გზატკეცილი

   თვალი გაახილა. კვლავაც იგივე პეიზაჟი, იგივე ქუჩა, იგივე მაღაზიები, იგივე გამვლელები და ისევ იგივე ამაოება. ასე არ უნდა მომხდარიყო, მას აღარ უნდა ენახა ეს ყოველივე. ბოლოს და ბოლოს არარაობად, უსუსურად ყოფნის განცდას ის უნდა დაეტოვებინა, დაეხუჭა თვალები და ყველაფერი გათავებულიყო. მან დახუჭა კიდეც, მაგრამ ეს არ აღმოჩნდა საკმარისი. თავისი გაჭირვებაც არ ეყოფოდა, სხვისი ცოდვაც რომ დაიდო კისერზე.

   გუშინდელი ბუნდოვნად ახსოვდა. ქუჩის კუთხეში თავის ჩვეულ ადგილას იჯდა იმ ძველ მუყაოს ქაღალდზე, რომელიც ერთადერთი იყო, რაც ებადა, თუ ნაგავსაყრელზე ნაპოვნ გაცრეცილ ქურქს არ ჩავთვლით, ზედ რომ ემოსა, თუმცა სიცივისგან მაინც ვერ იფარავდა. ფიქრობდა თავის მიზერულ არსებობაზე, იმ გაუსრულებელ საწამებელზე, რასაც ცხოვრება ერქვა. რას უნდა ეხსნა, რწმენას? დიდი ხანი იყო ღმერთს ის დაევიწყებინა და ქუჩაში გასათოშად მიეგდო.არც რწმენა, არც ოჯახი, არც მეგობრები, მას არავინ და არაფერი გააჩნდა. რისთვის უნდა ეცოცხლა, რომ კიდევ ბევრი ადამიანისთვის მოეფინა სახეზე ზიზღნარევი ღიმილი? მზერა, აი რას ვერ იტანდა ადამიანებში. მათ მზერაში ხედავდა თავის რეალურ სახეს, საკუთარ ცხოვრებას და ეს თავადაც გულს ურევდა. პატარა, უმანკო ბავშვის მისკენ მიმართული დამცინავი, ამაზრზენი ღიმილი ბოლო წვეთი იყო. ერთადერთი არჩევანი ჰქონდა, ეს ის უფლება იყო, რასაც ვერავინ წაართმევდა. გზატკეცილისკენ დაიძრა. სახე უხურდა, ხელები გაჰყინვოდა, გული კი მთელი ძალით უტუმბავდა სისხლს და მთელ სხეულს მოსდებოდა განცდა, შეგრძნება ძალაუფლებისა, რომ მას შანსი ეძლევოდა ერთხელ მაინც გადაეწყვიტა რაიმე და ცხოვრებისთვის აზრი შეეძინა. ერთხანს შინაგანი კონფლიქტის ფონზე უმზერდა დიდი სიჩქარით მიმავალი მანქანების გაუსრულებელ ნაკადს. მათი ფარების შუქები სწრაფად ენაცვლებოდნენ ერთმანეთს და გზატკეცილის სტუმარს ერთგვარ ტრანსშიც კი აგდებდნენ. სინათლის ამ გასაოცარ ეფექტში ხედავდა ის ერთადერთ ხსნას, თავისუფლებას.

   დაელოდა. როდესაც მანქანების პირველი ნაკადი შესუსტდა მომავალი ნაკადის ლოდინში წამითაც არ უფიქრია თუ როგორ შეცვლიდა მომხდარი იმ მძღოლის ცხოვრებას, რომელიც მას დაეჯახებოდა და უნებურად მკვლელი გახდებოდა. ამაზე ახლა დაფიქრდა, ასეთ ეგეოიზმს საკუთარ თავს ვერ ჰპატიობდა, მაგრამ უარესი მოხდა. როდესაც მოახლოებული მანქანა დაინახა ტრასაზე გადახტა და თვალებდახუჭულმა ხელები გაშალა. ბიძგი იგრძნო, მიუხედავად იმისა,რომ წინ გადავარდა მაინც სუსტი ბიძგი იყო. არც ტკივილი უგრძვნია, თუმცაღა დაჯახების ხმა კი ნათლად ჩაესმოდა ყურებში. თვალები დიდი ძალისხმევის ფასად გაახილა. ნანახმა შეძრა, მომხდარი სამუდამოდ აღებეჭდა და დაილექა მის გონებაში. შავი მერსედესის კაპოტი სისხლის შხეფებს დაეფარა, ჯებირთან კი ახალგაზრდა ბიჭის უსულო სხეული ეგდო. ის ვიღაცის შვილი იყო, ვიღაცის ძმა, ვიღაცის ქმარი, ვიღაცის მამა, მას ყველაფერი გააჩნდა, ცხოვრება და სიცოცხლის მიზეზი ჰქონდა, მაგრამ საკუთარი თავი სრულიად უცნობი უბრალო მაწანწალის, არარაობის გამო გაწირა. ამის შემდეგ განა ჰქონდა უფლება ეთქვა,რომ მის სიცოცხლეს აზრი არ ჰქონდა? მაშინ ხომ უაზრო იქნებოდა ყმაწვილის ეს თავგანწირვა, მისი სიკვდილი.

  არ იცოდა რა ექნა, მუხლებზე ხელებშემოხვეული აგურის კედელს მიყრდნობოდა და ჩუმად ქვითინებდა. იმ ბიჭის ადგილას თავად უნდა ყოფილიყო,თავად უნდა მომკვდარიყო, მაგრამ ასე არ მოხდა. რატომ, რამ იხსნა, ღმერთმა? ღვთის არსებობის არ სწამდა, მაგრამ რაღაცის უნდა ეწამა, რადგან იცოდა, უმიზეზოდ არაფერი ხდება. სწორედ ამ დროს ქარმა მის ფეხებთან ქაღალდი მოიტანა, მოშორება ცადა,მაგრამ ვერ მოიშორა.დასაჭმუჭნად ხელში აიღო, წამიერად დააცქერდა და თვალის გუგები გაუფართოვდა. ხელში ერთგვარი ბუკლეტი ეჭირა,რომელიც იტყობინებოდა, რომ სამშენებლო სამუშაოებზე ვაკანსია გამოეცხადებინათ.

გიორგი ჩაჩხიანი