კაცი, რომელიც მთაზე ზის

-გზას ხომ ვერ მიმასწავლით?

-სად მიდიხარ, ახალგაზრდავ?

-აი, მთაზე რომ კაცი ზის, იმასთან.

-ვინა? ყველაფერი რომ იცის, იმასთან?

-დიახ, მაგრამ მგონი გზა ამებნა...

-აბა მე რა გასწავლო, ჭაბუკო, ეგ კაცი შენით უნდა იპოვო! - მკვეხად მომახალა და გზა გააგრძელა, ვინ იცის, ამ ბერიკაცს ჩემამდეც და ჩემ მერეც რამდენი გზააბნეულისთვის მიუგია ასე უკმეხად ეს სიტყვები და თავისი გზა გაუგრძელებია. ალბათ, ბევრისთვის, ან კი ბევრი შეიძლება არც დაეძებდა იმ კაცს, მთაზე რომ იჯდა და ყველა კითხვაზე ჰქონდა პასუხი, რადგან ბევრს ხომ ჰგონია, რომ ყველაფერი თავადვე იცის და თავის ამ ნაყალბევ ცოდნასაც კარგად დაგაჯერებს ხოლმე.

  ხუთი თვე და ცოტა მეტი დავეძებდი იმ კაცს, მთაზე რომ იჯდა. მაისი ილეოდა მის საძებნელად რომ გავეშურე, მაგრამ სიმართლე გითხრათ, ახლაც ვერ ვხვდები, რატომ და რამ მაიძულა თითქმის ნახევარწლიანი ვოიაჟი ამ კაცის საპოვნელად. თავიდან ისე დავიარებოდი უკაცრიელ უდაბნოში, რომ არათუ მთა, არამედ ერთი პაწაწინა ოაზისიც კი არ მხვდებოდა, სრული სიცარიელე გაწოლილიყო ჰორიზონტს მიღმა, უმისამართო, უგზო-უკვლო, ერთი ნიშანიც კი არ ჩანდა იმისა, რომ იქ სადღაც, კილომეტრებით შორს, აზიდული მწვერვალი და მასზე მჯდომი კაცი მელოდა, არა, უბრალოდ ვიცოდი,რომ ის იქ იქნებოდა, უბრალოდ მჯეროდა ამის და მჯეროდა იმისიც, რომ მე ამ კაცს ვიპოვიდი. მასზე ბევრს საუბრობდნენ, ბევრიც მის ნახვასა და მასთან შეხვედრას იჩემებდა, ზოგი იმასაც ამბობდა, ღვინოც შეგვისვამს ერთადო, კიდევ იმაზეც საუბრობდნენ,რომ ამ კაცს მთაზე წითელყელიანი ბულბულები ჰყავდა, რომლებიც იმ მთიდან არცთუ ისე შორს დაფრინავდნენ, ის კაცი რომ იჯდა. თითქმის ორთვიანი უგზო-უკვლო ხეტიალის შემდეგ, ივლისის თვეში პირველად დავინახე ასეთი ბულბული, ქვიშიან სტეპებს შორის მიმავალს უეცრად თავზე რომ გადამიფრინა, უხმოდ, მაგრამ მაინც. მაშინ კი, მაშინ ვიწამე ჩემი გეზისა და მთელი ამ წამოწყების არააბსურდულობისაც დავიჯერე. ის კაცი იქ იჯდა, იმ მთაზე და მე მელოდა.

 აგვისტოში პირველად გავიგე წითელყელიანი ბულბულის გალობის ხმა და ამ ხმაზე უფრო მშვენიერი რამ ცხოვრებაში არ მომესმინა. უკაცრიელ უდაბნოში მოხეტიალეს შვებასავით მესმა მისი ხმატკბილი გალობა და სწორედ ამ ბგერების მოსმენისას დავრწმუნდი იმაში, რომ მე იმ კაცს ნამდვილად ვიპოვიდი, მთაზე რომ იჯდა.

  იცით, ცხოვრების ერთგვარი პარადოქსი რა არის? როდესაც სასურველს უახლოვდები, სწორედ მაშინ იქცევა უდაბნოს ჩვეული პასატები ნამდვილ ქარიშხლებად, ზუსტად ისეთებად, რომლებსაც შენი წაღებაც კი შეუძლიათ და არათუ მთასთან მისვლაში დაგეხმარებიან, არამედ პირიქით, შესაძლოა, რომ სამუდამოდ დაგაშორონ მისგან და მთელი გზა-კვალი წამებში აგირიონ. რაც უფრო ვუახლოვდებოდი მთაზე მჯდომ კაცს, ასეთი ქარიშხლები უფრო ხშირი და უფრო ძლიერი იყო. ყოფილა ისეც, ვფიქრობდი, რომ ეს ყველაფერი უშედეგო იყო და მე იმ მთამდე ვერასდროს მივაღწევდი, ყოფილა ქარიშხლებიც, რომლებსაც მეგონა,რომ ვერ გადავურჩებოდი და ყოფილა ისეც, რომ მიუხედავად მებრძოლი ჟინისა, მაინც დავნებებულვარ ამ ქარიშხალს, მაგრამ არა ისე, რომ ჩემი სათქმელი არ მეთქვა მისთვის, ის, რის გამოც ამდენი ხანი მოვდიოდი ამ მთისკენ, ის, რისთვისაც მინდოდა მისი პოვნა და ისიც, თუ რატომაც უნდა მეპოვნა ის კაცი, მთაზე რომ იჯდა. ხმის ჩახლეჩამდე ვუყვიროდი ქარბუქით გარშემორტყმული, მაგრამ ბოლოს იმედიც კი მოკვდა. ბოლოს მედგარი წინააღმდეგობაც კი გატყდა და მუხლები მომეკვეთა, მივხვდი, რომ ამ მთის პოვნისა და იმ კაცთან შეხვედრის სურვილით ისე ვიყავი შეპყრობილი,რომ სულ ამაზე მეფიქრებოდა და იმის გააზრება, რომ შეიძლებოდა, შეიძლებოდა არა, რომ მთაზე მჯდომ კაცს ვერ ვიპოვიდი, სრულიად მანადგურებდა და მტანჯავდა, ნაწილ-ნაწილ მწოვდა ხალისს, სილაღეს, ბედნიერებას, იმედს და ერთადერთი, რასთან ერთადაც მტოვებდა ეს აუტანელი წუხილი, ტანჯვა და ამოუვსებელი სიცარიელე იყო.სწორედ ამ დროს გავიაზრე, რომ ამ ქარიშხალმა გამტეხა და მთელი ეს ვოიაჟი ნამდვილ გოლგოთად მიქცია. გოლგოთად, რომელსაც ვერ გავუმკლავდებოდი, გოლგოთად, რომელზეც ვერ ავიდოდი, რადგან თუკი ამ გზას გავუყვებოდი, ბოლოში ჯვარცმის მეტი არაფერი მომელოდა, ხავსის ერთადერთ ნაგლეჯს ვებღაუჭებოდი და ეს აქამდე გამოვლილი გზის გახსენება იყო, ეს იმ წითელყელიანი ბულბულის დანახვა და მისი ხმატკბილი გალობის მოსმენა იყო, ამის გამო არაფერს ვნანობდი და ამის გამო ყოველთვის დიდი სიამოვნებითა და სევდანარევი, მაგრამ მაინც გულწრფელი ღიმილით გავიხსენებდი მთელ ამ ვოიაჟს.

  შემდეგ კი... შემდეგ მოხდა ის, რასაც არ ველოდი, რისი იმედიც უკვე აღარ მქონდა, მე მთა დავინახე, სექტემბრის შუა რიცხვებში იმ მთის კალთები გამოჩნდა, კაცი რომ იჯდა, რომელსაც ყველა კითხვაზე ჰქონდა პასუხი. ბედისწერის ნაწილს თავადვე ვქმნით, მეორე ნაწილი კი წინასწარაა განგების მიერ განსაზღვრული, ალბათ, სწორედ ეს უკანასკნელი შემთხვევა იყო ამ მთის კალთების პოვნაც. არ ვიცოდი რა მელოდა ზემოთ, არ ვიცოდი რას მეტყოდა ის კაცი, წამით დავფიქრდი და შემეშინდა მისი პასუხების მოსმენისა, რადგან იყო საშიშროება საკუთარი თავი დამეკარგა მასთან საუბრისას და წამით შემეპარა ეჭვი იმაში, თუ რამდენად მინდოდა მასთან შეხვედრა და მის პირისპირ აღმოჩენა, მაგრამ მივხვდი,რომ მის გამო ღირდა ამ რისკის გაწევა, რადგან მთაზე მჯდომ კაცთან შეხვედრა, როგორ ცუდადაც არ უნდა დამთავრებულიყო ის, მაინც იქნებოდა ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე ამაღელვებელი და დასამახსოვრებელი ეპიზოდი.

  სექტემბრის შუა რიცხვებში მთის კალთებს ავუყევი, მაგრამ მთის მწვერვალი ოქტომრის პირველ რიცხვებში გამოჩნდა. ვიგრძენი, როგორ ამიძგერდა გული მისი დანახვისას და ერთგვარი ბედნიერებისა და აღმაფრენის უზადო განცდებით აღვივსე, თითოეული ნაბიჯის გადადგმისას და მასთან მიახლოებისას ვგრძნობდი, რომ ეს განცდებზე მეტი, გაცილებით მეტი იყო. გამიღიმა და ეს ყველაზე მშვენიერი და გულწრფელი ღიმილი იყო, რომელიც ოდესმე მენახა.

-მე ყველაფერი ვიცი, - დაიწყო და ხელით მთაზე დაჯდომისკენ მანიშნა, თვითონაც პირისპირ ფერხთით დამიჯდა.

-აქაც სწორედ ამისთვის ვარ.

-ეგ არ მიგულისხმია, - მომაცქერდა და თბილად გამიღიმა, - ვიცი, რომ გეგმავდი აქ ამოსვლას, მაგრამ არა იმ გზის გამოვლას, რომელიც გამოიარე.

-აქამდე მოსასვლელი გზა ხომ ერთია, არა?

-არა, ყველას თავისი გზა აქვს ჩემამდე მოსასვლელად. ზოგის გზა ძალიან მშვენიერია, ზოგის კი პირიქით, ძალიან რთული და მრავალგვარი წინააღმდეგობითა და ტანჯვით აღსავსე, მითხარი, შენი გზა როგორი იყო?

-პრაგმატული, - თითქმის დაუფიქრებლად ვუპასუხე.

-პრაგმატული? - გამომცდელად შემომაცქერდა.

-დიახ, მოხდა ყველაფერი ის და მოხდა ყველაფერი ისე, როგორც უნდა მომხდარიყო. როგორი იყო ეს გზა? მარტივიო, ვერ ვიტყოდი, ბევრი სირთულით, ტკივილით, იმედგაცრუებით, ბევრიც სიხარულითა და აღმაფრენით, ბევრი გაცინებითა და ბევრიც დარდითა და ღელვით აღსავსე. ბევრი დარიც გამოვიარე და ბევრი ქარიშხალიც გადავლახე.

-ნანობ?

-არა, სრულებითაც არა.

-არ გეშინია, რომ ინანებ?

-არასდროს ვინანებ აქ ამოსვლასა და თქვენთან შეხვედრას.

-დარწმუნებული ხარ?

-არ ვიცი რას წავიღებ აქედან და რა მოხდება ჩვენი საუბრის ბოლოს, მაგრამ თუნდაც თავით რომ გადავეშვა ამ მწვერვალიდან, მაინც არ ვინანებ.

-ამდენად გიღირს ეს ყველაფერი?

-დიახ, ასე მგონია.

-ერთი კითხვა...

-გისმენთ, - გაეღიმა და თავი გააქნია:

-არა, ეს მე გისმენ, ერთი კითხვა, რომელზე პასუხიც გაინტერესებს. გირჩევ, კითხვა კარგად შეარჩიო.

-ყველაზე დიდი სისულელე რა უკითხავთ თქვენთვის?

-იცი, რამდენს ვგონივარ მინდორში ამოსული გვირილა?

-უკაცრავად?!

-მოდიან აქ, ამხელა გზაზე და მეკითხებიან, „ვუყვარვარ?“, „არ ვუყვარვარ“? თითქოს ეს იყოს ყველაზე მნიშვნელოვანი კითხვა.

-და არ არის?

-ვიღაცას უყვარხარ, თუ არა? არ არის, რადგან შეიძლება ახლა უყვარდე, გავიდეს დრო და გადაუყვარდე, მერე რა გრჩება? არაფერი, გარდა შენი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი, არაფრის გამო გაფლანგული კითხვისა.

-ანუ თქვენ ამბობთ, რომ სიყვარულის შესახებ დასმული კითხვა არაფრის გამო, ფუჭად გაფლანგული კითხვაა?

-მე ეს არ მითქვამს.

-მაშინ კითხვის ფორმულირებაა არასწორი.

-ანუ?

-ისინი გეკითხებიან ერთ კონკრეტულ ადამიანზე და ამიტომაა მათი კითხვა უაზრო, მაგრამ თუკი ისინი შეგეკითხებიან თავად კონცეფციაზე, მაშინ არა ამ კონკრეტულ შემთხვევაში, არამედ ყოველ ცალკეულ შემთხვევაში თავადვე მიხვდებიან თავიანთ ამ კონკრეტულ კითხვაზე პასუხს.

-საინტერესო მოსაზრებაა.

-და მართლებულიც, ასე არაა?

-ანუ ესაა შენი კითხვა, არის თუ არა ეს მოსაზრება მართებული? - ეშმაკურად შემომაცქერდა.

-არა, - გამეცინა და მოწონების ნიშნად თავი დავუქნიე, - არა, რა თქმა უნდა, ამაში ეჭვი თითქმის არც მეპარება. იცით რა, სწორედ ამაზე იქნება ჩემი კითხვაც, რადგანაც ამას სისულელედ მიიჩნევთ, მე კი ვფიქრობ, რომ ყველაფრის საფუძველი და მთავარი საყრდენი სიყვარულია, ამიტომ ჩემი კითხვის არსიც ეს იქნება, რა არის და რაში მდგომარეობს სიყვარული? - ერთხანს ჩაფიქრდა და ხანმოკლე დუმილის შემდეგ მითხრა:

-სიყვარული ეს ჩვენი პოზიტიური და აღმატებული დამოკიდებულებაა ვინმეს, ან რაიმის მიმართ.

-სულ ეს იყო? - ცოტაოდენი გაკვირვებითა და ამავე დროს ერთგვარი დანაკლისისა და შეურაცხყოფის განცდით აღსავსემ მივუგე.

-შენ მე არსი მკითხე, ყმაწვილო.

-არა, არა, ასე მარტივად ვერ გამოძვრებით, თანაც, დიდი ბოდიშის მოხდით, თქვენი ეგ პასუხი არ არის მართებული.

-ბატონო?!

-პოზიტიური და აღმატებული დამოკიდებულება? შეიძლება ადამიანს ვერ იტანდე, თუნდაც იმის გამო, რაც არცთუ ისე შორეულ წარსულში გაგიკეთა, ამის გამო ის მენტალურად გძულდეს კიდეც, მაგრამ მაინც გიყვარდეს. ეს არ არის პოზიტიური დამოკიდებულება, შესაძლოა გიყვარდეს ის, ვის მიმართაც ნეგატიური დამოკიდებულება გაგაჩნია. ყველაფრისდა მიუხედავად, ყველაფრის მერე მაინც გიყვარდეს ის, მიუხედავად იმისა, რომ ამას ვერც ახსნი და ვერც გამართლებას მოუძებნი.

-საყვარელმა ადამიანმა რომ გიღალატოს, ის მაინც გეყვარება?

-არ ვიცი, შეიძლება რაღაც გარკვეული დროის განმავლობაში მაინც გიყვარდეს, არ იყო მასთან, დაშორდე, ხელი ჰკრა შენი ცხოვრებიდან, მაგრამ მომდევნო დღეებისა თუ კვირების განმავლობაში მაინც გიყვარდეს. თუკი მართლა გიყვარს, ეს ხომ არაა ისე, რომ გუშინ სიგიჟემდე გიყვარდა,დღეს რაღაც გააკეთა და ამის გამო ხვალ აღარ გეყვარება. არა, რა თქმა უნდა, სიბრაზისა და გულისტკენის ხარისხი იქნება მომეტებული და ეს ნაწილობრივ ამ სიყვარულსაც გადაფარავს, მაგრამ იმისათვის, რომ ბოლომდე გადაიყვარო, გარკვეული დროა საჭირო.

-მაშინ რა არის სიყვარული?

-მე მეკითხებით? - გამეცინა, - მგონი თავად ჩემი კითხვა იყო ეს.

-მითხარი, ვინმე შეგხვდა აქამდე მომავალს?

-ერთი ბერიკაცი.

-რამე გითხრა?

-თქვენთან მოსასვლელი გზა ვკითხე, მიპასუხა, აბა მე რა გასწავლო, ეგ შენით უნდა იპოვოო.

-მერე? - ჩემი პასუხის მოლოდინში გარინდულიყო. წამიერად გონება გამინათდა.

-რამდენი სიყვარული არსებობს? - ვკითხე მე.

-ბევრი, ძალიან ბევრი.

-ზუსტად იმდენი, რამდენი ადამიანიც, ხომ ასეა? - ჩემი პასუხით ნასიამოვნებმა გამიღიმა და თავი დამიქნია.

-აბა, როგორია შენი სიყვარული?

-არ ვიცი.

-მაშინ, როგორი გინდა რომ იყოს ის? ახლა არ მითხრა, პრაგმატულიო.

-მართლაც ყველაფერი იცით, არა? - გამეცინა, - სწორედ ამის თქმას ვაპირებდი.

-რა თქმა უნდა, ამ მთაზე ტყუილად კი არ ვზივარ.

-მაშინ ის, რაც პრაგმატულობას უპირისპირდება.

-გიჟური?

-არა, არა, წვიმაში ხელიხელჩაკიდებული სირბილი, ლიანდაგებზე წოლა და არაფრის გამო უაზროდ სიცილი არ მხიბლავს, არც ის, მის გარდა სრულიად არავინ და არაფერი რომ არ გახსოვს და მთელი შენი ცხოვრება ამ ადამიანზე რომაა დამოკიდებული.

-აბა?

-არაადეკვატური.

-რას გულისხმობ?

-ცალ-ცალკე ორივე დალაგებულები რომ ხართ და ერთად კი ვერ ხართ, აი რაღაც ასეთს.

-ეგ როგორ გავიგოთ?

-საათები ერთმანეთზე ჩახუტებულებს გაუნძრევლად დგომა, ერთმანეთის გულისცემის მოსმენა, ერთმანეთის სურნელით დათრობა, მისი მთელი სახის, უმშვენიერესი ყვრიმალების, ლოყების, შუბლისა და საფეთქლების დაკოცნა, მთელი ამ საათების განმავლობაში მისი უმშვენიერესი ყელიდან ჩამოშლილი თმის გადაწევა და ნაზი ამბორი, მასში თავის ჩარგვა და მისი კანის სურნელის შესუნთქვა, რომელიც უზადო ნეტარებისგან, ბედნიერებისა და აღმაფრენისგან თავბრუს გახვევს და ერთადერთი, რაზეც იმ კონკრეტულ მომენტში გაფიქრებს მხოლოდ ისაა, ერთადერთი, რასაც იმ კონკრეტულ მომენტში განდომებს, მისი ძლიერად ჩახუტება და მასთან ყოფნა, მისი ალერსი და მისი უმშვენიერესი გულისცემისა და საამო სუნთქვის მოსმენა, მისი მოციმციმე და მომაჯადოვებელი თვალების ცქერაა და ყველაზე არაადეკვატური რამ მთელ ამ ამბავში ისაა, რომ ვერცერთი ვერ გრძნობთ მთელი ამ საათების გასვლასა და ერთმანეთთან ყოფნა და ჩახუტება არა და არ გყოფნით. სახლში დაბრუნებული ისევ მასზე ფიქრობ, ამდენხნიანი მასთან გატარებული დროის შემდეგაც ისევ გენატრება და ისევ გინდება მისი შეხება და მისი მოფერება, მისი გულში ჩაკვრა, ნაზი ალერსი და იმის თქმა, რომ შენთვის ის ყველაზე მშვენიერი გოგოა მთელ პლანეტაზე, თუნდაც იყოს ეს სუბიექტური აღქმა, ეს ხომ შენი სამყაროა და შენს სამყაროში ყველაფერი რეალურია, რაც სუბიექტურია. ყოველ ღამით მისი სურათების ყურება და ამ დროს, საწოლში მოკალათებულს, სიბნელეში მყოფს, უაზროდ რომ გეღიმება ხოლმე და წესიერად, წესიერად კი არა, სრულებითაც არ იცი, რატომ. როცა ძილისწინ მასზე გეფიქრება და ხვალინდელი დღის დადგომა ყველაზე მეტად იმიტომ გინდება, რომ ისევ ნახო და ისევ ისევე ძლიერ ჩაიკრა გულში და დიდხანს, ძალიან დიდხანს ჩაბურჯღნო. როცა მისი ღიმილი, მისი გახარება და მისი ბედნიერება თავად შენც გაბედნიერებს, როცა მასთან ერთად ჩახუტებულზე სიცილი ყველაზე სასიამოვნო და ჟრუანტელისმომგვრელი განცდაა, რომელიც კი ოდესმე შეგიგრძვნია. როცა ის, თუ როგორ დაგცინის შენს აძგერებულ გულზე და ნაირნაირ წამალს გთავაზობს მაშინაც კი, როცა იცის,რომ ამ გულისცემას ეს წამლებიც ვერაფერს უშველის. როცა, განსაკუთრებით საყვარლად წარმოთქვამს გარკვეულ ფრაზებს და ძალიან ცუდი რამეც რომ გითხრას, ისე გესაყვარლება, რომ მაინც ვერანაირად ვერ გაუბრაზდები. თუ არა ეს, მაშინ რა არის სიყვარული?

-მართლა ფიქრობ, რომ სიყვარული ყოველთვის ასეთი კარგია?

-არა, რა თქმა უნდა, როცა გიყვარს, იმ ადამიანს იმ იარაღს აძლევ, რომლითაც შენი დაზიანება ყველაზე მარტივია. როცა მისი წყენა ან გაბრაზება თავადაც ცუდად გხდის და შენგან ყოველგვარ სილაღესა და ხალისს სადღაც აქრობს და ეს იქამდე გრძელდება, სანამ ისევ არ ნახავ და გულში არ ჩაიკრავ.ეს ყველაზე ცუდი მომენტია, მომენტი,როცა თავს ცუდად გრძნობ იმიტომ,რომ ვიღაცაც არ გრძნობს თავს დალხენილად, არ ვიცი, თითქოს მისი განწყობა სუგესტიის ეფექტის წყალობით შენზეც გადმოდის და შენც ისევე ხარ, როგორც ის, ან უფრო უარესად, თუკი თავად მისი ეს მდგომარეობა შენივე ბრალითაა გამოწვეული. როცა რაიმე ხდება მის თავს და ეს შენს გაბრაზებას იწვევს, მაშინ, როდესაც ეს შენ სრულებითაც არ გეხება, მაგრამ მაინც იმაზე უფრო ახლოს მიგაქვს, ვიდრე საკუთარი რამ. ეს არ მომწონს, არ მომწონს, როცა ასე განიცდი, მაგრამ...

-მაგრამ რა?

-მაგრამ უბრალოდ განიცდი და მორჩა, მის ყოველ სიტყვას განსაკუთრებული სიმძაფრით აღიქვამ, კარგსაც და ცუდსაც. შეიძლება იმაზე, რაც სხვას რომ ეთქვა და ყურადღება საერთოდ არ მიგექცია, მთელი დღე იფიქრო, თუკი ეს მან გითხრა, ყველაზე საშინელი კი ის მომენტია, როცა ეს რაღაც უარყოფით კონტექსტშია ნათქვამი. კარგი უფრო სწონის, თუ ცუდი? არ ვიცი, მაგრამ როცა კარგია, ეს თავისთავად ხომ ერთი დიდი არაადეკვატური მშვენიერებაა, ხოლო როცა კი ცუდია, ის კარგი გახსენდება და მასზე იწყებ ფიქრს, ამიტომაც იქნება ისე, რომ ამ ყველაფერს მაინც არ ნანობ.

-და მაშინაც კი გენატრება?

-ალბათ, მაშინ ყველაზე მეტად, ყველაზე მეტად გენატრება და ყველაზე მეტად გინდება მასთან ყოფნა. ეს თავად აუტანელი და არაადეკვატური მონატრების განცდაა, რომელსაც ებრძვი და მაინც ვერ ერევი, შემდეგ კი ეს ყველაფერი ასახვას შენს ფიქრებში ჰპოვებს და გამუდმებით მასზე და მასთან ჩახუტებაზე ფიქრობ.

-აბა, გავეცი შენს კითხვას პასუხი?

-ხუმრობთ? იმ არაზუსტი ცნების გარდა არაფერი გითქვამთ.

-მითხარი, ვინმე შეგხვდა აქამდე მომავალს? - ისევ ეს კითხვა გამიმეორა და ისევ ეშმაკურად შემომაცქერდა.

-რა გამოდის, რომ ამ მთაზე ტყუილად ამოვედი?

-არა, პირიქით, ამ მთაზე რომ არ ამოსულიყავი, ამ ყველაფერს ვერ გაიგებდი.

-და რა გავიგე?

-ხომ გითხარი, მინდორში ამოსულ გვირილას მამსგავსებენ-მეთქი.

-მე ეგ არ მიკითხავს.

-შენი კითხვა მოიცავს ამას, „რა გაიგე“? ამაზე თავად უნდა უპასუხო, თავად გვირილას რომელი ფურცელი ხარ, ის რომელსაც კი, თუ ის, რომელსაც არა.

-მაშინ ამაზე მაინც მიპასუხეთ, გვირილას რომელი ფურცელი ვარ? - გამიღიმა და არ ვიცი საიდან, თითქოს ესეც კი წინასწარ იცოდა და მომზადებული ჰქონდაო, საიდანღაც გვირილა გამოაძვრინა და მომაწოდა.

-თავად ნახე, - ეჭვისთვალით შევაცქერდი, მაგრამ ყვავილი მაინც გამოვართვი და ფურცლების მოწყვეტა დავიწყე.

-მიყვარს... არ მიყვარს... მიყვარს...არ მიყვარს...მიყვარს... არ მიყვარს...

მთელი საღამო ვითვლიდი გვირილას ფურცლებს, სანამ უკანასკნელი მათგანიც არ ჩამოვარდა, შემდეგ კი იმ კაცს ამოვხედე, მთაზე რომ იჯდა და ყველაფერი რომ იცოდა, ერთგვარად ნასიამოვნები და კმაყოფილი ჩანდა.

-ასეც ვიცოდი, - მომიგო გაბადრულმა და ჩვეული ინტონაციით მითხრა:- ახლა კი, მე დაგისვამ ერთ კითხვას.

-გისმენთ.

-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?

-უკაცრავად?!

-ადექი და მოშორდი აქედან, მიდი, მასთან წადი, - მაშინვე წამოვხტი და მთის კალთებზე სირბილით დავეშვი, გზიდან ერთი კი ამოვხედე, მთის წვერზე იდგა და მზერით მაცილებდა, ხელი ამიწია, მეც დავუქნიე და უფრო სწრაფად გავიქეცი.

გიორგი ჩაჩხიანი

გამოგვყევით სოციალურ ქსელშიც: ავტორი - გიორგი ჩაჩხიანი https://www.facebook.com/AuthorGiorgiChachkhiani/