შორეთს გავყურებ და ზღვის სანაპიროზე
ისევ მელანდები უკვე რა ხანია,
ისევ ისეთივე სპეტაკი და ნაზი,
დროს კი ვერაფერი შენთვის დაუკლია.
შენი ნაკვალევი ნაპირს ისევ რჩება
და ეს ნაბიჯები ისევ მენატრება,
მე კი ფეხშიშველი ქვიშას შევსცქერი და
მთელი ისტორია ისევ მაგონდება.
შენი გაღიმება, შენი ჩუმი სუნთქვა,
როგორ მეძახოდი, როგორ მოდიოდი
ჩემთან, ჩემს მკლავებში მუდამ მოღიმარი
და მეც სიყვარულით მთვრალი დავდიოდი.
ჩვენი ნაკვალევი ქვიშას სულ რჩებოდა
ახლაც ნოსტალგიით იგი მაგონდება,
მერე ბევრი იყო შტორმი იმ სეზონზე,
წყალმაც შენი კვალი სულ მთლად გადარეცხა.
მაგრამ როცა ისევ ძლიერ მენატრები,
შენც და შენი კვალიც ისევ მაგონდება,
წარუშლელი რომ გაქვს ჩემთან ნატერფული
და ზღვის მლაშე წყლითაც ვერა დააკლდება.
შორეთს გავყურებ და ზღვის სანაპიროზე
ისევ მელანდები უკვე რა ხანია,
ისევ ყურში მესმის შენი დაძახება,
შენი ილუზიაც არსად გამქარალია.
გიორგი ჩაჩხიანი
No comments:
Post a Comment