სისხლით ივსება აკვედუკები

ხმალი ხმალს ეჭვდის,კაცი კაცსა კლავს,

სისხლით ივსება აკვედუკები,

წითლად ირწყვება ბაღნარ-ბოსტანი

და იბანება ხალხთა ხელები.

ომია, მიწას რომ ინარჩუნებს,

ომია, სახლში საკვები რომ არს.

ბრძოლაა, გამარჯვებულს რომ ჰბადებს,

კაცს ათქმევინებს, ღმერთი ჩვენთან არს!

ომია, გვამებს ყორნები გლეჯენ,

ომია, შვილებს მამებს უკლავენ.

დაისის ჟამს კი ბერკეტებს წევენ

და აკვედუკებს სისხლით ავსებენ.

რა აჩენს საზრდოს, რა მგელსა-კრავსა,

რა ავსა ბადებს, გულში ღვარძლს აჩენს,

შურისძიებით ხმლებსა ლესავენ

და სიმუხთლითა კაცი ბავშვსაც კბენს.

ომი დაიწყო, ბუკსა ჩაჰბერენ,

მთის პირზე ნიშნად ცეცხლს დაანთებენ,

კოშკებიდანა მტრედებს აფრენენ

და მთების გზაზე სარეცელს კეცენ.

ხმალი ხმალს ეჭვდის,კაცი კაცსა კლავს,

სისხლით ივსება აკვედუკები.

წმინდა წყალია განა ჩვენ რომ ვსმათ,

და ინბანება მასში ბავშვები?

შურისძიება ცოდვის შვილია,

მემკვიდრეობით გარდასაცემი.

წყლის ერთი წვეთიც საკმარისია,

აკვედუკებით გადმოსაცემი.

ომია, ხალხში გონებას რომ რევს

ომია, ყვირილს მუსიკა ეთქმის,

ომია, ყველა ყიჟინით მორბის,

ომია, წყალსა სისხლი რომ ერწყმის.

წითელი ხორბლით პურები ცხვება,

წითელში აბჯარი იღებება,

წითელი სითხით გული ივსება,

აკვედუკებით სული ირწყვება.

  გიორგი ჩაჩხიანი