ჩხაპვნა საახალწლოდ

   ხანდახან მინდა, რომ უბრალოდ ავდგე და ყველა გაგინოთ, თქვენი დედაც, აი ასე, დაე, მთელი საზოგადოების, უბადრუკი კაცობრიობის დედაც, მაგრამ მერე მახსენდება, რომ მეც ამ კაცობრიობის ნაწილი ვარ, მასთან შეზრდილი და მისგან განუყოფელი. აი მაშინ ვაცნობიერებ თუ რამხელა „პიზდეცში“ ვარ, არა მხოლოდ მე, არამედ ყველანი, ყველანი სადღაც არმატურის მილში ვართ გაკვეხებულები. ძილის წინ სულ ვამბობ:

-ღმერთო, შენ გვიშველე, - და მერე, იმ ღამით შანსი არაა სიზმარი რომ არ ვნახო, გრძელწვერება კაცი მუბნება ხოლმე:

„მაგრამ ვაი, რომ ვერ გიშველით“-ო, - მერე კადრი იცვლება და წითელსახიანი, რქებიანი ბიძია, ჩაშავებული კიჭებით, მაგრად დაგვცინის.

  ახალი წელი მოდის, აეეეე... ყველა ვგუგუნებთ. ახალი წელი მაგრად მევასება, ამ დღეს მაგრად გამოტყვრომა მოსული პონტია, უბრალოდ ერთი ეგაა, რომ მერე არაფერი არ მახსოვს ხოლმე და ყოველ დილით საათობით მჭირდება ტვინის ჭყლეტა, თუ ვის პირში შევაცურე ენა და ვისთან ერთად ვიცეკვე ენატანგო, ან ენავალსი, თუმცა თუ არ მემახსოვრება ეგეც მოსული პონტია, ეს ხომ ახალი წელია, მთავარია კაცი არ იყოს, „დალშე“ უბრალოდ თვალები და ყურები დავხუჭოთ.

   ახალი წელი კარგი იმიტომაა, რომ ბნელა, ჰო, ღამე სულ ბნელა და სწორედ მაშინ ჩანს ჩვენი რეალური სახე, რომ მაგარი ბნელები ვართ. და მე მაქვს კითხვა, რომელიც გამუდმებით მტანჯავს და ტვინს მიდუღებს ხოლმე, საიდან მოვდივართ ასეთი ბნელები? ოჯახებიდანო, - გამოხტება და მეტყვის ვიღაც ტვინშერყეული, ალბათ, ის მართლაც ოჯახიდან მოდის, ასეთივე ბნელი და გამოლაყებული ოჯახიდან, ისე, ამ ლაყეს რას ვერჩი, ლაყე კვერცხი მაგრად მევასება, მეზობელ ნინჩოს გადავასხამდი თავზე და მერე ამაზე მაგრად ვღადაობდით ხოლმე, განა მარტო მე, ნინჩოც, ისიც ისეთი ბნელი იყო, რომ საკუთარ თავზე თავად ღადაობდა, ეს რა მოხარშული კომბოსტოს სუნი ამდისო, არადა, მე თუ მკითხავთ, კუანა ქათმების სუნი უფრო ასდიოდა. როგორი სუნი აქვთ კუანა ქათმებს? თმაში შეიზილეთ ლაყე კვერცხი, გაჩერდით 1-2 წთ, დაელოდეთ და გაიგებთ, არ გამიკვირდება ეგ მართლა რომ ქნათ, ვიდეოს თუ გადაიღებთ „ვოობშემ“ ღადაობა იქნება, (თვალისჩაკვრა).

   ახალ წელზე მეტად ერთადერთი რაც მიყვარს, ზანგებზე ღადაობაა. იმ დღეს ვანიჩკა მესტუმრა, ტრადიციულად დაბოლილი იყო, დივანზე გადაწვა და ტელეფონი დააძრო, სექსტინგობდა ბიჭი. „აე, ვანეჩ, რას შვრები?“-მეთქი, - ვკითხე და „kik”-ი მომიშვირა.

-ეგ რაღაა?

-აუ შენ რა ჭურში ზიხარ, ძმაო.

-დავაი, რა.

-გადმოწერ, დააყენებ ფოტკას და დაიწყებ სექსტინგს, იმენა ღადოა,რა.

-ვა,ვა, მოიტა აბა ერთი, - გამოვართვი, ვანიჩკას პროფაილზე ვიღაცის ტაკუცუნები ეყენა, - ეს ვისია,ვანეჩ?

-რავი, ძმაო, ინტერნეტში ვნახე, გუგლი და მისი ჯანი, მარა რა გინდა, კაი ხოშიანი ტაკოა.

   ე.წ. „სერჩი“ ვიპოვე და დიდი ასოებით ჩავწერე ბ.ბ.ც. თავი ატლანტაში მეგონა, მონათა ბაზარზე. ავირჩიე ზანგულაი-ზანგულაი 1 და მივწერე:

-ჰეი, - იმ შეჩვენებულმა კი თავისი ფალოსის ფოტო არ გამომიგზავნა?! თან წარწერაც მოაყოლა: - ჰეი, ბეიბ, ვეარ არ იუ სთეინგო. „ჯორჯია“-მეთქი, - ვუპასუხე. „აი სთეი ინ ფლორიდა,თუ“-ო. „აი მინ ქანთრი, ნოთ ზი სთეით“-მეთქი, მერე იმან ნევერ ჰეარდ ოფ ითო, ხოდა რომ გადამეკეტა „ვსიო“. ეგრევე დამარტყა, რომ სადღაც წავიკითხე ეს წელი ჩუნესკომ რომ რუსთაველის წლად გამოაცხადა და ზანგულაის შევუშვი: „ზის იარ ვოს შოთა რუსთაველი’ს იარ, გუგლე ჰიმ. გუგლე დავიდ ზი ბილდერ, ჰი ვოს ვან ოფ ზი გრეათესთ ქომანდერს, გუგლე ენდ იუ ვილ სი, გუგლე გია სურამელაშვილი ენდ გია ჯაჯანიძე, ითს ე შეიმ, დუდ, ჰევინ ე ბიგ დიქ ის ნაის, ბუთ ჰევინ ე ნოლიჯ ის ბეთერ“, - ამისთანები და ამისთანები შევუშვი. ეგრევე დაგვბლოკა, ხოდა ამაზე ვანეჩმა აგინა და აგინა, წერდა და წერდა, დაბლოკილი ვყავდით და არ მიუვიდოდა, მარა „ზატო“ ხო აგინა, სულ ფაქ იურ გუდსები უძახა, გუდს კეთილების პონტში რა, კვირიკას მოუსმინა იმ დღეს და მაქედან დაამუღამა.

  კიდე გოგირდები დამევასა ამ ბოლო დროს, კაი თუხთუხა წყალია. ჰო, მაგ გოგირდებს ცალკე მაგარი ისტორია აქვს, უნდა მოგიყვეთ. ბირჟაზე ვიყავით და ერთი „ბრატია“, მეგატვინა, იმან იბაზრა.

-ძმებო, იცით, აღა-მაჰმათ-ხანი რატო გამოექანა ასეთი გაშმაგებითა და შემართებით?

-არა, საიდან, აბა გვითხარი.

-რატო და ჭუჭუები უნდოდა, - დააბრეხვა მეგატვინამ.

-ჰაჰ, ეს ჩემისა გვეღადავება, ხო? - ჩაიცინა გოგიტამ.

-არა, რას გეღადავებით, სერიოზულად, ეგ ხო საჭურისი იყო.

-ეგეც ჭურში იჯდა?

-არა, კაცო.

-აბა ჭურებს რეცხავდა?

-არა, ბიჭო, არ იცი საჭურისი რა არის, არც თქვენ არ იცით, არეცრთმა არ იცით? - სამივე ტემპში ვაქნევდით თავს, - საჭურისი ისაა, ვისაც იმას მოაჭრიან რა.

-რას?

-იმას რა, - მეგატვინა ფრიად ზრდილობიანი ბიჭია, ერთ ცუდ სიტყვას ვერ ათქმევინებ.

-რაც აბია?

-ჰო.

-მერე?

-მერე აღა-მაჰმად-ხანს უთხრეს, რომ თბილისში იყო გოგირდის აბანოები, რომლებიც იმას ზრდიდნენ და არიქა მეშველაო და ეგრევე აქეთ გამოექანა.

-ეგ მართალია, ბიჭო? - გოგიტას თვალები გაუბრწყინდა.

-ჰო, აბა, კვირაში სამჯერ ორ-ორი საათი სამი-ოთხი თვის განმავლობაში და მინიმუმ ხუთი სანტიმეტრი გარანტირებულია.

-მეღადავები, ხო?

-არა, შენ ძმობას ვფიცავარ, სოსია ხო იცი, ეგ დადიოდა თურმე თავის ახალგაზრდობაში, იმისგან ვიცი, ნაღდი ამბავია.

-აუ, ზუკიტ, არ წავიდეთ, ბიჭო?

-რა ჯანდაბად მინდა, მე ეგ არ მჭირდება, - ამაყად, თავმომწონედ, ნიშნისმოგებით თქვა ზუკიტომ.

-კაი, ძმაო, ისე ვთქვი.

   მივდივარ სახლში და „ფეისბუქს“ ვხსნი, ჰოდა ეგრევე გოგიტას პოსტი მეჩითება, გოგირდებში ვინ წამოხვალთო. მარტო ხო არ გავუშვებდი, ძმაკაცია მაინც, ჰოდა მივყვები ხოლმე, ერთად დავდივართ, კაი პონტია. ეტყობა ნაღდი ამბავია, სოსია სულ მაგაზე ბაზრობს, ეგ კი არა იმ დღეს ჩემი ყურით გავიგონე უბნის გოგოებს როგორ არიგებდა, იცოდეთ მაინც, რამე რომ იყოს და თქვენი ქმრები არ მოგეწონოთ გოგირდებში წაიყვანეთ და კარგად აყურყუმელავეთ, მერე იადონებივით აჟღურტულდებიან და არწივებივით გაშლიან ფრთებსო.

   კიდე, კიდე, რაღაც უნდა მივჩხაპნო, თორე ახალი წელი მოდის და მერე რომ დაიწყება ბოლომდე ზვიო, ბოლომდეო, არაფრის თავი აღარ მექნება, ჩხაპნის კი არა უნიტაზს თუ დავუმიზნე ეგეც კაი საქმე იქნება.

   ჰო მართლა, გუშინ მამაოსთან ვიყავი, პირველად. მამაოების ყოველთვის მეშინოდა, მაგრად მეშინოდა, სულ მეგონა, რომ ისეთი ცოდვილი ვიყავი მომვარდებოდა უცებ და თავში დიდ, ვერცხლისფერ ჯვარს ჩამარტყამდა, მაგრამ მაგარი ჯიგრები ყოფილან. მივედი და ვეუბნები:

 „მამაო, შევცოდე“- მეთქი.

 „რა შეცოდე?“-ო.

 „არ მახოვს“ -მეთქი.

 „რომ გაიხსენებ, მერე მოდი“-ო.

 „არასდროს რომ არ გამახსენდეს?“

„არცოდნა არცოდვაა“-ო.

ჰოდა, „ჯიგარი ხარ“-მეთქი, - ვუთხარი, შესაწირის პონტში ასლარიანი ჩავუკუჭე და წამოვედი, მანამდე გავიგე, როგორ მომაძახა:

„ამას ლოცვებში მოვიხსენიებ“-ო, ეგ იყო და ეგ, სულ არ ჩაურტყამს ჩემთვის თავისი ჯვარი, თურმე სულ ტყუილად მეშინოდა.

   კიდე ცოტა დრო დაგვრჩა, ზუსტად 9წთ და 36 წმ, უკვე 35, მერე წავა ცაში ბახა-ბუხი და ქალაქიც აგუგუნდება. ამ წელს ყველაფერი კარგად გამოვიდა, რომ იტყვიან კამფეტივით მოგვარდა. თავიდან ცოტა კი შემაშინეს, ჯერ იყო და ეკუნამ შენგან ორსულად ვარო, მერე იქით თამთუსიმ ბავშვს ველოდები და შენიაო, ჰოდა, ორივემ გინდა თუ არა ცოლად მოგვიყვანეო, თამთუსი რომ არ გამოჩენილიყო კი მოვიყვანდი ეკუნას, მარა გამოჩნდა და რა მექნა, ის რომ მომეყვანა მერე ამას ეწყინებოდა, ამაზე რომ მექორწინა, იმას გაუტყდებოდა, ჰოდა, „დავაი“ ორივეს ერთად მოგიყვანთ-მეთქი, ეგრევე გაიბუსნენ, აუ, ეგრე არ გვინდაო, აბა რა ვქნა, არც გაფრინდი, არც მოფრინდია-მეთქი, ჰოდა, არცერთი აღარ მოვიყვანე, აი ეგრე, არ უნდათ, ნუ უნდათ, ორად ნაღდად ვერ გავიჭრებოდი და ვერც ჩემი ბალღუნიების დედებს ვაწყენინებდი და გავუტეხავდი რაიმეს. ან ორივესი, ან არავისი ვიქნები-მეთქი, კაიო. კაიო და კაიო, რა ვქნა, წავიდა გულავი „და კანცაააა“.

   გილოცავთ ახალ წელს, გისურვებთ თუხთუხს, გუგუნს, ტანცებს, მანცებსა და დიმპიტაურებს... სინათლეს, განათებას, განათლებას, გამოფხიზლებას...მესამე თვალს, რეალობის თვალს, სიტუაციის სწორად დანახვისა და აღქმის უნარს... ბედნიერებას, ულევ, გაუსრულებელ და ნამდვილ, არა მოჩვენებით, ბედნიერებას!

https://www.facebook.com/AuthorGiorgiChachkhiani