მე , საქართველო !

მე აღარ მინდა გარდავისახო ,

 არ მინდა ისევ ვიცვალო ფერი.

მინდა მე დავრჩე იმად რაცა ვარ ,

აღარ მებრძოდეს ბოროტი მტერი.

მე ვარ ქვეყანა სამყაროს წევრი,

ამაყი შვილი კავკასიისა ,

რომლის კალთებსეც აღმართულია,

დიადი უშბა , თეთნულდი ,შხარა.

ზამთრით თოვლში რომ დავიფარები,

ცივი ფანტელი მიყინავს გულსა ,

მაგრამ ზაფხულიც არაა კარგი,

ცხელი სხივები მიწვავს ამ გულსა .

მაგრამ ვინ დარდობს,ვინ მიფრთხილდება,

ყოველ წამს გული ნაღვლით მევსება,

ძლივს ვსუნთქავ , ძლივს ძგერს ეს ჩემი გული,

მაგრამ ვერავინ ამას ვერ ხვდება.

მე საქართველოს, შვილს კავკასიის,

უწინ ნაომარს , ლეგენდად თქმულსა ,

ნუთუ გამწირავს განგება ჩემი,

ვეთაყვანები მას , დიადს , ძველსა.

  ავტორი: გიორგი ჩაჩხიანი