ქაღალდზე გადმოტანილი ტკივილი

     ირაკლი დადიანი ერთი ჩვეულებრივი მწერალი ბიჭი იყო,რომელიც ცნობილი არ გახლდათ. ამის მიზეზი ალბათ ისიც იყო,რომ ის წმინდა საქმეს ემსახურებოდა. წერა იყო მისი ცხოვრება.ის შვებას წერისას ჰპოულობდა. ირაკლი თავისი თავისთვის წერდა,რადგან მას მიეღო ამითი სიამოვნება და თავის თავთან შეძლებოდა ფიქრების გაზიარება. შენს თავთან რომ ლაპარაკი დაიწყო გიჟად ჩაგთვლიან,მაგრამ მერწმუნეთ,რომ ყველა ლაპარაკობს საკუთარ თავთან,თუმცა ჩუმად,ფიქრებში. ირაკლი თავის აზრებს ფურცელს უზიარებდა,იმ თეთრ ქაღალდს,რომელსაც ბევრისთვის მხოლოდ „დასაჯღაპნი დაფის“ ფუნქცია აქვს,თუმცა მწერლისთვის ის ყველაზე ღირებული საგანია,თუ რა თქმა უნდა კალამს არ ჩავთვლით. ირაკლი წერდა,ის ქაღალდს გულს უშლდა.თეთრ სივრცეებში თამამად ტოვებდა ნაკვალევებს. მას მისი გონება,მისი აზრები და ფიქრები სრულიად გადაეშალა ფურცლისათვის. ის სწორედ ამ უბრალო ქაღალდს უმხელდა საიდუმლოებებს,მის ტანჯვას,დარდს,წუხილს...

   ნაცნობებისთვის ირაკლი უბრალოდ ახალგაზრდა თბილისელი ბიჭი იყო,მაგრამ ის უბრალო თბილისელ ბიჭზე ბევრად მეტი იყო.ამის შესახებ მხოლოდ მისმა ქაღალდმა და კალამმა იცოდა. მართლაც, მხოლოდ წერისასაა შესაძლებელი ჭეშმარიტი სულიერი სამყაროს შეცნობა და დანახვა. ირაკლის ყველა მხიარულ ადამიანად აღიქვამდა,თუმცა ის სულაც არ იყო მხიარული, პირიქით ირაკლი მუდამ სევდიანი და დარდიანი ყმაწვილი იყო. მისი ბედნიერი ღიმილის მიღმა ყოველთვის ტანჯვა იმალებოდა. რა მნიშვნელობა აქვს ღიმილს,როცა მთავარი მხოლოდ სული,სულიერი მდგომარეობაა? მაგრამ ბევრი ამას ვერ გაიგებს. ირაკლის არ სურდა მასზე თითით ეჩვენებინათ,მის დეპრესიულობაზე ელაპარაკათ,მასზე დაეცინათ,რაც სამწუხაროდ სულაც არაა გასაკვირი ჩვენს ქალაქში.სწორედ ამიტომ სჭირდებოდა მას იმ ფუჭი ღიმილი, ფუჭი ბედნიერება.

   ირაკლი ძირითათად მოთხრობებს წერდა.თუმცა  ის აგრეთვე უამრავი ლექსის ავტორიც იყო.მას თაროებზე ედო შემოქმედების ნაყოფები,მაგრამ ყმაწვილს არ სურდა თავისი შინაგანი სამყაროს სხვებისთვის გაზიარება. მას მხოლოდ ფურცელი გაეხადა მესაიდუმლედ,კალამი კი საუკეთესო მეგობრად. მისი ნაშრომებიც ისეთივე სევდიანი იყო,როგორიც თავად ირაკლი გახლდათ. ფულზე დახარბებული ადამიანი,რომელსაც არ ადარდებს თუ როგორ შეიქმნა ესა თუ ის მოთხრობა, თუ რა მიზეზით დაიწერა ახალი ლექსი ირაკლის შემოქმედების ნაირ ნაშრომებს სარფიანად გამოიყენებდა,რადგან საბედნიეროდ ქართველებში ისევ დარჩა ჩვეული სენტიმენტალობა, ხოლო ირაკლის ნაშრომებს კი მრავალი ადამიანის გულის აჩუყება შეეძლო. ის მრავალი ცრემლის მიზეზი გახდებოდა,მაგრამ ყმაწვილს ეს ყოველივე არ სურდა. ის თავის სულიერ სამყაროს არაფრის ფასად არ გაასაჯაროებდა,გაყიდვაზე და ფულის გაკეთებაზე საუბარიც ზედმეტია. როგორც ზემოთ ავღნიშნეთ ის ჭეშმარიტი მწერალი იყო,ყოველ შემთხვევაში მე ჭეშმარიტი მწერალი სწორედ ასეთად მიმაჩნია,რომელიც მხოლოდ იმიტომ წერს,რომ პირველ რიგში თავისი თავი გახადოს უკეთესი,სულიერად,ემოციურად დაიხარჯოს და თავისი ჭეშმარიტი ბუნება გამოამჟღავნოს. მეორე რიგში კი მკითხველს მიანიჭოს სიამოვნება. სხვა დანარჩენი უბრალოდ უაზრობაა.

   უახლესი მოთხრობა ირაკლიმ ოთხშაბათ დილით დაწერა. შემდეგ ის ცრემლმორეულმა გადაიკითხა და თაროზე შემოდო. ყმაწვილს უნივერსიტეტში ეჩქარებოდა. წასვლის წინ ის ისევ საწერ მაგიდასთან დაბრუნდა. უჯრიდან ახალი ფურცლების დასტა ამოიღო და მაგიდაზე დააწყო. წასვლის წინ კედელზე ჩამოკიდულ სურათს შეხედა(სწორედ ეს იყო მისი უბედურების მიზეზი), ცრემლები შეიშრო და გარეთ გავიდა. მიუხედავად ირაკლის წასვლისა მისი ჭეშმარიტი „მე“ ისევ ყმაწვილის საწერ ოთახში დარჩა. ის მის ნებისმიერ ნამუშევარში ცოცხლობდა. ოთახში მაგიდა იდგა, მაგიდის გვერდით კი დიდი,გრძელ თაროებიანი კარადა,რომელზედაც უამრავი ნაწარმოებს შორის უახლესი მოთხრობა - „დედის მოკლებული სითბო“ იდო. ოთახში მეტი არაფერი იყო,გარდა ერთი სურათისა,რომელიც კედლიდან იმზირებოდა. სურათზე ირაკლის ერთი წლის გარდაცვლილი დედა იყო გამოსახული,რომელიც თავისი მზრუნველი თვალებით აკვირდებოდა ოთახსა და მასში მყოფი შვილის ლამაზსა და კეთილ სულს...