ ჩემთვის, - ისე, რომ პასუხს არც დაელოდა, ზურგი აქცია და გზას გაუდგა.

-ნიკო, - დაუძახა, მაგრამ უკან არ დადევნებია. ნიკო ჰორიზონტს შორდებოდა და მისი სახება ისე ქრებოდა და იცრიცებოდა ნაგლეჯებად, როგორც მათი სანუკვარი მეგობრობა, რომელსაც წესით წლები უნდა გაეტანა. რამდენჯერ უსაუბრიათ მომავალზე, თავიანთ ოჯახებზე, იცოდე, შვილი უნდა მომინათლო, დავით, - რამდენჯერ უთქვამს ნიკოს ეს სიტყვები, მან კი რა ჩაიდინა, უღალატა, ზურგში ლახვარი ჩასცა, უღირდა კი?! სწორი იყო?!..სწორად მოიქეცი?!. ისევ ჩაესმა ყურში საკუთარი ჩურჩული, მუხლები მოეკვეთა და ერთიანად კანკალმა აიტანა. ბორდიურზე ჩამოჯდა და იგრძნო როგორ მოადგა თვალებზე ცრემლი.

-ძმაო, კარგად ხარ? -  ჰკითხა გამომვლელმა.

-კი, მადლობა, - თავი დაუქნია და მანაც უჩუმრად ჩაიარა. კარგად იყო? თავადაც არ იცოდა, უკვე აღარაფერი იცოდა, ნატრობდა, ნეტა სულ არ წასულიყო იმ წვეულებაზე, მაგრამ იმ საღამოს შემდეგ ანას უკვე ვეღარ უყურებდა ძველებურად, ვერც უბრალოდ რომელიმე რიგით გოგონად აღიქვამდა. დღეს რომ დაინახა, იგრძნო გული როგორ აუჩქროლდა და სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა. უყვარდა, მთელი ამ დროის მანძილზე უყვარდა და უბრალოდ თავს იტყუებდა, მის გამო, ნიკოს გამო ამ სიყვარულს ებრძოდა და ბლოკავდა, მაგრამ იმ ღამით, იმ ღამით ანამ ჩამოგლიჯა გულის კარზე დადებული ბოქლომი, იმ ღამით იგრძნო რაღაც, რასაც ვერ შეელეოდა, თუკი საყვარელ ადამიანთან ყოფნაზე იტყოდა უარს, თუკი საკუთარ ბედნიერებას ჰკრავდა ხელს, მერე როგორ იგრძნობდა თავს, ნათლად ხედავდა ანას მზერას, მის გაბრწყინებულ თვალებს, გაბადრულ სახეს და თავისკენ მომართულ უმშვენიერეს ღიმილს, ანა ხშირად იღიმოდა, მაგრამ არა იმდაგვარად, როგორც მაშინ, როცა დათოს შესცქეროდა, ამაში დარწმუნდა, არა მხოლოდ გუშინ, ალკოჰოლისთვის რომ დაებრალებინა, დღესაც და... სულაც, ანა მუდამ ჩუმი, მზრუნველური ღიმილით აკვირდებოდა, მაგრამ თავად ის იტყუებდა თავს, თავად ნიღბავდა უმშვენიერესი გოგონას მისდამი განსაკუთრებულ ღიმილს ჩვეულებრივ ღიმილად, მაგრამ ახლა კი დარწმუნებული იყო, რომ ანას მართლა ძალიან მოსწონდა და ეს გრძნობა არ იყო ცალმხრივი, ვერც იმას აცნობიერებდა რასთან ჰქონდა საქმე, რაოდენ მშვენიერი და ამაღელვებელი იყო ეს ყველაფერი, რადგან გულის ერთი ნაწილი ია-ვარდით გაფურჩქნოდა, მეორე კი უზარმაზარი ლოდის ქვეშ მოყოლილიყო და სისხლით წვეთ-წვეთობით, მტანჯველად იცლებოდა. თითქოს იპოვა ის, რასაც ეძებდა და ამის გამო ბედნიერი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ... მაგრამ დათო არ იყო ბედნიერი, სიცარიელეს გრძნობდა და ამ სიცარიელეში მხოლოდ ტკივილი აღწევდა და ტკივილი იდგამდა ფესვებს, ეს ტკივილი საუკეთესო მეგობრის დაკარგვის ტკივილი იყო. არ იყო სულელი, არ უნდოდა თავის მოტყუება, რომ ნიკოს გადაუვლიდა და ყველაფერი კარგად იქნებოდა, ეს ტყუილი იყო, ტყუილი, რომელიც გულს უსერავდა. მითხარი, სწორი იყო?!. სწორად მოიქეცი?!. ახლა ერთადერთი, რაც უნდოდა, ანას ნახვა იყო. შეტყობინება გაუგზავნა:

-შეძლებ, რომ მნახო?

-ლექციაზე ვარ, გამოვიპარები, - უპასუხა და დათოც დაელოდა. ცდილობდა, ამ ტკივილს გამკლავებოდა, მაგრამ არ გამოსდიოდა, ერთიანად დამძიმებულიყო და თითქოს ამ სიმძიმით გულიც ქვასავით გახდომოდა. ბრაზიც ახრჩობდა, სინანულიც, თვითგვემაც. იქნებ, უთხრას ყველაფერი, იქნებ, შეძლოს და გაუშვას, იქნებ, დაშორდეს. ცრემლებს იკავებდა და თვალები აეწვა, ვეღარ შეძლო, ვეღარ შეძლო ამ ტკივილთან გამკლავება და სახეზე ცრემლიც ჩამოედინა. არ შეუძლია, ვერ გაუშვებს. ნაბიჯების ხმა მოესმა, აიხედა, ანა მოდიოდა.მზის სხივები დაჰკრავდა და ერთიანად ასხივებდა, ისეთი ლამაზი და მშვენიერი იყო, ისეთი ჭკვიანი, გამგები, ყურადღებიანი. იგრძნო, როგორ დაიწყო ქვის უზარმაზარმა ლოდმა მსხვრევა, მისი თითოეული გულისცემა უროს თითოეულ დარტყმას უდრიდა, ისევ ჩაეღვარა ის სითბო, რომელიც დილით იგრძნო. ანას შეშფოთებული სახე შორიდანვე დაინახა და წამოდგა, გაღიმება სცადა. რამდენიმე ნაბიჯი აშორებდათ, ანამ ვეღარ მოითმინა და შორიდანვე ჰკითხა:

-რა მოხდა, ელაპარაკე?

-მორჩა, - ძლივსძლივობით წარმოთქვა ეს სიტყვები. გოგონა ადგილზევე შედგა, ერთიანად დაზაფრულმა და შეშინებულმა, აკანკალებული ხმით ჰკითხა:

-რა მორჩა, დათო?

-ყველაფერი... ყველაფერი მორჩა, - ნათლად დაინახა, როგორ დაედო ანას მიტკლისფერი, თითქოს მისმა სათუთმა მხრებმა ცახცახი დაიწყო.

-ჩვ...ჩვენ? - ძლივსძლივობით ამოილუღლუღა. დათოს მზერა დაეხარა, უჭირდა სიტყვების გამონახვა, უარის ნიშნად მხოლოდ თავი გააქნია, ხელები გაშალა და ანა გულში ძალიან, ძალიან ძლიერად ჩაიხუტა.

გამოგვყევით სოციალურ ქსელშიც: ავტორი - გიორგი ჩაჩხიანი https://www.facebook.com/AuthorGiorgiChachkhiani/