მარგალიტი

   სრული სიჩუმე გამეფებულიყო, მხოლოდ ხომალდის ძრავის ყრუ გუგუნი ისმოდა. რადარზე ხომალდსა და პლანეტას შორის მანძილი სულ უფრო და უფრო მცირდებოდა. ასტრონავტებს სუნთქვა შეჰკვროდათ, მოლოდინისგან გული ძლიერ უცემდათ.

-სულ ცოტაც-თქვა ჩენდრიგსმა.

-ჰო-დაეთანხმა მაილსი. კაცმა ღრმად ჩაისუნთქა, მზერა დაძაბა, თვალები მოჭუტა. მალე ჰორიზონტზე მნათობი  წერტილიც გამოჩნდა.-ძალიან კაშკაშაა.

-ლამაზი უნდა იყოს.

  ხომალდი უცნობ პლანეტას კიდევ უფრო მიუახლოვდა. გიგანტური სფეროს დანახვა შეუიარაღებელი თვალითაც გამხდარიყო შესაძლებელი, თუმცაღა ასტრონავტები მოკაშკაშე პლანეტისთვის თვალის გასწორებას ვერ ბედავდნენ. მისი გამოსხივება რაღაცით ჩრდილოეთის ნათებასაც გავდა,მაგრამ მასზე ბევრად უფრო ლამაზი და საუცხოო იყო. ვარდისფრად მოკაშკაშე პლანეტას მწვანე და ლურჯი ფერი კანტებად დაჰყვებოდა, მათში სტაფილოსფერიც ირეოდა და ფერების გასაოცარ გამას ქმნიდა.

-უნდა დავეშვათ?-იკითხა მაილსმა.

-აქ მოსაღწევად დიდი გზა გამოვიარეთ. - კაცმა მეგობარს შეხედა - სამი წელი, მთელი სამი წელი დავხეტიალობდით კოსმოსში იმისთვის,რომ ახალი პლანეტა გვეპოვნა.

-იმედები რომ გაგვიცრუვდეს, ის რომ არ აღმოჩნდეს?

-სხვას მოვძებნით, ისეთს,რომელიც ჩვენთვის გამოდგება.

-რამე რომ დაგვემართოს აქ ვერავინ გვიპოვნის. -ჩენდრიგსმა გაიღიმა.

-მეც მეშინია მაილს,მაგრამ ეს უნდა გავაკეთოთ, ფულს ამაში გვიხდიან.

  სინათლე დამაბრმავებელი გახდა. ასტრონავტებმა თვალები ძლიერად დახუჭეს. ჯერ ხომალდის ცხვირი გაუჩინარდა პლანეტის კაშკაშა აურაში, შემდეგ კი მან მთელი ხომალდი შთანთქა.

თითქოს გამოსხივება შესუსტდა, სიბნელე ჩამოწვა.

-მზად ხარ?-მეგობარს ჰკითხა ჩენდრიგსმა.

-კი-უპასუხა მაილსმა, თავს ძალა დაატანა და თავი აიძულა თვალები გაეხილა. სულ ოდნავ, ვიწრო ოვალურ ჭრილში დაინახა ახალი სამყარო, შემდეგ კი თვალები ფართოდ გაახილა. ნანახით აღფრთოვანებულ მეგობარს შეხედა. მაილს ჩენდრიგსის მზერაც შეეგება.

-ის არის-თქვა ასტრონავტმა-ჩვენი პლანეტაა.

  ხომალდი მიწაზე დაჯდა.ნელა გაიღო ფოლადის კარები და მძიმედ დაეშვა ახალ პლანეტაზე,თითქოს თავისი შეხებით არსებულის შებღალვა არ უნდოდა. კოსმონავტებმა მაგიურ მიწაზე დადგეს ფეხი. ეს წარმოუდგენლად ამაღელვებელი შეგრძნება იყო, ამდენი წლის შემდეგ ფეხქვეშ ფოლადის გარდა სხვა რაიმეს შეგრძნობა,თუმცაღა ეს უბრალო რამეზე ბევრად მეტი იყო. თეთრი, ბამბასავით რბილი და ფაფუკი ბალახი მუხლებამდე სწვდებოდათ, ფეხებქვეშ საოცარ სიმსუბუქეს გრძნობდნენ. ირგვლივ სულ თეთრი, მაგიური ველები გადაშლილიყო. ასტრონავტებმა ჯერ ერთი ნაბიჯი გადადგეს,შემდეგ მეორე. მაილსმა სიხარულისგან სიცილი დაიწყო. ჩენდრიგსმა ხელით თეთრი ბალახი შეიგრძნო, თითქოს ის არც ეხებოდა, სასიამოვნო ჟრუანტელს ჰგვრიდა. სიომ დაუბერა, აქ ქარიც კი სხვანაირი იყო, ნაზი, გრილი, სასიამოვნო, რომელსაც თეთრი ფაფუკი ფიფქები მოჰქონდა.

-შეხედე, ჩქარა შეხედე!-მეგობარს დაუძახა მაილსმა და მოშორებით მდებარე ბორცვისკენ გაახედა. სიომ თეთრი ფიფქები ზეცაში აიტაცა, პეპლების გუნდივით აიშალნენ თეთრი ფანტელები. თითქოს თავად ბორცვი აფრინდა ზეცაშიო. ჩენდრიგსმა ხელები გაშალა, თითებზე სიოსგან დახრეული ბალახის თეთრი ბამბისებური ბოლოები ნაზად ეხებოდნენ, თითქოს გახარებულნი ეთამაშებიანო. ორივეს საკუთარი ბავშვობა დაუდგა თვალწინ, როგორ დადიოდნენ ტყეში მშობლებთან ერთად სასეირნოდ, როგორ დარბოდნენ გაშლილ ველებზე გახარებულნი, ეს პლანეტა ბავშვობას ჰგავდა, თითქოს ის დროში მოგზაურობდა, დროის ღერძს უკან წევდა და წარსულს აცოცხლებდა. ბალახის თითოეული შეხება ლამაზ და ნათელ მოგონებას ამოატივტივებდა ასტრონავტების გონებაში, გულწრფელ ღიმილს ჰბადებდა მათ სახეებზე.

  ორივემ ცისკენ აიხედა. ისეთივე მოკაშკაშე და ულამაზესი ნათება გამოსახულიყო ზეცაზე,როგორიც პლანეტას ეკრა გარსს.

-განა ასეთი რამის არსებობა შესაძლებელია?-იკითხა ჩენდრიგსმა.

-აქ ხომ ჯერ ადამიანებს არ დაუდგამთ ფეხი, ჩვენ პირველები ვართ.

-ნუთუ დედამიწაც ასეთი ლამაზი იყო ჩვენ გაბატონებამდე?

-ყოველ შემთხვევაში, მეტალის კონსტრუქციებით გამოღრნილ-გამოჭმული არ იქნებოდა და არც სამრეწველო ნარჩენებით იქნებოდა ჰაერი გაჟღენთილი.

-არც წყალს ექნებოდა შავი შეფერილობა.

-არც მოჭრილ-დაჩეხილი ფესვები იქნებოდა შენობების ქვეშ მიწაში ღრმად გადგმული.

-ნუთუ ეს ჩვენ ჩავიდინეთ?- მაილსმა თავი გააქნია.

-ასეთი დაუნდობელი და გაუმაძღარი როგორ უნდა იყოს ადამიანი ასეთი სილამაზე რომ მოსპოს და მის ნაცვლად რაღაც უსარგებლო რკინის კონსტრუქციები წამოჭიმოს.

-სილამაზეს ფული არ მოაქვს,მაილს,სწორედ ესაა მისი პრობლემა.

-გახსოვს პლანეტა ელინსი?

-რა თქმა უნდა, მას რა  დამავიწყებს.

-როგორ სასტიკად მოვეპყარით, როგორ მოვსპეთ და გავანადგურეთ.

-გვეგონა მისი აღმოჩენით კარგი საქმე გავაკეთეთ, სამყაროს განვითარება-გამოკვლევაში შევიტანეთ წვლილი, ახალი სამყარო აღმოვაჩინეთ, ნეტავ ეს არასდროს გაგვეკეთებინა.

-გათხარეს,სიცოცხლე წაართვეს, გამოიყენეს, ბოლომდე გამოწოვეს ყოველი რესურსი, დააჭკნეს და შემდეგ ნაგავივით მოისროლეს, დაუძლურებული, სასიკვდილოდ განწირული კოსმოსის წყვდიადში ჩასაძირად მიატოვეს.  

-არადა შეიძლებოდა იქ ხალხი დაესახლებინათ, სიცოცხლისთვის ყოველი აუცილებელი პირობა იყო შექმნილი, პლანეტა ყველაფერს აკეთებდა ჩვენს უზრუნველსაყოფად. შეიძლებოდა სიღარიბის, შიმშილისა და დაუსრულებელი ომების თავიდან აცილება, ახალი ცხოვრების დაწყება, ახალი დროისა და ისტორიის შექმნა, ყველაფერი თავიდან დაიწყებოდა, ახალი სიცოცხლე, ახალი სამყარო, ახალი აღმოჩენები, ახალი, უკეთესი ყოფა, მაგრამ რა მოხდა, ჩვენმა აღმოჩენებმა რა შეცვალეს, რა სარგებელი მოუტანეს კაცობრიობას?

-პოლიტიკოსთა ჯიბეები გავასქელეთ, აი, რა გავაკეთეთ.

-ერთის მხრივ, კარგიც კია ასე რომ მოხდა, ელინსზე ხალხი რომ დასახლებულიყო და უკეთესი ცივილიზაცია და ყოფა შეექმნათ უთუოდ ომი დაიწყებოდა, ყველა იქ მოინდომებდა წასვლას, მდიდრები ალბათ გაფრინდებოდნენ კიდეც, დედამიწაზე კი ყველაფერი აირევოდა, ხალხი ერთმანეთის დახოცვასა და დაჭმას დაიწყებდა, ჩვენი პლანეტა ერთგვარ ციხედაც კი იქცეოდა, სადაც ყველა იმას გააკეთებდა,რასაც მოისურვებდა, ყველაზე უარეს შემთხვევაში კი ომი დაიწყებოდა, საომრად ერთი პლანეტაც კი აღარ ეყოფოდათ და უთუოდ პლანეტათშორის ომს გააჩაღებდნენ. ელინსელები დაივიწყებდნენ,რომ ისინი სწორედ დედამიწიდან მოვიდნენ და ეს პლანეტა იყო მათი ნამდვილი სახლი, იგი აღარ დასჭირდებოდათ და რაღა შეუშლიდათ ხელს მის განადგურებაში? დედამიწელები კი შურით აღივსებოდნენ ელინსელების მიმართ და იმიტომ დახოცავდნენ,რომ მათ ის ექნებოდათ რაც თავად არ გააჩნდათ, ახალი პლანეტა, იმაზე სრულაც არ იფიქრებდნენ, თუნდაც, რა შედეგებს მოუტანდა ეს ელინს, თვალის დაუხამხამებლად გაანადგურებდნენ საბრალო პლანეტას მხოლოდ იმიტომ,რომ ის მათი არ იყო. კარგიც კია ის მხოლოდ ჯიბეების გასასქელებლად რომ გამოიყენეს.მაგრამ რა მოხდებოდა ელინსი საერთოდ რომ არ აღმოგვეჩინა, ფრენკი და ჯორდანი უბრალოდ რომ ასცდენოდნენ მას და უცხო მიწაზე ფეხი არასდროს რომ არ დაედგათ?

-ელინსი არ განადგურდებოდა, ღვთის მიერ შექმნილი სილამაზე არ გახდებოდა ადამიანური სისასტიკის მსხვერპლი.

-ვერ დავუშვებ აქაც იგივე რომ მოხდეს,ამ პლანეტასაც იგივე რომ დაემართოს, ეს სილამაზე ელინსივით რომ განადგურდეს.

-მეტისმეტად ძვირფასია ადამიანებისთვის,ჩვენ მას არ ვიმსახურებთ. იმედია მოვა დრო,როდესაც გავხდებით ამ პლანეტის ღირსნი, მაგრამ ახლა არა, ეს დრო ჯერ არ დამდგარა.

-ალბათ, საუკუნეები გავა,სანამ რაღაც შეიცველება, სანამ უკეთესი გახდება ადამიანი, სანამ საკუთარი ჯიბის გასქელების გარდა სხვა რამეზეც იფიქრებს, სანამ დააფასებს სილამაზეს და სანამ დაიწყებს ფიქრს ღვთის საჩუქარის გაფრთხილებაზე,მაგრამ ჯერ ეს ადრეა, ძალიან ადრეა.

-მგონი ჩვენი წასვლის დრო მოვიდა.

-ჰო, ძნელია ამ სილამაზესთან განშორება, აქ სულ სხვანაირია, უცოდველი, ხელშეუხებელი, ნათელი სამყაროა, რომელიც გიზიდავს, გითრევს, თითქოს შენი გაშვება არ უნდა, მაგრად გიკრავს გულში,თავს გაყვარებს და არ გიშვებს.

-მაგრამ მაინც უნდა წავიდეთ,ძნელია აქედან წასვლა მითუმეტეს მაშინ,როდესაც იცი რომ აქ აღარ დაბრუნდები, ვეღარასდროს ნახავ ამ ჯადოსნურ სილამაზეს, მაგრამ უნდა წავიდეთ.

-იქნებ აქ ჩვენი შვილთაშვილები ან მათი შვილები დაბრუნდნენ, მაგრამ ჩვენ არა,ჩვენ არ დავბრუნდებით. ეს სილამაზე უნდა დავიცვათ, ჩვენი ვალია ეს ადამიანებისა და მათი ბუნებისგან დავიცვათ.

  საბოლოოდ შეიგრძნეს საოცარი, თეთრი, ფაფუკი ბალახის შეხება, საბოლოოდ იმოგზაურეს ბავშვობაში, წამიერად ისევ მოსწყდნენ არსებულ სასტიკ რეალობას, კვლავ გადავიდნენ მომავლის დროის ხაზში,რადგან ეს ადგილი აწმყოსთვის არ იყო განკუთვნილი. თვალები გაახილეს, ღრმად ამოისუნთქეს და ხომალდის კიბეებს დამძიმებულები აუყვნენ. ერთის მხრივ წუხდნენ, რომ ასეთ სილამაზეს ტოვებდნენ, მაგრამ ამავედროს უხაროდათ, რომ მათი წყალობით რამდენიმე ათწლეულის განმავლობაში მას ვერავინ იპოვიდა, ვერავინ გამოიყენებდა, ვერავინ გამოწურავდა რესურსებს და ვერავინ მიატოვებდა ელინსივით დასაღუპად.    

  ისევ კაშკაშა სინათლემ მოუჭრათ თვალები ასტრონავტებს, მაგრამ კოსმოსში მაინც გაფრინდნენ.

-ძალიან ლამაზი იყო,არა?-ჰკითხა მაილსმა.

-ჰო, მარგალიტივით,მარგალიტივით ლამაზი იყო-უპასუხა ჩენდრიგსმა და პლანეტა თბილი ღიმილით მოიგონა.

-მარგალიტი-დაიჩურჩულა მაილსმა და მასაც მოეფინა სახეზე გულწრფელი,ნათელი ღიმილი.

                                                                                                                                                                                                                                      გიორგი ჩაჩხიანი

სტატია #5683

   დილა იყო, ახალი, სუსხიანი დილა. სამზარეულოში ჩაიდანის კივილი გაისმა, ჩარლზი ნელი ნაბიჯებით გაემართა გაზქურისკენ. თაროდან ჭიქა გადმოიღო და მდუღარე სითხით ბოლომდე აავსო, ორი კოვზი შაქარი ჩაყარა, კოვზი ჭიქაში მოათავსა და მოურია.ახლად შექმნილ პატარა მორევს შესცქეროდა, თითქოს წამით მოგონებებში ჩაიძირა, მაგრამ მალევე დაბრუნდა რეალობაში, თავისთვის ნაღვლიანად ჩაიღიმა და ჭიქა მაგიდაზე დადგა. იქვე „დღევანდელი ჟურნალის“ ახალი ნომერი იდო, რომლის ყდაზე თავად ჩარლზი გამოესახათ. ჟურნალი აიღო და თავის გვერდზე გადაშალა. მარჯვენა კუთხეში დაბეჭდილ სურათს დააცქერდა, ფოტოს თითები მზრუნველობით ჩამოუსვა. იქიდან თავისი ცხოვრების სიყვარული უმზერდა, მარგარეტი,რომელიც ერთი წლისა და შვიდი თვის წინ გარდაცვლილიყო, ძნელი იყო მის გარეშე ცხოვრება. თავიდან, როდესაც თავისი მეუღლის გარდაცვალების ამბავი გაიგო შოკში ჩავარდა, უბრალოდ დამუნჯდა და ვერ გაიაზრა თუ რა მოხდა, რა ხდებოდა, დაკრძალვის შემდეგ კი უკვე ფიქრი დაიწყო იმაზე თუ როგორი უბადრუკი გახდებოდა სიცოცხლე მარგარეტის გარეშე, როგორი უაზრო იქნებოდა ყველაფერი. დილით ამდგარს სრული სიცარიელე ხვდებოდა, ცარიელი სამზარეულო, ფარდებჩამოფარებული მისაღები, სადაც მზის სხივებიც აღარ შემოდიოდნენ. მერე მიეჩვია კიდეც ცხოვრებას, ისიც იმიტომ,რომ მარგარეტს როცა ნახავდა იცოდა თუ როგორ გაუწყრებოდა ცხოვრებაზე ხელის ჩაქნევის გამო, მას ძალიან უყვარდა სიცოცხლე, მისი ყოველი წამით ტკბებოდა, ჩარლზს აკვირვებდა კიდეც მეუღლის ასეთი უდარდელი დამოკიდებულება ცხოვრების მიმართ,მაგრამ ამავედროს ეს ძალიან მოსწონდა. სიყვარულს ყოველთვის აბუჩად იგდებდა, სულ ამბობდა, რა სისულელეა, ნახევარ ცხოვრებას თავისუფლებაში მარტო ატარებ და მერე მთელი დარჩენილი სიცოცხლე ვიღაც სრულიად უცხოს უნდა მიუძღვნა და მასზე იზრუნო, თითქოს ამას ვინმე გავალდებულებსო, მაგრამ მარგარეტის გაცნობის შემდეგ სრულიად შეიცვალა, სრულიად სხვა პიროვნება გახდა. აი ახლა, იჯდა თავის ცარიელ სამზარეულოში და გარდაცვლილი მეუღლის სურათს დასცქეროდა, საიდანაც მარგარეტი ჩარლზს ჩვეული თბილი,მოსიყვარულე ღიმილით უღიმოდა. ცოლს კაცმაც გაუღიმა,შემდეგ კი სტატიისკენ გააპარა თვალი.

  „რა არის სიყვარული, რას ნიშნავს იყო ვიღაცის მეორე ნახევარი, როგორია გყავდეს გვერდით ადამიანი,რომელსაც მთელ ცხოვრებას მიუძღვნი და სიცოცხლის აზრად აქცევ? ცნობილი მსახიობის, ჩარლზ ბარნტონის სიყვარულის ფორმულა“ - პირველივე გვერდზე დიდი ასოებით დაებეჭდათ სათაური. ინტერვიუ ერთი კვირის წინ მისცა, ამიტომ ზუსტად აღარ ახსოვდა თუ რა ილაპარაკა. ჩაი მოსვა და კითხვა დაიწყო.

-ბ-ჩარლზ, ამბავი იმაზე თუ სად გაიცანით და ვინ იყო თქვენი მეუღლე ყველამ იცის, მინდა გკითხოთ, რა შეცვალა თქვენს ცხოვრებაში სიყვარულმა?

-რა შეცვალა სიყვარულმა?-გაახსენდა თუ როგორ ჩაფიქრდა ამ კითხვაზე-ყველაფერი, სიყვარულმა მთელი ჩემი ცხოვრება თავდაყირად დააყენა. სიყვარულის სახით ისეთ რამეს შევეჭიდე, რასთან გამარჯვებაშიც ეჭვი შემეპარა. მარგარეტი სხვანაირი იყო, მე სულ სხვანაირი,მაგრამ ერთმანეთს საოცრად ვუგებდით. მაშინ მე ახალგაზრდა ვიყავი, ცნობილი, პოპულარული და წარმატებული მსახიობი, გოგოები ისე მესეოდნენ, როგორც ჭიანჭველათა გუნდი დაესევა ხოლმე ძირს დავარდნილ ტკბილეულს, შეჩვეული ვიყავი იმ ფაქტს,რომ ნებისმიერ გოგოს ადვილად მოვაწონებდი თავს და ჩემთან ერთად დროის გატარებაზეც დავითანხმებდი, მაგრამ მარგარეტთან ასე არ მოხდა... მას არ აინტერესებდა ვინ ვიყავი, რას წარმოვადგენდი, რამდენი ფული მქონდა, პირიქით, ზედმეტად თავდაჯერებულ და განებივრებულ ბიჭად მომიხსენიებდა და ზედაც არ მიყურებდა, ამან ძალიან დამაინტერესა, ერთგვარ თამაშად და აზარტად იქცა, ჩემ თავს ვუთხარი,რომ მას აუცილებლად შევაბამდი. ხშირად ვხვდებოდი, ვცდილობდი მასთან დრო გამეტარებინა,მაგრამ მუდამ მიშორებდა, ალბათ დღეში სულ რაღაც 2-3 წუთს ვხვდებოდი ხოლმე,მაგრამ ყოველ ჯერზე მაოცებდა, ახალ-ახალ რაღაცებს ვხედავდი მასში,რაც ჩემს აღფრთოვანებას იწვევდა. ორკვირიანი უშედეგო დევნის შემდეგ მივხვდი,რომ რაღაც დამმართნოდა, გულაფანცქალებული ველოდი მის გამოსვლას უბრალოდ კიდევ ერთხელ რომ დამენახა, მომესმინა მისი საოცარი ხმისთვის და იმისთვის, რომ ეთქვა: თავი დამანებე,შენი გადაწეული ქოჩორით არაფერი გამოგივაო, გამიღიმებდა და წავიდოდა. შემდეგ უკვე აღარც მინდოდა ადვილად რომ დამნებებოდა, თავს იფასებდა და ეს ძალიან მომწონდა, იცოდა რასაც წარმოადგენდა, იცოდა, რომ არავისთვის არ უნდა ყოფილიყო ადვილად ხელმისაწვდომი და ამას აკეთებდა კიდეც, ალბათ სწორედ ამიტომ შემიყვარდა. ქალმა ყოველთვის უნდა დაიფასოს თავი და კაცს,რომელსაც უფლებას მისცემს თავისი არსებობით დატკბეს აგრძნობინოს,რომ ყველაზე იღბლიანია,რადგან ასეთი მეუღლე ჰყავს, რა თქმა უნდა თავის დაფასება გადამეტებულადაც არ უნდა მოუვიდეს.

- გახსოვთ, მარგარეტს როდის აუხსენით სიყვარული?

-დიახ, რა თქმა უნდა, მხოლოდ ორჯერ ვინერვიულე ცხოვრებაში ყველაზე მეტად. პირველად მაშინ მას სიყვარულში რომ გამოვუტყდი და მეორედ მაშინ მიწას რომ მივაბარე-გაახსენდა, თუ როგორ აემღვრა თვალები ამ სიტყვების წარმოთქმისას-შემთხვევით შევხვდი ერთი ნაცნობის დაბადების დღეზე, თვალს ვერ ვწყვეტდი მიუხედავად იმისა,რომ უამრავი გოგო მეხვეოდა გარს და ცდილობდა ჩემთვის თავი გაეცნო. რამდენიმე ჭიქა გადავკარი და მასთან მივედი. ვუთხარი: „-ძალიან გთხოვ მომისმინე, არ ვიცი... ასეთი რამ არასდროს დამმართნია, არ ვიცი რა და როგორ გითხრა, უბრალოდ ვხვდები,რომ მეტის მოთმენა და დამალვა აღარ შემიძლია, მირჩევნია ახლავე გავიგო შენი უარი, ვიდრე მთელი ცხოვრება გაურკვევლობაში ვიცხოვრო. თავიდან ჩემთვის მხოლოდ მორიგი გამოწვევა იყავი,მაგრამ ახლა... ახლა უბრალოდ გონებიდან ვეღარ გიგდებ. შეხედე, იმ ქერა გოგოს ხედავ, წითელი კაბა რომ აცვია? ჩემთან მოვიდა, გაპრანჭვა დამიწყო და მე მაინც მხოლოდ შენზე ვფქირობდი, მისი მკერდის ნაცვლად შენს ბედნიერ სახეს და საუცხოო ღიმილს ვუცქერდი. ჩემთვის დამამცირებელიც კია ეს ყველაფერი, აქ დგომა და ამ ყველაფრის გამხელა,თითქოს აღსარებაზე ვიყო,მაგრამ დიახ, ეს არის კიდეც აღსარება, ჩემი სულისა და გულის აღსარება და ვინ უნდა ჩაიბაროს ის თუ არა თავად ამ აგიზგიზებული გულის მფლობელმა? ჩემთვის სულერთი არ ხარ,მეტიც ძალიან მნიშვნელოვნად იქეცი და მინდა იცოდე,რომ მე პატივს ვცემ შენს გადაწყვეტილებას და თუ მოისურვებ ვეღარასდროს ვეღარ მნახავ, რა თქმა უნდა თუ კინოსა და თეატრებში არ ივლი“ გავჩუმდი და მის პასუხს დაველოდე, ერთიანად ვცახცახებდი, თითქოს სამსჯავროს წინ ვმდგარიყავი და ვიღაცას ჩემი ცხოვრება უნდა გადაეწყვიტა, ის კი დუმდა და უბრალოდ მიცქერდა, შემდეგ გაიღიმა, თავისი მშვენიერი ღიმილით გაიღიმა და ამასთან ერთად თითქოს ჩემი ტანჯვაც სადღაც გაქრა. „-შეიძლება შენში ნაწილობრივ ვცდებოდი და უკეთესიც კი ხარ იმაზე ვის როლსაც თამაშობ. მხოლოდ ერთი ვახშამი, მაგრამ ერთი პირობით, შენი ნამდვილი სახე უნდა დამანახო და არა ის,რომელსაც საზოგადოებას აჩვენებ.“ „-კარგი“. ვუპასუხე,მაგრამ ცოტა არ იყოს დაბნეული წამოვედი, ვერ ვხვდებოდი რას ნიშნავდა ჩემი ნამდვილი სახის ჩვენება, მაგრამ როდესაც ვახშმის საღამოს ის დავინახე ყველაფერს მივხვდი, უბრალოდ უნდა ვყოფილიყავი ის,როგორი მამაკაცის გვერდითაც ის ბედნიერი იქნებოდა, როგორ მამაკაცსაც ის იმსახურებდა, როგორი მამაკაციც მე ვიყავი დახურულ კარს მიღმა.

- მარგარეტს სამი თვე ხვდებოდით, შემდეგ კი იქორწინეთ.

-დიახ, როდესაც ადამიანი გიყვარს და ამ გრძნობაში 100%-ით ხარ დარწმუნებული უაზრო ლოდინსა და დროის ფუჭ კარგვას რაღა აზრი აქვს? ცხოვრება ისედაც ხანმოკლეა, ყოველი წამი მნიშვნელოვანია.

-თქვენი სიყვარული ნამდვილად ურყევი და უმტკიცესი იყო. ალბათ, ყველას გვინახავს თქვენი სურათი,რომელიც აგრეთვე წლის საუკეთესო ფოტოდ დასახელდა, თუ როგორ შესცქერით თქვენს მეუღლეს, როდესაც ის გრინვუდში სიტყვით გამოდიოდა. თქვენს მზერაში სიამაყე, სიყვარული, აღტაცება, აღფრთოვანება,ბედნიერება და მზრუნველობა ერთადაა ასახული.-ახლაც, ამ სტატიის კითხვისაც გაეღიმა და გვერდით დართულ სურათს შეხედა, ის დღე გაახსენდა, მარგარეტმა მომავალი თაობების განათლების აუცილებლობაზე რომ ისაუბრა, სიამაყითა და სიხარულით აღივსო მაშინ ჩარლზი.

- ყველაზე დიდი ბედნიერება კაცისთვის ეს გვერდით ჭკვიანი ქალის ყოლაა,რომელსაც შეგიძლია დარწმუნებით დაეყრდნო თუ საჭირო იქნება, რომელთან ერთად ყოფნისას ვერანაირი დაბრკოლება ვერ შეგაჩერებს,რადგან შენ გვერდით ყოველთვის იქნება ისეთი ადამიანი,რომელთანაც გეცოდინება, რომ ყოველგვარ პრობლემას გადალახავ და მარტო არასდროს იქნები. უბრალოდ ბედნიერებაა ისეთი ადამიანის ყოლაც,რომელიც გაგამხნევებს და გეტყვის,რომ ყველაფერი კარგად იქნება,რომ ერთად ყველაფერს გაუმკლავდებით.

-გკადრებთ და ვიტყვი,რომ სანამ მარგარეტს გაიცნობდით გამოუსწორებელი მექალთანე იყავით, შემდეგ რა მოხდა?

-შემდეგ? უბრალოდ არსებობის მიზეზი ვიპოვნე, სიცოცხლეს აზრი გაუჩნდა, მარგარეტი ყოველდღე ახერხებდა ჩემ გაოცებას და როცა ეს ხდება,როდესაც ვიღაც საკუთარ თავზე მეტად გიყვარს შეუძლებელია ის მოგბეზრდეს და გამუდმებით მასზე არ იფიქრო. ერთ ამბავს მოგიყვებით,რომელიც ჩემი ცოლის გარდა არავისთვის მითქვამს. პარიზში ვიყავი გადაღებებზე, მაშინ ალბათ მე და მარგარეტი ექვსი წლის ცოლ-ქმარი ვიქნებოდით, სასტუმროში, ჩემს ნომერში ერთი მსახიობი მოვიდა, ულამაზესი ქალი იყო. ცოტა დავლიეთ, ვისაუბრეთ და მერე ჩემი მოფერება დაიწყო, წამითაც არ დავფიქრებულვარ მაშინვე მოვიშორე. „-ვერავინ გაიგებს, ნუთუ არ მოგწონვარ?!“-მომხიბვლავი კეკლუცობით მითხრა მან. „-საქმე ამაში არაა, შენ ძალიან ლამაზი ხარ,მაგრამ როდესაც გიყურებ, ვხედავ როგორ იხდი ხალათს, როგორ იწევი ჩემ საკოცნელად ჩემს ცოლს წარმოვიდგენ, ის ჩემთვის ყველაფერია, ბევრი ქორწინებას ერთგვარ წყევლადაც კი მიიჩნევს,რომ თითქოს ბორკილებით უნდა იყო მიბმული ვიღაც სხვა ადამიანზე და მთელი ცხოვრება მასთან ერთად გაატარო, მაგრამ ჩემთვის ქორწინება ეს, ეს დიდი ზეიმია, სულთა ზეიმი, სადაც ფიზიკური ლტოლვა ყველაზე უმნიშვნელოც კია, სხვა ქალთან უბრალოდ ვერ ვიქნები,როდესაც ჩემი ცოლი არსებობს.სამყაროს ყველაზე ლამაზი ქალებიც რომ ერთად დააყენო ვერცერთი მათგანი ვერ დაჩრდილავს ჩემი მეუღლის სილამაზეს, ისაა ჩემთვის ერთადერთი ქალი,ყველაზე მშვენიერი და ულამაზესი ქალბატონი,რომელსაც ყველაფერს ვუზიარებ, რომლის წინაშეც გამჭირვალე ფარდა ვარ. ალბათ ვერ გაიგებ, მაგრამ მოვა დრო როცა ამას ყველა მიხვდება და ყველა გამოცდის საკუთარ თავზე,მათ შორის შენც.“ გამიღიმა და თავის ნომერში დაბრუნდა, წასვლამდე კი მითხრა: „-ძალიან იღბლიანია შენი მეუღლე, ალბათ იცის ეს“. „-პირიქით,იღბლიანი მე უფრო ვარ ის რომ მყავს“.-ასე ოთახის დატოვებამდე ვუთხარი.

-ეს ყველაფერი მეუღლეს მოუყევით?

-როგორ ცდილობდა სხვა ქალი ჩემ ცდუნებას და როგორ მიფათურებდა ხელებს? რა თქმა უნდა, საიდუმლო ყველას აქვს,მაგრამ დაუმალო საკუთარ მეუღლეს საიდუმლო ეს იგივეა რაღაც დაუმალო საკუთარ თავს, თუ ასე მოიქცევი, თუ შეგეშინდება პირადულის მეორე ნახევართან გამხელის მაშინ რაღატომ ხარ მისი ქმარი ან ის რატომაა შენი ცოლი? ფიზიოლოგიური მოთხოვნილებების დაკმაყოფილებას ნებისმიერ სხვა ქალთანაც შეძლებ.

-ალბათ ბანალური შეკითხვა იქნება,მაგრამ რას ეტყოდით საკუთარ მეუღლეს ახლა აქ რომ იყოს?

-მჯერა,რომ მას ისევ შევხვდები და ალბათ, როცა დრო მოვა თავად მიკარნახებს სათქმელს.

-და ბოლოს, რას ურჩევდით ახალგაზრდებს,მომავალ თაობებს?

-დააფასონ ურთიერთობები, სიყვარული, არ აქვს მნიშვნელობა თუ ვინ იქნება მისი ადრესატი, ცოლი,შეყვარებული,დედა,მამა,ძმა თუ და, უბრალოდ მეგობარი თუ შორეული ნათესავი, გრძნობა,სიყვარულის განცდა ეს ყველაზე საუცხოო რამაა, უბრალოდ ბედნიერი ვარ და სინანული არ მიპყრობს მხოლოდ იმიტომ,რომ ჩემს სიყვარულს მარგარეტს ყოველდღე ვუმტკიცებდი და ყოველთვის ვცდილობდი მისი ღიმილისა და ბედნიერების მიზეზი გავმხდარიყავი, ეს იყო რაც ბედნიერს მხდიდა და ესაა, რაზე ფიქრიც უდიდეს სიხარულს მანიჭებს.

   ჩარლზმა თვალზე მომდგარი ცრემლი შეიშრო. თვალები დახუჭა,მაგრამ მარგარეტის სახეს გონებიდან მაინც ვერ იგდებდა, ეს არც უნდოდა, ახარებდა კიდეც ასე რომ ხდებოდა, თითქოს ის ისევ მასთან იყო,მაგრამ ეს მართლაც ასე ხდებოდა,რადგან მარგარეტი თავისი სულის ნაწილი გახლდათ, სწორედ ის იყო ასეთი ჩარლზის შემოქმედი. კაცმა ჟურნალი დახურა, ჩაის ცარიელი ჭიქა ნიჟარასთან მიიტანა და წყალი მოუშვა.

                                                                                                                 გიორგი ჩაჩხიანი

5-L
6-O
8-V
3-E

რეალიზმი

  რეალიზმი და რეალისტობა ნამდვილად რომ ოქროს შუალედია,რომლის დანახვა მხოლოდ ცოტას თუ შეუძლია. ასეთ ადამიანებს,რომლებიც კაპიტალისტურ სამყაროში ცხოვრობენ ოპტიმისტებს უწოდებენ, ხოლო სოციალისტური სამყაროს წარმომადგენლებს პესიმისტებს.  რეალისტებს ნახევრად სავსე თუ ცარიელი ჭიქის ტესტიც კი არ ცნობს, ამ სიტუაციის მიხედვით თუ ჭიქა ნახევრად სავსეა ოპტიმისტი ხარ, ხოლო თუ ნახევრად ცარიელია პესიმისტი გამოდიხარ. პირველად ამ სიტუაციის არსებობის შესახებ რომ გავიგე და ჭიქასაც დავაკვირდი, ვთქვი, წყალი ნახევრად ასხია-მეთქი, ესეც რეალიზმი, ჩემო მეგობრებო. რა არის რეალიზმი და ვინ არის რეალისტი? ადამიანი,რომელიც არ უშინდება არსებულ რეალობაზე თვალის გასწორებას, აღიქვამს და აღწერს იმას,რაც მართლა ხდება. ის,რომ მართლა მაგარი დარხეული გვაქვს, განა მარტო ჩვენ, არა, მთელ სამყაროს, ამაში ვერავინ გადამარწმუნებს, ალბათ მეტყვით, რეალისტი კი არა პესიმისტი გამოდიხარო, მაგრამ რეალობაა ის,რომ უამრავი უდანაშაულო ბავშვი იღუპება საკვების, ტანსაცმლისა და სასმელი წყლის ნაკლებობის გამო, რეალობაა ისიც,რომ ბოლო პერიოდში გახშირებულმა კატასტროფებმა ქარის, წვიმის, მიწის სახით მრავალი ადამიანი გამოასალმა სიცოცხლეს. რეალობაა ისიც,რომ ყოველდღე უფრო და უფრო მეტი ადამიანი გადის ქუჩაში მოწყალების სათხოვნელად და მიუხედავად იმისა,რომ იმედი ბოლოს კვდება და შეიძლება მომავალმა თაობებმა მნიშვნელოვანი ძვრები მოახდინონ და მთლიანი სისტემა შეცვალონ ახლა ეს იმედი ვერავის დაეხმარება, იმედით ვერ გადარჩება ბავშვი,რომელიც საწოლს მიჯაჭვული სიკვდილს ებრძვის და კვდება მხოლოდ იმიტომ,რომ მშობლებს მკურნალობისთვის საკმარისი თანხა არ აქვთ, მაგრამ მე მაინც მჯერა იმედის, რადგან ეს ღვთის საჩუქარია, მე კი მწამს ღმერთის, რწმენისა და ლოცვის,შესაბამისად სასწაულებისაც, როგორც თეოდორ დოსტოევსკი ამობდა: „რეალისტი, სწორედ თავისი რეალისტობის გამო, აუცილებლად დაუშვებს სასწაულის არსებობასაც.“, იმავეს ფიქრობდა ოდრი ჰეპბერნიც: “ის, ვისაც არ სჯერა სასწაულების, ვერასოდეს გახდება რეალისტი.“ სწორედ ესაა რეალიზმი,ჩემო მეგობრებო, პესიმისზმსა და ოპტიმიზმს შორის გავლებული ვიწრო ხაზი, რომელზე დგომაც მეტად რთულია. რას ვიზამდი რამე ცუდი რომ მომხდარიყო? არ ვიცი, ალბათ ძალიან დავნაღვლიანდებოდი, ვიტყოდი,რომ ყველაფერი ძალიან ცუდადაა, მაგრამ ზეცისკენ ავიხედავდი და რაიმეს გავაკეთებდი არსებულის შესაცლელად, არ მწამს იმ ადამიანების,რომლებიც უბრალოდ დაჯდებიან და იტყვიან, არა უშავს, ყველაფერი კარგად იქნება, ყველაფერი გამოსწორდებაო, თუ შეცდომის გამოსასწორებლად არაფერი გააკეთე არაფერიც არ იქნება კარგად, მაგრამ თუ მართლა დაისახე მიზნად რაიმეს მიღწევა და გაქვს ნებისყოფა, მოთმინების უნარი და ხარ მიზანსწრაფული მაშინ ყველაფერი გამოსწორდება და მეტიც, ყველაფერი საუცხოოდ იქნება. რა არის რეალიზმი? ეს უნარია, რომელიც გეხმარება იმაში,რომ არსებული რეალობა არ დაკარგო, არც ღრუბლებში დაიწყო ფრენა და არც ძირს დაეცე. ეს ცოდნა და ძალაა,რომელიც გასწავლის მედგრად დგომასა და ცხოვრებას ამ წყეულ სამყაროში, რომელსაც შემდგომში სწორედ რეალისტად ყოფნის წყალობით საოცნებო ქვეყნად აქცევ, რომელზედაც მხოლოდ ოპტიმისტები თუ იფიქრებდნენ, მაგრამ ეს მხოლოდ ოცნება იქნებოდა და მეტი არაფერი. ფუჭი იმედები, წუწუნი ეს რეალისტს არ ახასიეთებს, იგი დინჯად და აუღელვებლად უნდა შეხვდეს ცვლილებებს და დროის დაკარგვის გარეშე, წამიერადვე უნდა დაიწყოს ფიქრი მათ გადაჭრასა და გამოსწორებაზე, ესაა ჩემი რეალობა, ასეთია ჩემი ხედვა და ჩემეული აზრი რეალიზმსა და რეალისტებზე. აკაკი წერეთელი და ილია ჭავჭავაძეც ხომ რეალისტები იყვნენ,რომლებიც ხედავდნენ და იღებდნენ ისეთ ქვეყანას,როგორშიც ცხოვრობდნენ,მაგრამ ყველაფერს აკეთებდნენ ამის გამოსასწორებლად და იცოდნენ,რომ თუ საქმეს ბოლომდე მიიყვანდნენ იბერია მართლაც გაბრწყინდებოდა, სწორედ ამიტომაა,რომ მათ მოთხრობებსა თუ ლექსებში იმედის ნაპერწკალი ჩანს.  დასასრულისას მხოლოდ ერთს გეტყვით, ნუ შეგეშინდებათ არსებული რეალობის, რადგან ყველაფრის გამოსწორებაა შესაძლებელი, უბრალოდ უნდა მოინდომოთ და ყველაფერი გააკეთოთ მიზნის მისაღწევად. ადამიანი თავადაა საკუთარი ცხოვრების მჭედელი.  

                                                                                                           გიორგი ჩაჩხიანი