ნიუ-იორკის ზამთრის ციკლი

ნიუ-იორკის ზამთრის ციკლი

  ნიუ-იორკის ზამთრის ციკლი შეიცავს ოთხ პატარა ისტორიას , რომელიც მოთხრობის პერსონაჟებს გადახდათ . პერსონაჟები ჩვეულებრივი ადამიანები არიან , რომლებიც ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავდებიან . თუმცა , მათ რაღაც აერთიანებთ , ისინი კიდევ ერთ ახალი წლის ღამეს ხვდებიან და მათ უკეთესი მომავლის იმედი აქვთ . დიახ , ნიუ-იორკის ციკლი ადამიანების შესახებ მოგვითხრობს , რომლებიც ახალ წელს სხვადასხვა გარემოში ხვდებიან ...

  31 დეკემბრის საღამო იყო , ახალი წლის ღამე . ნიუ-იორკი ამ ღამით განსაკუთრებით ლამაზი იყო . არ ციოდა , მაგრამ თოვდა . ზეციდან მოსული მსხვილი თოვლის ფანტელები ჩუმად , შეუმჩნევლად ცვიოდა მიწაზე . ხეები თეთრ საფარველში გახვეულიყვნენ . ახალი წლის ღამე იყო , მაგრამ ქუჩებში მაინც ხალხმრავლობა შეინიშნებოდა. გზები გადატვირთულიყო. განსაკუთრებული  რაოდენობით ყვითელი ტაქსები გამოირჩეოდნენ , რომელთა სახურავები თეთრად ბრწყინავდა . ერთ-ერთ ასეთ ტაქსში  ელენ კოლინზი იჯდა . ქერა , საშუალო სიმაღლისა და ასაკის  ქალი იყო .   მან ტაქსი მეორე და მეორმოცე ქუჩების გადაკვეთაზე გააჩერებინა. თეთრი ფერის ქურქი ეცვა , ასევე თეთრი იყო მისი ჩექმებიც , რომლებითაც თოვლის ზედაპირზე რბილად მიაბიჯებდა.  ქალის ქერა თმაში თეთრად ბზინავდნენ თოვლის ფანტელები . ელენი ერთ-ერთ ბარში შევიდა . გარედან ბარს დიდი მინები ჰქონდა , შიგნით კი ხითა და აგურით იყო გაწყობილი.  საშუალო ზომის ბარი იყო . შიგნით გრძელი მაგიდები იდგა , ისეთი ჩვეულებრივ კაფეებში რომაა , თუმცა აქ ბევრად ლამაზი და მოწყობილი მაგიდები იყო  თავისივე გრძელი სკამებით . ელენი სწორედ ერთ-ერთ ასეთ მაგიდასთან დაჯდა.  გრძელი მაგიდების მოპირდაპირე მხარეს ბარი იყო , სადაც მაიკლი იდგა . მაიკლი 44 წლის კაცი იყო . კეთილი , სანდომიანი. უკვე ოცი წელი გასულიყო , რაც იქ მუშაობდა . ეს ბარიც სწორედ მაიკლის საკუთრება იყო .  ბარის გვერდით პატარა სცენა იყო . სცენაზე მომხიბვლელი მარგარეტი იდგა და მღეროდა . ბარში 6 კაცი იმყოფებოდა . თუმცა , როგორც იტყვიან ყველა შინაური იყო . ელენი ყოველ ახალ წელს ამ ბარში ხვდებოდა მაიკლთან , მარგარეტთან და ერთ-ორ მეგობართან ერთად . ისინიც რასაკვირველია , ამ ბარში იმყოფებოდნენ . ელენი მათ მაგიდასთან დაჯდა . ქალთან მაიკლი მივიდა .

- ისევ მოხვედი არა ? - კაცმა ელენს გაუღიმა .

- აბა სხვანაირად  როგორ შეიძლებოდა ? - ქალმა კაცის ღიმილს ღიმილითვე უპასუხა.

მაიკლმა ელენს შამპანიური მიართვა . მარგარეტი ახალი წლის სიმღერას მღეროდა . ახალ წლამდე ხომ მხოლოდ რამოდენიმე წუთი იყო დარჩენილი .

მაიკლი ელენის მაგიდასთან ჩამოჯდა .

- ღმერთო , რა სწრაფად გადის დრო . თითქოს გუშინ იყო, როცა ეს ბარი გავხსენი და თქვენც პირველად გნახეთ .

- ჰო -  მაიკლს ელენის ერთ-ერთი მეგობარი დაეთანხმა , შემდეგ ის ელენს მიუბრუნდა .

- ელენ .

- გისმენ სარა.

- კიდევ ერთი წელი გავიდა . ვბერდებით ელენ , მაგრამ შენ ისევ პატარა გოგოსავით გამოიყურები . იმედია ამ წელს მაინც გაგიმართლებს .

- კარგი რა , სარა.

- ჰო ელენ , სარა მართალია , მშვენიერი ქალი ხარ .  დროა გათხოვდე .

- მაიკლ ,ახლა შენც ?

- ელენ ეს დიდი ხნის წინ იყო .

- რა იყო დიდი ხნის წინ ? - სარას მაიკლმა ჰკითხა - მე არაფერი ვიცი , იქნებ მიამბოთ . რა თქმა უნდა ,თუ საიდუმლო არაა .

- არა , საიდუმლო არაა . ასე არაა ელენ?

-  ჰო .

- მაშინ მიამბე და მანამ ახალი წელიც მოვა . როგორც ვატყობ ეს ცუდი მოგონებაა . მოდი ყველაფერი ცუდი ძველ წელს გავატანოთ .

ელენმა მაიკლს გაუღიმა .

- რახან არ იშლით . მოკლედ , ადრე  კოლეჯში ერთი ბიჭი შემიყვარდა . მასაც მაიკლი ერქვა . მის გარდა ვერავის ვერ ვამჩნევდი . ის ჩემი და ჩემი ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად იქცა . არ შემეძლო მასზე არ მეფიქრა . მასაც ძალიან ვუყვარდი . ჩემი ცხოვრების მნიშვნელოვან მომენტებში მუდამ ჩემს გვერდით იყო . გამოცდების წინ მუდამ მამხნევნებდა . სულ ერთად ვიყავით . ერთხელ იპოდრომზე წამიყვანა , ცხენზე დამსვა . არადა ცხენების შიში მქონდა - ელენს გაეცინა - მაგრამ ის ამის დაძლევაში დამეხმარა . მაიკლი ყველაზე წარჩინებული სტუდენტი იყო . ნებისმიერი სირთულის დაძლევაში მეხმარებოდა , მათ შორის სწავლაშიც . მთელ ღამეებს ჩემს გვერდით ატარებდა . მეხმარებოდა , მიხსნიდა . მისი წყალობით გამოცდებში მუდამ კარგ ქულებს ვიღებდი . ერთხელ ჩემს გამო ცემეს . ვიღაც ვიგინდარებმა შეურაცხყოფა მომაყენეს , მახსოვს ხუთნი იყვნენ . მაიკლმა სწორედ იმ დროს გამოიარა და ეს გაიგო . უთხრა ბოდიში მოუხადეთო , მაგრამ იმათმა ამაზე დასცინეს და კიდევ მომაყონეს შეურაცხყოფა . მაიკლმა კი ეს არ მოითმინა და ჩემს გამო თავი გასწირა . ორი დღე საავანდმყოფოში გაატარა . ეჰ , სიყვარული რა კარგი გრძნობაა ,მაიკლ. ეს ერთხელ მაინც უნდა გამოსცადო .  ერთ ღამეს , ახალი წლის ღამეს ჩემი სახლის წინ ხელი მთხოვა . ფირუზის თვლიანი ბეჭედი დაჩოქილმა გამიკეთა ხელზე ,შემდეგ ხელში ამიყვანა და დამატრიალა . მერე  ერთმანეთს ვაკოცეთ . ეს საუკეთესო კოცნა იყო , დღემდე მახსოვს მისი სახე , მისი ღიმილი , მისი კოცნაც კი - ელენის სახეზე ცრემლი ჩამოვარდა .

- არა ელენ , არ იტირო - მაიკლი მას ჩაეხუტა - მაპატიე თუ ძალა  დაგატანე.

- არა , არაფერია - ელენმა ცრემლი მოიწმინდა - რადგანაც დავიწყე , ბოლომდე მოგიყვები. როგორც ვთქვი ხელი მთხოვა . ორ კვირაში ქორწილი უნდა გვქონოდა  , მაგრამ იმ ნაძირალამ ჩემს საუკეთესო მეგობართან მიღალატა . მასთან მივედი . მაიკლის სახლის გასაღები მქონდა . ჰოდა სახლში შევედი და - ელენმა ქვითინი დაიწყო - შევედი და კვნესის ხმა გავიგე . ის და ჯეინი მდივანზე ... ღმერთო - მაიკლი ელენს ჩაეხუტა .

- არაუშავს . ამის გამო ოჯახზე და სიყვარულზე გული უნდა აიცრუო ? თანაც ეს დიდი ხნის წინათ მოხდა ხომ ?

- ჰო , მაშინ 23 წლის ვიყავი .

- მერე ? ახლა 37-ის ხარ .

- ელენ , მაიკლს დაუჯერე - მეგობარს სარამ მიმართა .

- ჰო , შემდეგი წლიდან გამოვსწორდები .

- მპირდები ?

- კი სარა , გპირდები  - ელენმა მეგობარს გაუღიმა .

- ხომ გახსოვს, 14 წლის წინ დამპირდი , რომ შენი მეჯვარე ვიქნებოდი . პირობა უნდა შეასრულო .

- ჰო , შევეცდები .

ამ დროის მანძილზე მარგარეტი გაუჩერებლივ მღეროდა , როცა მან სიმღერა დაამთავრა  წამოიძახა:

- მოემზადეთ . წამებში ახალი წელია !

მაიკლი ფეხზე წამოიჭრა .

- აბა, ჭიქები ავწიოთ ! მეგბრებო , დაე ყველა ცუდი მოგონება ძველი წლისთვის გაგვეტანებინოს და ახალი  წელი ენერიული და საუკეთესო წელი ყოფილიყოს ჩვენთვის ! ელენ , წარმატებებს გისურვებ და იცოდე პირობა არ დაივიწყო .

ელენმა თანხმობის ნიშნად მაიკლს თავი დაუკრა .

ბარში დიდი პლაზმური ტელევიზორი იდგა . ეკრანზე რიცხვი 10 დაეწერა .

- აბა , დავითვალოთ - თქვა მაიკლმა და ყველამ მაშინვე თვლა დაიწყო.

- 10 ... 9...8...7...6...5...4...3...2...1...

- გილოცავთ ! - შეკრებილმა საზოგადოებამ ერთმანეთს ჭიქები მიუჭახუნა - გილოცავთ ,გილოცავთ  ახალ წელს !

ბარში დიდმა ჟრიამულმა დაისადგურა.

  31 დეკემბრის საღამო იყო , ახალი წლის ღამე . ნიუ-იორკში გაუჩერებლივ თოვდა . ქუჩაში მანქანების საყვირების ხმები ისმოდა .  ახალ წელს ადამიანები მეგობრებთან, ახლობლებთან,ნათესავებთან ერთად ხვდებოდნენ , ერთობოდნენ . თუმცა ასეთი ახალი წელი უბრალოდ არ არსებობდა ჯონ მერსენდისთვის . არა , იყო შემთხვევა , როცა ახალგაზრდობაში ახალ წელს მეგობრებთან ერთად შეხვდა , თუმცა ეს მხოლოდ ერთხელ მოხდა , ის შემდეგ ახალ წელს მუდამ თავის სახლში ტელევიზორთან მჯდომი და შამპანიურით ხელში ხვდებოდა . ახლაც ასე იყო .  ჯონი ასაკში შესულიყო ,71 წლის კაცი იყო . ჭაღარა  , ოდნავ მოხრილი ,გამხდარი, თუმცა საკმაოდ მაღალი  და მოვლილი კაცი იყო მიუხედავად იმისა , რომ მარტოხელა იყო . მას ცოლი არასდროს მოუყვანია და ოჯახიც არასდროს ჰყოლია . მშობლები ადრეულ ასაკში დაეღუპნენ. მისტერ მერსენდი თავის თავში ჩაკეტილი , გულჩათხრობილი ადამიანი იყო , ამიტომ მეგობრებიც ცოტა ჰყავდა . მხოლოდ ორ ადამიანთან მეგობრობდა . წლების წინ ორივე სხვა შტატში გადავიდა საცხოვრებლად . მერსენი კი მარტოდმარტო დარჩა და ახლაც ასე მარტო იჯდა ტელევიზორის წინ შამპანიურით ხელში . ის მანჰეტენზე ორ ოთახიან ბინაში ცხოვრობდა . სუფთა ბინა ჰქონდა . კედლები ღია ცისფერი იყო . მისაღებში ორი სავარძელი , მაგიდა და ტელევიზორი იდგა . ზამთრობით სავარძლებს გვერდს ელექტრო გამათბობელი უმშვენებდა . კაცს გრძელი ზოლიანი ხალათი ეცვა . ფეხზე კი თბილი , შავი ფლოსტები ეცვა . ჯონი თავისთვის , მარტოდმარტო იჯდა სავარძელში და საახალწლო გადაცემას უყურებდა . ამ დროს მისი მყუდროება ზარმა დაარღვია , რომელიც კარებიდან გაისმა . გაკვირვებულმა კაცმა კარებისკენ გაიხედა . შემდეგ წამოდგა და კარისკენ დაიძრა . მან კარი გააღო . იქ ერთი პატარა ბიჭი იდგა . კაცმა მაშინვე იცნო თავისი კარის მეზობელი . ბიჭს ალექსი ერქვა . ალექსი საყვარელი ბავშვი იყო . როცა ის პატარა იყო ჯონი სასუსნავებს ხშირად ჩუქნიდა. ბიჭს ქერა ხუჭუჭა თმა ჰქონდა . მის გარეგნობას კიდევ უფრო ამშვენებდა დიდი შავი თვალები , რომლებითაც ბიჭი მისტერ მერსენდს უმზერდა .

- ალექს როგორ ხარ ? აქ რამ მოგიყვანა ? სახლში შემოდი.

ბიჭი მაშინვე შევიდა ჯონის სახლში .

- მისტერ ჯონ , დედამ და მამამ ჩვენთან დაგპატიჟეს . ახალ წელს ერთად უნდა შევხვდეთ . ხომ წამოხვალთ? გთხოვთ . - ალექსმა თავისი დიდრონი საყვარელი თვალები ორჯერ სწრაფად დააფახუნა და ჯონს მიაშტერდა . კაცისთვის ეს ისეთი უცნაური გრძნობა იყო , ვიღაცამ ის ახალი წლის ღამეს სტუმრად დაპატიჟა . ის ახალ წელს მარტო აღარ შეხვდებოდა , ამდენი წლის შემდეგ ვიღაცას ისევ მიუჭახუნებდა ჭიქას და ეტყოდა - ახალ წელს გილოცავთ!

- მე...მე...- კაცს ენა დაება .

- გთხოვთ .

- კარგი - ჯონმა ბიჭს გაუღიმა - გამოვიცვლი და შემოვალ . შენს მშობლებს მადლობა გადაეცი .

ბიჭმა კაცს თავი დაუქნია და თავისი სახლისკენ გაიქცა .

  ჯონი სასწრაფოდ თავისი ოთახისკენ გაემართა . კარადიდან ძველი შარვალ-კოსტუმი ჩამოხსნა , რომელიც დიდი ხანია არ ცმოდა . მან ის სასწრაფოდ ჩაიცვა , შემდეგ შავი ფეხსაცმელები მოირგო და თმები დაივარცხნა . ჯონი კარისკენ დაიძრა , მაგრამ შემდეგ შეყოვნდა . მას რაღაც ავიწყდებოდა , საჩუქარი . ახალი წელი საჩუქრის გარეშე აბა რა ახალი წელია . თანაც ამდენი წლის შემდეგ ის ისევ ხვდებოდა ახალ წელს , ნამდვილ ახალ წელს . კაცი ისევ თავის ოთახში შევიდა და კარადის ზემოდან შეფუთული  ნივთი ჩამოიღო . მტვერი გადაწმინდა , იღლიაში ამოიდო და კარისკენ დაიძრა . მისი კარის მეზობლები კარგი ხალხი იყო . ერთი პატარა და თბილი ოჯახი , საიდანაც ჩხუბის ხმა არასდროს არ გამოდიოდა . თუმცა პირველი შემთხვევა იყო , რაც ჯონი სტუმრად დაპატიჟეს .ცოლ-ქმარს მხოლოდ ერთი შვილი - ალექსი ჰყავდათ. მერსენდმა მეზობლების კარზე ზარი დარეკა . კარი ოჯახის უფროსმა - პიტერმა გაუღო .

- მობრძანდით მისტერ მერსენდ , მიხარია , რომ მოხვედით .- ჯონი მათ სახლში შევიდა.

- გმადლობთ დაპატიჟებისთვის , აი ეს თქვენ - კაცმა მასპინძელს საჩუქარი გადასცა .

- რატომ წუხდებოდით . ეს საჭირო არ იყო .

- ისეთი არაფერია . ჩემი ოჯახის საათი იყო , ნამდვილი ანტიკვარია . მე საფლავში მაგას ვერ წავიღებ და თუ თქვენ არა ,უკეთესს ვის ვაჩუქებდი , თანაც დღეს ხომ ახალი წელია .

პიტერმა ჯონი სასტუმრო ოთახში მიიპატიჟა , სადაც პატარა , მაგრამ გემრიელი სუფრა გაწყობილიყო . სუფრას პიტერის მეუღლე ელიზა აწყობდა , მას ალექსი ეხმარებოდა . სანამ სუფრას აწყობდნენ პიტერმა ჯონი დივანთან მიიწვია . კაცები მდივანზე დასხდნენ .

- გავიგე , რომ ახალ წლს მარტო ხვდებოდით  . ეს ისეთი დღესასწაულია, ადამიანი მარტო არ უნდა შეხვდეს .

- ჰო , მაგრამ რას ვიზამთ .

- სამაგიეროდ ამის შემდეგ ახალ წელს მარტო აღარასდროს შეხვდებით.

ჯონმა პიტერს გაუღიმა.

- მადლობა შვილო -. პიტერმაც მოხუცის ღიმილს ღიმილითვე უპასუხა .

ამასობაში პიტერსა და ჯონს ელიზამ დაუძახა . ყველანი სუფრას მიუსხდნენ .მოხუცისთვის თითქოს დრო გაჩერდა . ის აღტაცებული უყურებდა ელიზას , რომელიც პატარა ალექსს ცხელ კერძს უსხამდა . მოხუცი შესცქეროდა პიტერს, რომელიც შამპანიურს ჭიქებში ასხამდა . მერსენდი ელიზას ნათქვამმა გამოაფხიზლა .

- მისტერ მერსენდ გთხოვთ , რამე გადაიღეთ .

- კი , კი შვილო - უპასუხა მოხუცმა და იმ კერძს დასწვდა , წუთის წინ დედამ შვილს რომ დაუსხა .

- აბა მისტერ მერსენდ ,  იტყვით სადღეგრძელოს ? - სტუმარს პიტერმა მიმართა.

- მე ?

- დიახ თქვენ .

ჯონმა ჭიქა ასწია.

-რა უნდა ვთქვა , მადლობელი და ბედნიერი ვარ შვილო . ამდენი წლის შემდეგ ახალ წელს ისევ თბილ გარემოში , ისევ კარგ და კეთილ ადამიანებთან ერთად ვხვდები . ამაზე დიდი ბედნიერება ახლა ჩემთვის არ არსებობს , მადლობა თქვენ ამისთვის - ჯონმა თავი მოაბრუნა და დედა-შვილი დაინახა , რომლებიც მოხუცს თბილად უღიმოდნენ- მადლობა . დაე ღმერთი იყოს თქვენი ოჯახისა და მთელი ამერიკის მფარველი . სწორედ ეს წელი ყოფილიყოს ჩემი და თქვენი ოცნებების ახდენის წელი .

- გაიხარეთ მისტერ მერსენდ - თქვა პიტერმა. ჭიქები ერთმანეთს მიუჭახუნეს და შამპანიური მოსვეს , გამონაკლისი მხოლოდ ალექსი იყო . ის კოკა-კოლას მიირთმევდა . დიდი ტელევიზორის ეკრანზე , რომელიც მაგიდის მოპირდაპირე მხარეს იყო რიცხვი 10 დაეწერა .

- მოდით დავითვალოთ .

პიტერის ამ შემოთავაზებამ განსაკუთრებით ალექსი დააინტერესა . მან თვლა ხმამაღლა დაიწყო . შვილს მშობლებიც აჰყვნენ . მისტერ მერსენდი კი ამ მოსიყვარულე და თბილ ოჯახს უყურებდა , გული სიხარულით ევსებოდა და ჩუმად იღიმებოდა.

   31 დეკემბრის საღამო იყო , ახალი წლის ღამე . გაუჩერებლივ თოვდა . ქუჩებში ხალხი ირეოდა . ბრიქმენის ქუჩაზე საშუალო ასაკისა და სიმაღლის კაცი მიაბიჯებდა . ყავისფერი ქურთუკი , დათბილული შავი შარვალი და შავი ბათინკები ეცვა. კაცი ქუჩას ჩქარი ნაბიჯით მიუყვებოდა . მან ბრიქმენის ქუჩის კუთხეში მდებარე წითელი კარი შეაღო, რომელსაც ანონიმურ ალკოჰოლიკთა კლუბი ეწერა და ერთ , საშუალო ზომის ოთახში შევიდა. ოთახი გაურემონტებელი იყო , ნაცრისფერი კედლები ჩამოცვენილიყო . ოთახის შუაში წრეზე სკამები იყო განლაგებული .  თორმეტი სკამი იდგა , თუმცა დაკავებული მხოლოდ ოთხი მათგანი იყო .

- არ მეგონა კიდევ ვინმე თუ მოვიდოდა - თქვა ერთ-ერთმა ალკოჰოლიკმა .

- სხვაგან სად წავსულიყავი , ახლა ჩემი ოჯახი თქვენ ხართ .

- იცი, ჩარლი დღეს ახალ წელთან ერთად გამოცდის დღეცაა.

-მართლა ? - ჩარლიმ ყავისფერი ქურთუკი გაიხადა და სკამს მოაკიდა , შემდეგ კი თავის სკამზე დაჯდა .

- ჰო , უკვე 9 თვეა აქ დავდივარ. მე ეს ყველაფერი ძალიან დამეხმარა . უბრალოდ არავინ გამაჩნია , თქვენთან ერთად თავს ბევრად კარგად ვგრძნობ . აქ ისევ ადამიანად ვიქეცი . არ მინდა ამ ყველაფრის დატოვება . ამიტომ არ მივდივარ . რას იტყვით დღეს ახალი წლის აღსაღნიშნავად ერთი ჭიქა რომ დაგველია ? მხოლოდ ერთი ჭიქა . თან თავსაც შევამოწმებდით .

- კი , კარგი აზრია .

-თანაც ართურს ეს აზრი ძალიან მოეწონა , სასმელიც მან იყიდა . რენდი , ართურს ჭიქები მოაწოდე .

- ახლავე - რენდიმ რომელიც ყველაზე ახალგაზრდა იყო გვერდით მჯდომს ჭიქები მიაწოდა . ართურს პატარა ბოთლით იაფიანი ვისკი ეყიდა . მან ყველას ჩამოუსხა . სასმელმა პატარა ჭიქების მხოლოდ მეოთხედი შეავსო . ართურმა ჭიქები ჩამოარიგა .

- სანამ ახალი წელი მოვა , მოდი გავიხსენოთ ის , რატომაც აქ მოხვდით . გავიხსენოთ ის ყველაფერი რის დაძლევაშიც ,რის გადატანაშიც ეს ადგილი , ჩვენ ყველა ერთმანეთს დავეხმარეთ. - თქვა ართურმა , რომელიც ალკოჰოლიკი არ იყო . ის ამ ადგილის მეპატრონე იყო და სრულიად უსასყიდლოდ ეხმარებოდა სხვებს უკეთესი ცხოვრებისკენ სწრაფვაში.

- კარგი , აბა ვინ დაიწყებს ?

- მე - რენდლიმ ხელი ასწია .

- გისმენთ .

- სანამ აქ მოვიდოდი , მანამდე ნამდვილი არარაობა ვიყავი . გამოუსწორებელი მოთამაშე . ვალები ავიკიდე , ვნერვიულობდი და ამის დასავიწყებლად ვსვამდი და ვსვამდი . სასმელს მივეჩვიე . ჩემს გამო ჩემმა მშობლებმა ბინა გაყიდეს იმის გამო , რომ ჩემი ვალები გადაეხადათ . მე კი არ ვჩერდებოდი , უფრო სწორად ვერ ვჩერდებოდი. ვლოთობდი , ვთამაშობდი . მერე მეგობარმა აქ მომიყვანა , თავიდან ალბათ გახსოვთ ხმას არ ვიღებდი ,შემდეგ გავაცნობიერე , რომ თურმე ჩემნაირებიც არსებობდნენ . რომლებიც თავდაუზოგავად ცდილობდნენ გამოსწორებას და როცა ბილიმ ეს დაძლია და აქედან წავიდა მეც მოვინდომე . ახლა აღარ ვსვამ , აღარ ვთამაშობ . იქითა წლიდან უკვე მეც წავალ . სამუშაოს ვიშოვი და ცხოვრებას განვაგრძობ .

- გმადლობ რენდლი . ახლა ვინ მოყვება ? გრეგორ იქნებ შენ ?

- არა ართურ , არ შემიძლია . მე ამ ადგილმა სასმელი დამავიწყა . აღარ ვსვამ  იმიტომ , რომ არ ვიხსენებ იმ ყველაფერს . ვერ შევძლებ . 9 თვეა აქ ვარ , მაგრამ ეს არ შემიძლია . ჯერ მზად არ ვარ .

- არაუშავს , როცა მზად იქნები მაშინ მოყევი  - გრეგორმა ართურს თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია .

- იქნებ შენ მოყვე ძვირფასო ? - ართურმა ელენას ჰკითხა , ის აქ ერთადერთი ქალი იყო . ქალმა თანხმობის ნიშნად თავი დაუკრა.

- მე ოჯახი მქონდა . ჩემმა ქმარმა ერთ საღამოს რაღაც საბუთებზე მომაწერინა ხელი . არ წამიკითხავს . ვენდობოდი , მიყვარდა . არ ვიცოდი რას მიმზადებდა - ქალს სახეზე ცრემლი ჩამოუვარდა - თურმე რაზეც ხელი მომაწერინა განქორწინების საბუთები იყო , არადა მითხრა რაღაც დეკლარაციაა ოჯახის ყოლასთან დაკავშირებით , სამსახურში მჭირდებაო . უნდა დამიდასტურო , რომ ჩემი ცოლი ხარო . ღმერთო ჩემო , როგორ ვენდე . მან კი განქორწინების საბუთებს მომაწერინა ხელი და შვილიც წამართვა . ორი წლის ბიჭი მყავდა . იმ საბუთებში თურმე პუნქტი შეეტანა, სადაც მე მეურვეობაზე უარს ვამბობდი . ვერაფერი ვერ შევცვალეთ საბუთებს უკვე ხელი მოწერილი ჰქონდა და შვილი სამუდამოდ წამართვეს . მან ის სხვა ქალაქში წაიყვანა . შემდეგ სმა დავიწყე , ეს ტკივილი რამენაირად ხომ უნდა დამეცხრო , ან დავიწყება მაინც შემეცადა , შვილის ნახვაც ამიკრძალეს . ვსვამდი , თუ არ დავლევდი ჩემს შვილზე ვფიქრობდი , ცუდად ვიყავი . მეც მეგობრებმა მომიყვანეს აქ . შვილის დაკარგვა , როცა შვილს საკუთარი კალთიდან მოგაგლეჯენ ეს .. ეს საშინელებაა. აქ ვისწავლე , რომ ამას უნდა გავუძლო . აქ ჩემზე უარეს მდგომარეობაში მყოფი ადამიანები გავიცანი და მივხვდი ,რომ ცხოვრება გრძელდება .

- მადლობა ელენ . აბა ჩარლ , შენღა დარჩი მოგვიყვები ?

- კი - ჩარლიმ ამოიოხრა - ღმერთო , საიდან დავიწყო .

- თავიდან .

- ოჯახი მყავდა . ცოლი და ქალიშვილი . ჩემი შვილი 5 წლის იყო . ცოლს - კლერი ერქვა , შვილს - როუზი . კლერი როუზს ბაღში ყოველ დღე აკითხავდა და სახლში მანქანით მოყავდა . მე ამ დროს სამსახურში ვიყავი , პროფესიით არქიტექტორი ვარ . 5 ოქტომბერი იყო , პარასკევი. ჩვეულებრივად ვმუშაობდი , ერთ-ერთი შენობის ნახაზევს ვადგენდი , როცა დამირეკეს და ... მითხრეს, რომ ჩემი ცოლ-შვილი ავარიაში მოჰყვა . ვიღაც ნასვამ ნაძირალას წითელზე გაევლო და პირდაპირ მათ დაჯახებია . ძლიერი ავარია ყოფილა . მაშინვე საავანდმყოფოში გავიქეცი ,მითხრეს სადაც გადაეყვანათ და მეც იქ მივედი , მაგრამ კლერს ვერ მივუსწარი . რამოდენიმე წუთის გარდაცვლილი დამხვდა. როუზი კი კომაში იყო . მუდამ ვლოცულობდი , ღმერთს მის გამოკეთებასა და გონზე მოსვლას ვთხოვდი .  შვილს გვერდიდან არ ვცილდებოდი . როუზი ასეთ მდგომარეობაში სამი დღე იყო , შემდეგ კი ისიც გარდაიცვალა . ვერ მოვასწარი მისთვის მეთქვა თუ როგორ მიყვარდა . სულიერად გავნადგურდი . სამსახური მივატოვე და სმა დავიწყე . ჩემმა და ჯეინის მშობლებმა აქ მოსვლა დამაძალეს და აი ახლა აქ ვარ . რა თქმა უნდა ვერასოდეს დავივიწყებ იმ უბედურებას , რაც მე გადამხდა , რაც ჩემს ოჯახს გადახდა , მაგრამ თავს უკეთესად ვგრძნობ , აღარ ვსვამ და სამსახურიც დავიბრუნე . თუმცა მეშინია , ისევ არ გავლოთდე . ახლა თქვენ ხართ ჩემი ოჯახი და თქვენი მიტოვება არ მინდა .

- გმადლობ ჩარლ , მესმის რა რთული იყო  ამის კიდევ ერთხელ გახსენება .

- ართურ რომელი საათია? - ართურს რენდლიმ ჰკითხა.

- უჰ , რა დრო გასულა . 12 ხდება . აბა - ყველანი ფეხზე წამოდგნენ - გაგვიმარჯოს , ყველა სირთულე და პრობლემა უკან მოგვეტოვებინოს და ახალ წელს ახალი შემართებითა და გამოწვევებით დავხვედრილიყავით .

- გაგვიმარჯოს ! - გარეთ ფეიერვერკების ხმა გაისმა . შეკრებილებმა ჭიქები ერთმანეთს მიუჭახუნეს და პატარა ჭიქებიდან ვისკი მოსვეს. 

   31 დეკემბრის საღამო იყო , ახალი წლის ღამე . ნიუ-იორკის ქუჩებში ჟრიამული სუფევდა . ადამსის ქუჩის 201-ში წითელი მერსედესის მარკის ჯიპი გაჩერდა . მანქანიდან ორი გოგო და ერთი ბიჭი გადმოვიდა . ისინი წითელ კორპუსში შევიდნენ . კორპუსის პირველ სართულზე ნაძვის ხეების მაღაზია იყო განთავსებული , თავად კორპუსი კი თხუთმეტსართულიანი იყო. ახალგაზრდები მეათე სართულზე ლიფტით ავიდნენ და მარცხნივ მდებარე შავ კარებზე დააკაკუნეს .

კარები ახალგაზრდა ბიჭმა გააღო , რომელსაც მოკლე შავი თმა და ყავისფერი თვალები ჰქონდა . მას სტუმრების დანახვა არ გაჰკვირვებია .

- შემოდით - თქვა ბიჭმა და მეგობრები სათითაოდ გადაკოცნა .

ბიჭის მშობლები სახლში არ იყვნენ . ამ ახალგაზრდების ამბავი ცოტათი უჩვეულო იყო, მათი მშობლებიც ისევე მეგობრობდნენ ერთმანეთთან , როგორც თავად ეს ახალგაზრდები . მშობლები რესტორანში აღნიშნავდნენ ახალ წელს , ამიტომ მეგობრები სახლში ერთად შეიკრიბნენ ახალი წლის დასახვედრად. ბიჭს დიდი, ოთხოთახიანი ბინა ჰქონდა . მისაღებში დიდი ტელევიზორი , მაგიდა , დივანი და სავარძლები იდგა . ოთახიდან თოვლით დაფარული უოლტ უიტმენის პარკი მოჩანდა. ახალგაზრდები მაგიდას მიუსხდნენ . მაგიდაზე სხვადასხვა კერძებთან და ტკბილეულთან ერთად შამპანიური და ღვინოც იდო . მაგიდის გვერდით კედელზე გიტარა იყო მიყუდებული.

- ჩვენი მეგობრობის კიდევ ერთი წელი - თქვა ერთ-ერთმა ახალგაზრდამ.

- ჰო , სხვათაშორის მე და ემილიმ ერთმანეთი სწორედ ახალი წლის ღამეს გავიცანით .

- ჰო , მახსოვს ჩემთან რომ იყავით სტუმრად , შენი თავი მშობლებმა გამაცნეს . როგორ მითხრეს? ა ,ჰო :-„ემი , გაიცანი ეს მეგანია“. დღემდე მახსოვს ის დღე , მაშინვე დავმეგობრდით.
- მეგან , შენ ნიკს ჩემზე ადრე იცნობდი ხომ ?

- კი დენიელ , მე და ნიკი ერთად ვსწავლობდით . ჩვენმა მშობლებმაც აქედან გაიცნეს ერთმანეთი.

- აუ , იცით რა გამახსენდა ? მე და დენიელი პატარაობისას დენის მანქანაში რომ შევიპარეთ - დენიელი და ემილი ამ ამბავზე გულიანად იცინოდნენ , ნიკი და მეგანი კი მათ გაკვირვებულები უყურებდნენ.

- ეგ ამბავი არ ვიცი , მომიყევით .

- ჰო , მეც არ ვიცი - მეგანს ნიკიც დაეთანხმა.

- მოყვები ? - დენიელმა გოგონას მიმართა .

- აბა რა , მოკლედ , როგორც იცით მე და  დენიელი ერთმანეთს ბავშვობიდან ვიცნობთ . ჩვენი ოჯახები ერთმანეთს უხსოვარი დროიდან იცნობენ და დენიელიც პატარაობისას გავიცანი .. ადრე ერთი მეზობელი მყავდა მისტერ დენი . მოხუცი კაცი იყო ,ძალიან სასაცილო მანქანა ჰყავდა , ძველი რუსული „ჟიგული“. ამბობდა რუსეთიდან გამომიგზავნესო . ახლა საწყალი ცოცხალი აღარაა . მაშინ ექვსი თუ შვიდი წლის ვიყავით . დენიელი ჩემთან დარჩა .  სულ გვინდოდა იმ ჟიგულში ჩაჯდომა , მაგრამ დენი უფლებას არ გვაძლევდა  . ერთხელ მანქანას რეცხავდა და როცა გარეცხა კარები ღია დარჩა , ეს დენიელმა შეამჩნია . ჰოდა იმ მანქანაში შევიპარეთ . უკანა სავარძელზე დავსხედით და მანქანას ვათვალიერებდით . ამ დროს დენი გამოჩნდა და ძალიან შეგვეშინდა . ვიცოდით თუ გვიპოვიდა ცოცხალს არ გამოგვიშვებდა , ამიტომ ჩავიმალეთ . დენიმ ვერ შეგვამჩნია , მაგრამ მანქანაში ჩაჯდა , დაქოქა და დაძრა . ცოტა ხანი ჩუმად ვიყავით . მერე თავი ოდნავ ამოვწიე და ფანჯარაში გავიჭვრიტე . ჩვენს ქუჩას  შორდებოდა . პანიკაში ჩავვარდით და ყვირილი მოვრეთ - „გვიშველეთ , ბიძია დენიმ გაგვიტაცა ! გვიშველეთ !“ - ამ ამბავზე ყველა ახარხარდა .

- მერე ? - იკითხა ნიკიმ .

- მერე არაფერი თუ იმას არ ჩავთვლით , რომ ყაჩახებსა და უზრდელებს გვეძახდა . შემდეგ ჩემი მშობლებიც გამოლანძღა . მათ კი ჩვენ დაგვსაჯეს და ოთახიდან არ გვიშვებდნენ .

- იქნებ თქვენც გაიხსენოთ რაიმე ბავშვობიდან , სკოლაში ხომ ერთად სწავლობდით , ამაზე უკეთესი გასახსენებელი რა არის .

- ჰო , მაგარი იქნება - დენიელს ემილიც დაეთანხმა.

- მე ის მახსოვს , ნიკი ჩემს გამო რომ დასაჯეს .

- ეგ როდის ?

- აი მაშინ გამოცდაზე რომ მეხმარებოდი .

- ჰო , გამახსენდა - ნიკს გაეცინა .

- მოკლედ - მეგანმა წამოიწყო - მე და ნიკი მერვე კლასში ვართ და გეოგრაფიის გამოცდა გვაქვს . ნიკი ჩემს უკან იჯდა და პასუხებს წიგნში ეძებდა . მასწავლებელმა ეს დაინახა და გააფრთხილა მეორედ თუ იზამ ფურცელს ჩამოგართმევო .  მე რაღაც არ ვიცოდი და რადგანაც ყველაზე ახლოს ნიკი იჯდა მას შევეკითხე . მან მითხრა ,რომ პასუხს მაშინვე მეტყოდა და წიგნში ძებნა დაუწყო . მასწავლებელმა ისევ დაინახა , ნიკთან მივიდა და ფურცლის ჩაბარება მოსთხოვა. ნიკმა  უპასუხა : - „ მასწ ,მე პასუხს ჩემთვის არ ვეძებდი , როგორ გეკადრებათ ,ხომ გამაფრთხილეთ და იმავეს როგორ გავიმეორებდი . უბრალოდ მეგანმა მთხოვა წყნარი ოკეანის მარილიანობა მომიძებნეო და მას ვუძებნიდი “

მერე მასწავლებელმა მკითხა :- „მეგან , ეს სიმართლეა?“ მე კი რა თქმა უნდა ყველაფერი უარვყვე . ნიკი კი ტყუილისა და სხვის დადანაშაულებისთვის კლასიდან გააძევეს და მისი მშობლებიც დაიბარეს . შემდეგ მათ ყველაფერი ავუხსენი , მაგრამ მასწავლებლისა და დირექტორისთვის არაფერი მითქვამს . ისე მაშინ როგორ ჩამიშვი , ჰაა ? - მეგანმა მეგობარს იდაყვი გაჰკრა , ნიკს გაეცინა .

- ეჰ, ბავშვობას რა  ჯობია . ის ტკბილი მოგონებები ყოველთვის გაგყვება და შემდეგ მეგობრებთან ერთად ყოველთვის სიხარულითა და სიცილით გაიხსენებ . რამდენი ადამიანი გაგვიმწარებია ბავშვობაში , მაგრამ გულში ისინი ყოველთვის ჩვენი ნაწილი და საყვარელი ადამინები იქნებიან . მოდით ბავშვობაზე ვიმღეროთ - დენიელმა გიტარა აიღო და სიმღერა დაიწყო . მას ემილი და მეგანიც აჰყვნენ . ნიკი კი მათ სულგანაბული უსმენდა და მათი ნამღერით ტკბებოდა . როცა სიმღერას მორჩნენ ჭიქები აიღეს და ერთმანეთს მიუჭახუნეს .

- გილოცავთ , მეგობრებო ! ეს წელი სწორედ ისეთი ბედნიერი და სასიხარულო ყოფილიყოს ჩვენთვის , როგორებიც ახლა ჩვენ ვართ  - ახალგაზრდებმა შამპანიური მოსვეს . დიდ ტელევიზორზე კი , რომელიც უხმოდ იყო ჩართული დიდი ასოებით ეწერა „ ბედნიერი ახალი წელი !“