შუქნიშანი

 ადამიანი თავისუფალია,მაგრამ მას მაინც უწევს ყოველდღიურად რაღაცაზე დამორჩილება. თუმცა ეს გამართლებულია,რადგან ამ მორჩილებით იქმნება წესრიგი,რომლის მეშვეობითაც მსოფლიო უკეთესი და უსაფრთხო ხდება. ერთი წამით დავხუჭოთ თვალები და ვიფიქროთ იმაზე, თუ რა მოხდებოდა და როგორი იქნებოდა ჩვენი საარსებო გარემო წესრიგის გარეშე. ალბათ, მომაბეზრებელია ყოველ დილით საცობებში დგომა. მითუმეტეს მაშინ,როცა ასე ძალიან გვეჩქარება სამსახურებში,სკოლებში,უნივერსიტეტებში, მაგრამ რას ვიზამთ წესრიგი მხოლოდ ასე იქმნება. ზოგადად წესრიგი ფართო მცნებაა,მაგრამ მთავარია თითოეულ ჩვენგანს ჰქონდეს თავისი წესრიგი და ასე საერთო წესრიგი დამყარდება.  „ჩვენში ხომ სწორედ ისაა ყველაზე მნიშვნელოვანი, რომ გვქონდეს თუნდაც რაიმენაირი წესრიგი, ოღონდ კი ბოლოს და ბოლოს საკუთარი იყოს.“-ეს თეოდორ დოსტოევსკიმ თქვა.პიროვნებამ, რომელიც მრავალი ადამიანის შთაგონების წყარო გამხდარა.ჰოდა დავუჯეროთ მას და ჩვენც შევიქმნათ ჩვენი,საკუთარი წესრიგი. ზოგი იტყვის, მე თავისუფალი ადამიანი ვარ და ვის ან რას უნდა დავემორჩილოო? მაგრამ აბა ქუჩებში გაიხედეთ,საიდანაც წამდაუწუმ გიმზერთ შუქნიშნები. ისინი ყველა ერთმანეთს გვანან და ერთნაირად ანათებენ, ხან ყვითლად,ხან წითლად,ხან კი მწვანედ. ჩვენ ჩვენი სურვილისდა მიუხედავად მათი დამორჩილება გვიწევს.  დიდ ქალაქებში ბევრი შუქნიშანია,რომლებიც უხმოდ,უმოძრაოდ დგანან და თავის საქმეს აკეთებენ, იმ საქმეს, რაც ჩვენი საზოგადოებისთვის წესრიგის დამყარებას გულისხმობს. თუმცაღა მიუხედავად იმისა,რომ ყველანი შუქნიშნებს ვემორჩილებით,ისინიც ემორჩილებიან სხვებს, ადამიანებს რომლებიც სატრანსპორტო ინფრასტრუქტურის მართვის სააგენტოში სხედან და შუქნიშნებს თვალყურს ადევნებენ.
   მერვე და ოცდამეორე ქუჩების გადაკვეთაზე ერთი შუქნიშანი დგას,რომელიც სამ მონიტორს აერთიანებს. ესეც ჩვეულებრივი, არაფრით გამორჩეული შუქნიშანია,ისიც ჩვეულებრივად აკეთებს თავის საქმეს.მაგრამ ის სხვებს არ გავს. ეს ახალი მოდელია, უფრო მოდიფიცირებულია. როცა მწვანე აინთება ის მანქანებს თვალს უკრავს,ყვითელზე უღიმის,ხოლო წითელზე კი სიბრაზისგან სახე ემანჭება. მინახავს მამები და დედები როგორ ანიშნებენ თავიანთ პატარებს ახალ, სახალისო შუქნიშანზე მაშინ, როცა ის იმანჭება, ანდა იღიმის.
   20 ნოემბერს მეექვსე დღე გავიდა,რაც ახალი შუქნიშანი დააყენეს. ის არაჩვეულებრივად ართმევდა თავს დაკისრებულ მისიას, მაგრამ შუადღის სამ საათზე  სატრანსპორტო ინფრასტრუქტურის მართვის სააგენტოში რაღაც მოხდა. ოპტიკური კაბელი,რომელიც ცენტრალურ კვანძს შუქნიშანთან აკავშირებდა გაწყდა. წამით შუქნიშნის სამივე მონიტორზე წითელი აინთო. გზაჯვარედინზე ყველა მანქანა გაჩერდა. შემდეგ პირველ მონიტორზე მწვანე აინთო და ნაკადიც დაიძრა, უცებ კი მესამე მონიტორზე აინთო მწვანე,ხოლო პირველზე კი წითელი. მესამე ნაკადი დიძრა,მაგრამ ჯერ პირველს გავლილი არ ჰქონდა. სულ რაღაც წამებში გზაჯვარედინი საშინელმა ავარიაებმა მოიცვა. სანამ ეს მოხდებოდა მეორე მონიტორიც გამწვანდა და მეორე ნაკიდიც მოხვდა ავტოკატასტროფების ციკლში. 20 ნოემბრის სამ საათზე მერვე და ოცდამეორე ქუჩების კვეთაზე შეუწყვეტელი სიგნალი,გინება და ყვირილი ისმოდა. გზაჯვარედინი გადაიკეტა. ავარიაში ასამდე მანქანა მოხვედრილიყო. შუქნიშნის გასწორებასთან დაკავშირებით მუყაითად მუშაობდნენ შუქნიშნების მართვის ცენტრში ,მაგრამ მათ „ურჩი“ შუქნიშნის დამორჩილება ვერ შეძლეს. ამ აყალმაყალს პოლიციის სირენების ხმაც დაემატა. მაგრამ ყველაფერი უშედეგო იყო, მანქანები ისე არეულიყვნენ ერთმანეთში,რომ გამოსვლა და გზაჯვარედინის გახსნა შეუძლებელი იყო. შუქნიშანზე ფერები წამდაუწუმ იცვლებოდნენ, მაგრამ რაღაც კიდევ იყო მასში განსაკუთრებული. მონიტორებზე გამოსახული არც თვალის ჩამკვრელი სმაილი იყო,არც გაბრაზებული და არც მომღიმარი. ფერები იცვლებოდნენ,მაგრამ გამოსახულება უცვლელი იყო. სამივე მონიტორზე ბოროტად მოცინარი,მოხარხარე სმაილი იყო გამოსახული. რომელიც მართალია ხმას არ გამოსცემდა,მაგრამ საკმაოდ საზარლად გამოიყურებოდა. ეს ბოროტი სმაილი დავიდარებაში ვერავინ შენიშნა,გარდა ერთი პატარა გოგონასი,რომელიც დედასთან ერთად მერსედესის ფირმის ვერცხლისფერ მანქანაში იჯდა და თვალმოუშორებლივ უყურებდა დაუნდობელ შუქნიშანს, რომელიც  გაუჩერებლივ ხარხარებდა.