უსახლკარონი-კამილი-II

   ახალგაზრდა გოგონა ფსიქოლოგიური ცენტრის კიბეებს მიუყვებოდა,მას ყავისფერი ქურქი ეცვა.გოგონას ყავისფერი მბზინავი თმა და ასევე ყავისფერი თვალები ჰქონდა. იგი ძალიან ლამაზი იყო. მან მესამე სართულზე მდებარე ერთ-ერთი კაბინეტის კარზე დააკაკუნა.

-მობრძანდით.- შიგნიდან ხმა მოისმა.

-გამარჯობა, ელენ,როგორ ხარ?-გოგონა კაბინეტში შევიდა.

-ოჰ,კამილ,რა სიურპრიზია! გამიხარდა შენი ნახვა.- ელენი წამოდგა და კამილს ჩაეხუტა.

-მოდი,დაჯექი.ხომ კარგად ხარ?

-კი, კარგად ვარ. უბრალოდ დღეს ორი წელი გავიდა იმ ამბიდან და აქ მოსვლა მომინდა...უბრალოდ ყველაფრისთვის მადლობა მინდა გადაგიხადო,ძალიან დამეხმარე.შენ რომ არა დღეს, ალბათ, არც სამსახური მექნებოდა და საერთოდ, ისეთიც არ ვიქნებოდი,როგორიც ახლა ვარ.

-მიხარია, რომ დაგეხმარე.ვიცი ძნელია იმ ყველაფრის დავიწყება,მაგრამ ხომ გახსოვს, „წარსული არ უნდა დავივიწყოთ...

-მას უბრალოდ უნდა შევეგუოთ“.

-ზუსტადაც. სამსახურში საქმეები როგორ მიდის?

-კარგად.

-პირად ცხოვრებაში?

კამილს გაეცინა.

-ჯერ ამისთვის ვერ მოვიცალე.

-არა უშავს, ჯერ მაინც ახალგაზრდა ხარ.შემახსენე რამდენი წლის ხარ?

-21-ის.

-21-ის...მომავალი ჯერ კიდევ წინ გაქვს.

კამილიმ გაიღიმა,იგი წამოდგა.

-კარგი,უნდა წავიდე.

-მოდი კიდევ ერთხელ ჩამეხუტე,-ელენი კამილს გადაეხვია.-წარმატებებს გისურებ.

-შენც.

  კამილი კაბინეტიდან გამოვიდა.ქუჩაში გავიდა,სამი ვარდი იყიდა და ტაქსი გააჩერა.

-წმ. პეტრეს სასაფლაოსთან მიმიყვანეთ.-უთხრა ტაქსის მძღოლს, რომელმაც გოგონას მაშინვე თავი დაუქნია.

   გარეთ ბარდნიდა.მიუხედავად იმისა,რომ დეკემბრის შუა რიცხვები იყო,მაინც ციოდა და თოვდა.ტაქსს სასაფლაომდე 10 წუთი დასჭირდა.კამილიმ ფული გადაიხადა და ტაქსიდან გადმოვიდა. სასაფლაოს ჭიშკარს შეხედა,აბრაზე წმ. პეტრეს სასაფლაო ეწერა. გოგონამ ჭიშკარი შეაღო და შიგნით შევიდა.ის საფლავების გრძელ რიგს მიუყვებოდა. მალე დიდი მუხაც გამოჩნდა.ის განცალკევებით იდგა. ხის ძირში კი სამი საფლავი მოჩანდა.კამილი სწორედ ამ საფლავებთან მივიდა.გოგონამ საფლავებთან ჩაიმუხლა. ქვები თოვლის ფანტელებს დაეფარათ.კამილიმ ვარდები საფლავებზე დააწყო და დათოვლილი ქვების გადაწმენდა დაიწყო. წმენდა მარცხენა საფლავიდან დაიწყო.როცა გოგონამ მესამე საფლავის ქვაც გადაწმინდა აქვითინდა და ხელი სახეზე აიფარა. შემდეგ ის ნელ-ნელა ჩამოიცურა პირზე და ისევ საფლავს შეეხო,ოღონდ ახლა ის თითქოს მას ეფერებოდა.კამილი ხელს ქვაზე ამოტვიფრულ წარწერას დიდი მგრძნობიარობითა და სიყვარულით უსვამდა. აცრემლებული თვალებით პირველ საფლავს შეხედა,რომელზეც ნიკ ბარნტონი ეწერა,შემდეგ მზერა მეორე საფლავზე გადაიტანა,რომელზეც ლიზ ბარნტონი იყო ამოტვიფრული.ბოლოს კი გოგონა ისევ მესამე საფლავს დაუბრუნდა,რომლის წარწერაც ამბობდა,რომ იქ ემანუელ ბარნტონი განისვენებდა.

-ემანუელ,-წარმოთქვა კამილიმ.-ჩემო ძვირფასო,ემანუელ...

  კამილს გონებაში ის ავბედითი დღე ამოუტივტივდა,როდესაც მისი ოჯახი მთლიანად დაიღუპა.ეს უბედური შემთხვევა იყო. ისინი ავარიაში მოჰყვნენ.იმ დღეს ნიკი თავისი ოჯახით შონმა რესტორანში დაპატიჟა.კამილი მათ არ გაჰყვა, მეგობრის დაბადების დღეზე წავიდა. მისთვის რესტორნიდან ოჯახს უნდა გამოევლო. ღამის თერთმეტის-ნახევარი იქნებოდა,როცა კამილიმ ემანუელის ხმა ბოლოჯერ გაიგონა. ბიჭმა მას დაურეკა,რათა ეთქვა,რომ ისინი უკვე ახლოს იყვნენ და გოგონა ყურადღებით ყოფილიყო.

-ჰო,კარგი,-უთხრა ძმას.-აი მგონი უკვე გხედავთ კიდევაც.-კამილიმ მანქანას,რომელიც გზატკეცილზე მოდიოდა ხელი დაუქნია.

შარშანწინდელი ზამთარი წლევადელზე ბევრად საშინელი იყო.იმ დღეს საშინლად ციოდა და თოვდა.გზაც მოყინული იყო, ამიტომ ნიკი ნელა მოდიოდა. თუმცა მაშინ,როცა გოგონამ მანქანას შორიდან ხელი დაუქნია მოსახვევიდან შავი ჯიპი მთელი სისწრაფით გამოვარდა.მძღოლმა ყინულის გამო საჭე ვეღარ დაიმორჩილა.ჯიპი ნიკის მანქანას მთელი სისწრაფით დაეჯახა და ის  წითელ შენობას მიახეთქა. ყველაფერი წამებში მოხდა.

-არაააა,-განწირული ხმით იყვირა კამილიმ და მანქანისკენ გაექანა. მანქანის მარცხენა მხარე მთლიანად შეჭეჭყილი იყო. კამილი მარჯვენა მხარეს მივარდა და კარები გამოაღო.სკამიდან გარეთ ემანუელი გადმოვარდა,მთელი სახე გასისხლიანებოდა.

-ემანუელ,ემანუელ,-კამილი ძამიკოს სახეზე ეფერებოდა. - ახლავე 911-ში დავრეკავ.

კამილიმ ტელეფონზე 911 აკრიფა.

-დიახ,გისმენთ.რა შეგემთხვათ?-ტელეფონში ოპერატორის ხმა გაისმა.

-გთხოვთ,სასწრაფოდ სასწრაფო დახმარება გამოგზავნეთ.ავტოკატასტროფაა.სამი ადამიანი...

-გთხოვთ დამშვიდდით.დახმარებას ახლავე გამოვგზავნით.სად იმყოფებით?

-7B გზატკეცილთან.

-კარგი.სასწრაფო დახმარება მალე მოვა.

-გთხოვთ,იჩქარეთ.-კამილიმ ტელეფონი გათიშა და მანქანიდან ლიზის გადმოყვანას შეეცადა,მაგრამ ეს შეუძლებელი იყო. ლიზი ნიკის უკან მარცხენა მხარეს იჯდა. მისი და ნიკის სხეულები  შეჯახებისგან გაჭყლეტილები და დამტვრეულები იყო.ისინი სისხლით იყვნენ მოსვრილნი.კამილი მუხლებზე დავარდა.

-არა,გთხოვ ღმერთო,-ქვითინი დაიწყო.-დედა,მამა.გთხოვთ არ დამტოვოთ.-მაგრამ გოგონამ იცოდა,რომ ისინი უკვე დაღუპულნი იყვნენ.ამ დროს კამილს შორიდან ყრუდ ხმა მოესმა.

-კამილ,კამილ.- ემანუელის ხმას გავდა.გოგონა ძმასთან მიიჭრა.

-ემანუელ,დამშვიდდი. სასწრაფო მალე მოვა.

-გვიანია-ემანუელმა ძლივს წარმოთქვა.-ვკვდები.

-არა,ასე ნუ ამბობ.

ბიჭის სახეზე თითქოს ღიმილი გამოისახა. ხელის ამოძრავება ცადა,მაგრამ ვერ შეძლო. კამილიმ მისი ხელი აიღო და ლოყაზე მიიდო.

-მე ჩემი ცხოვრებით მაინც ბედნიერი ვარ.ამდენი ტანჯვის მიუხედავად მე შენ, ნიკი და ლიზი გაგიცანით.ჩვენი ერთად გატარებული დღეები უძვირფასესია. ახლა კი მინდა,რომ გამაგრდე და ცხოვრება გააგრძელო. მინდა,რომ-ემანუელმა ძლიერად ამოისუნთქა, ამოახველა და ხველას სისხლიც ამოჰყვა.გოგონა ძირს დაჯდა და ემანუელის თავი მუხლებზე დაიდო. ბიჭმა ხველას მოუხშირა. მას უფრო და უფრო მეტ სისხლს აყოლებდა.კამილი ცახცახებდა.

-ემანუელ,მე მიყურე. ჩემთან დარჩი. გთხოვ არ დამტოვო,არ მიმატოვო.

ემანუელმა ბოლო ძალები მოიკრიბა და ძლივს გასაგონად ჩაიჩურჩულა:

-მაპატიე...მიყვარხარ...-ამის შემდეგ კი კამილს სახეზე ბოლოჯერ მოელამუნა ემანუელის სუნთქვა.

-არა,ემანუელ.გთხოვ-გოგონამ თავი ბიჭის გულში ჩარგო და ტირილი დაიწყო. რამდენიმე წუთის შემდეგ კი სასწრაფო დახმარების სირენების ხმაც გაისმა,თუმცა უკვე ყველაფერი გვიანი იყო. ემანუელი,ნიკი და ლიზი უკვე ამ სამყაროდან წასულიყვნენ.

  ამ ამბის შემდეგ კამილი დეპრესიაში ჩავარდა. არ ჭამდა,არ სვამდა. სწავლა თვეების დამთავრებული ჰქონდა.მან ჟურნალისტიკურზე ჩააბარა და წარმატებულადაც ისწავლა.მისმა მეგობარმა და თანაკურსელმა გოგონა ელენთან ძალით მიიყვანა. ფსიქოლოგმა კი ერთწლიანი მუშაობის შედეგად გოგონას მდგომარეობიდან გამოყვანა შეძლო. კამილის შვიდი თვის წინ ტელევიზიაში მუშაობა თავისმა მეგობარმა დააწყებინა.

   გოგონამ ცრემლები შეიმშრალა. ემანუელის საფლავს ეამბორა,შემდეგ ნიკისა და ლიზის საფლავებს შეხედა და ჩუმად წარმოთქვა „-მიყვარხართ“. წამოდგა.ქურქი ჩამოიფერთხა და ტელევიზიაში წავიდა.

   კამილი ტელევიზიის მეორე სართულზე მუშაობდა. სამუშაო ადგილამდე კიბით ავიდა და თავის მაგიდას მიუჯდა.მასთან მისი მეგობარი-რებეკა მივიდა.

-აბა როგორ ხარ?

-კარგად,შენ?

-მეც,არამიშავს.დღეს სასაფლაოზე იყავი?

-ჰო.

-ხომ კარგად ხარ?

-კი,კარგად ვარ. - კამილიმ მეგობარს გაუღიმა.

რებეკამ მეზობელი მაგიდის სკამი კამილთან გამოაგოგიალა და მასზე მოკალათდა.

-დღეს რაღაცაზე ვფიქრობდი.

-აბა რაზე?

-გახსოვს შენი ამბავი რომ მომიყევი.მერე ისიც მითხარი,რომ მამაშენმა ერთგვარი გამოძიებაც ჩაატარა და დედაშენის...შენს ბიოლოგიურ დედას ვგულისხმობ, მის შესახებაც გაიგო.

-მერე?

-შემახსენე მასზე რა გითხრა?

კამილი ჩაფიქრდა.

-მან მითხრა:„მაგრამ იცოდე,რომ შენ გყავს დედა,რომელსაც ისევე უყვარხარ,როგორც ჩვენ და ის ყველანაირად ცდილობდა შენს დაბრუნებას,თუმცა მას დღემდე გარდაცვლილი ჰგონიხარ“

-ზუსტადაც. დედაშენის მოძებნა არ გიფიქრია?

-რა?

-ჰო,რატომაც არა. მას ხომ არ მიუტოვებიხარ. დარწმუნებული ვარ ძალიან უყვარხარ და ენატრები. მაშინ,როცა ეს ამბავი გაიგე ოჯახი ახალი შეძენილი გყავდა და არ გინდოდა ვინმე თქვენ შორის ჩამდგარიყო,ან ვინმეს მათგან მოეცილებინე. ამიტომ დედაშენმა არ დაგაინტერესა ან რამე ამის მსგავსი,ზუსტად ვერ გეტყვი მაშინ შენს თავში რა ხდებოდა. ახლა კი...შენ არავინ გყავს,არც მას არ ჰყავს არავინ.კამილ, ის დედაშენია. არ გაინტერესებს მაინც როგორია შენი ნამდვილი დედა?

კამილი ცოტა ხნით ჩუმად იყო.

-მართალი ხარ. მე ის უნდა მოვძებნო. სიმართლე გითხრა ადრეც ვფიქრობდი ამაზე,მაშინ როცა ჩემი ოჯახის წევრები ჯერ კიდევ ცოცხლები იყვნენ. უბრალოდ მისი გაცნობა მინდოდა.

-ჰოდა ახლა გაიცანი, გინდა არ გინდა ის მაინც შენი ოჯახია. დახმარება შონს სთხოვე.

-არ არის საჭირო.ნიკს სარდაფში ფაილები აქვს შენახული ჩემი და ლიბედის შესახებ.

-ლიბედი ვინ არის?

-დედაჩემი,ლიბედი დედაჩემია.

-მაშინ რას ელოდები?

-მერე აქაურობა?

-მე მივხედავ. ნუ ღელავ ყველაფერი კარგად იქნება. უფროსს ვეტყვი,რომ საშინლად ავად ხარ და რამდენიმე დღით მოსვლას ვერ შეძლებ. ჩემი მანქანა წაიყვანე,დაგჭირდება.

-მადლობა. - კამილიმ რებეკას აკოცა,მანქანის გასაღები გამოართვა და სახლში წავიდა.

     გოგონა პირდაპირ სარდაფისკენ გაეშურა.სახლს საშუალო ზომის სარდაფი ჰქონდა.იქაურობა მტვრითა და აბლაბუდებით იყო სავსე,რადგან კამილი სარდაფში საერთოდ არ ჩადიოდა.მარჯვენა კედელთან დიდი კარადა იდგა.გოგონამ კარადის უჯრა გამოაღო და საქაღალდეები იპოვნა.საქაღალდეში კამილის გამტაცებლების შესახებ იყო ინფორმაცია.ბოლოში კი ნიკის კალეგრაფიით გოგონას ბიოლოგიური დედის სახელი და მისამართი ეწერა. კამილიმ მისამართი ახალ ფურცელზე გადაწერა და საქაღალდე თავის ადგილზე დააბრუნა.

   გოგონა იმ მისამართზე მივიდა,სადაც წლების წინ ლიბედს ნიკი მამამისთან ერთად ესტუმრა. კარი მოხუცმა ქალმა გაუღო.

-გამარჯობა.-კამილიმ მას გაუღიმა.

-გამარჯობა,შემიძლია რაიმეთი დაგეხმაროთ?

-მე ლიბედ ბრენდსონს ვეძებ.

-აჰ,ლიბედი.ის კარგი გოგოა.მან ეს სახლი ერთი წლის წინ მე მომყიდა.ახლა ნამდვილად არ ვიცი სად ცხოვრობს.

-კარგი, გმადლობთ.

-იქნებ მეზობლებს დაელაპარაკოთ.შეიძლება ვინმესთან ისევ მეგობრობს.

-დიახ,რა თქმა უნდა.მადლობა.

ქალმა კამილს გაუღიმა და კარები დაკეტა.გოგონა გვერდითა სახლს მიადგა და დააკაკუნა,კარები ახალგაზრდა ქალმა გაუღო.

-გამარჯობა,მე ლიბედ ბრენდსონს ვეძებ.ხომ არ იცით სად შეიძლება იყოს?

-არა, ნამდვილად არ ვიცი.ვიცნობდი,მაგრამ მხოლოდ გამარჯობა-გაგიმარჯოთი.

-ხომ არ იცით ვინ შეიძლება მის შესახებ იცოდეს?

ქალი ჩაფიქრდა.

-აი,მოპირდაპირე მხარეს 106-ე სახლში ერთი ქალი ცხოვრობს-ლაურა.მგონი ლიბედი მასთან  მეგობრობდა.

-გმადლობთ.-უთხრა ღიმილით და 106-ე სახლისკენ დაიძრა.

გოგონამ კარზე ამჯერადაც დააკაკუნა. ცოტა ხნით იცადა და ბოლოს კარი რომ არავინ გაუღო წამოსვლა დააპირა.უკვე მანქანისკენ მიდიოდა,როცა უეცრად სახლის კარი გაიღო და იქიდან წითელთმიანი ქალი გამოვიდა.

-გნებავთ რამე?-მან კამილს ჰკითხა.

გოგონა შემოტრიალდა, ლაურას გაუღიმა.

-ხელი ხომ არ შეგიშალეთ?

-არა,უბრალოდ რაღაცას ვაკეთებდი და ცოტა შემაგვიანდა.

კამილი ქალისკენ დაიძრა.

-მე ლიბედ ბრენდსონს ვეძებ,ხომ არ იცით სად არის?

-დიდი ხანია ლიბედის შესახებ არაფერი გამიგონია.აქედან რაც გადავიდა კონტაქტი შევწყვიტეთ.მგონი მამამისთან გადავიდა.როცა ლიბედის დედა გარდაიცვალა და ჯორჯი მარტო დარჩა ლიბედმა მამასთან გადასვლა გადაწყვიტა.

-მისამართი ხომ არ იცით?

-სამწუხაროდ,არა.

-კარგი,გმადლობთ.

-ნახვამდის.

კამილი მანქანაში ჩაჯდა და სახლისკენ დაიძრა.მას საქაღალდეში ლიბედის მამის მისამართიც ეგულებოდა.

  გოგონამ სარდაფში საქაღალდე ხელმეორედ მოიძია და იქ  ჯორჯის მისამართიც იპოვნა.კამილიმ მისამართი ფურცელზე ამოიწერა და საქაღალდე უკან დააბრუნა. მისაღებში ავიდა და დივანზე მოკალათდა.კამილის გონება არეული იყო. მან არ იცოდა სურდა  თუ არა ლიბედის მოძებნა, გონებაში მოვლენების განვითარების სხვადასხვა სცენარი წარმოიდგინა. კამილიმ წარმოიდგინა თუ როგორ სვამდნენ ყავას ის და დედამისი,როგორ საუბრობდნენ მოდაზე თუ სამზარეულოზე,როგორ ჩაეხუტებოდა დედას,როცა  რაიმე წარმატებას მიაღწევდა და ჩაესმოდა ლიბედის სიტყვები „ყოჩაღ,შენით ვამაყობ, ელი“. მაგრამ მეორე მხარეს გოგონა ხედავდა ემანუელს,ლიზსა და ნიკს, რომლებიც კამილს ცრემლმორეულები უმზერდნენ.გოგონას არ სურდა მათი დათმობა.ეშინოდა,რომ თუ ლიბედთან დაბრუნდებოდა მათ დაივიწყებდა და მხოლოდ ლიბედი იქნებოდა მისი ოჯახი,ხოლო ემანუელი,ნიკი და ლიზი კი უბრალოდ წარსულის მოგონებები გახდებოდნენ. კამილს სახეზე ცრემლი ჩამოუგორდა,მან ის  ცერით მოიწმინდა. წამოდგა და დისკებში ქექვა დაიწყო, ის, რასაც ეძებდა მალევე იპოვნა.ეს ემანუელის დაბადების დღის ჩანაწერი იყო. პირველი დაბადების დღე იყო,რომელიც ბიჭმა ოჯახში აღნიშნა.მაშინ ისინი ნიკსა და ლიზს მხოლოდ რამდენიმე თვის გაცნობილები ჰყავდათ,მაგრამ ემანუელს საოცარი დაბადების დღე გადაუხადეს.თუმცა ბიჭის თხოვნით მის დღესასწაულზე არავინ დაპატიჟეს.დაბადების დღე მხოლოდ ლიზმა,კამილიმ,ნიკმა და ემანუელმა აღნიშნეს,მაგრამ ეს ნამდვილად საუცხოო და საუკეთესო დაბადების დღე იყო. ვიდეოს ნიკი იღებდა. თავიდან პატარა ემანუელი გამოჩნდა,რომელსაც ლამაზი სმოკინგი ეცვა,მის შემდეგ კი ლამაზ კაბაში გამოპრანჭული კამილი და მომაჯადოებლად მომღიმარი ლიზი გამოჩნდნენ. ტორტი მაგიდაზე იდო.

-ემანუელ,არ ჩააქრობ?-ვიდეოში ნიკის ხმა გაისმა.

-მხოლოდ კამილისთან ერთად.

-ეს ხომ შენი დაბადების დღეა?-ბიჭს კამილიმ ჰკითხა.

-ეს ჩემი ბედნიერებაა,რომელიც მინდა,რომ შენც გაიზიარო.-ბიჭმა გოგონას გაუღიმა.

-მიდი.-ლიზმა კამილს ჩუმად გადაუჩურჩულა.

გოგონა ბიჭის გვერდით დადგა და მათ თერთმეტი სანთელი ერთად ჩააქვრეს.ნიკმა სადღესასწაულო სასტვენს დაუსტვინა და ბავშვებსა და ლიზს დაბადების დღის ქუდები დაახურა.ლიზმა ემანუელს საჩუქარი გამოუტანა,ბიჭს კამილმაც მისცა საჩუქარი. ეს არწვის ყელსაბამი იყო.

-რა ლამაზია,მადლობა, კამილ.-ემანუელმა გოგონას აკოცა და მას გადაეხვია.

-გახსოვს ერთხელ შენ ქალთევზის ყელსაბამი რომ მაჩუქე.ის ახლაც მიკეთია,მინდა,რომ შენ ჩემგან სამახსოვროდ ეს გეკეთოს.-ბიჭმა გაიღიმა და ყელსაბამი გადაიკიდა.

  კამილი ვიდეოს თვალცრემლიანი უყურებდა. ხელი მაისურში ჩაიცურა და იქიდან ქალთევზის ყელსაბამი ამოაძვრინა.

-მე ისევ მახსოვხარ, ემანუელ, და მუდამ მემახსოვრები.-გოგონას სახეზე ღიმილი გამოესახა. ცრემლები მოიწმინდა და ვიდეო გამორთო.

    დისკს თავის ადგილზე აბრუნებდა,როცა კარებზე ზარმა დარეკა.კამილი კარის გასაღებად წავიდა. მას იქ რებეკა ელოდებოდა.

-აბა, როგორ ხარ?-ჰკითხა მეგობარმა.

-კარგად.

-ლიბედი ნახე?

-არა,ვერ მოვახერხე.ხვალ სხვა ადგილას მივალ.იქნებ იქ იყოს.

რებეკა კამილს დააკვირდა.

-შენ რა, ტიროდი?

-ჰო,ემანუელის დაბადების დღის ჩანაწერს ვუყურე.

-ოჰ,კამილ.-რებეკა მეგობარს გადაეხვია.კამილიმ თავი მის მხარს ჩამოადო და აქვითინდა.

-არ შემიძლია.მათ გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია.ისინი ძალიან მენატრებიან.

-მესმის,მოდი დავსხდეთ.-რებეკა დივანზე ჩამოჯდა და მეგობარიც გვერდით დაისვა.

-ყველაფერი კარგად იქნება.

-არაფერიც არ იქნება კარგად.ასეთი რა დავაშავე?ჯერ იყო და ბიოლოგიურ დედას დამაშორეს,მერე ქუჩაში დამაგდეს,მერე როგორც იქნა ბედნიერება ვიპოვნე,ოჯახი ვიპოვნე და ისინიც წამართვეს...

-კამილ, დამშვიდდი,გთხოვ.ყველაფერი გამოსწორდება.აი ნახავ,-რებეკამ გოგონა გულში კიდევ ერთხელ ჩაიკრა.-მე შენთან ვარ.შენ მე გყავარ, ძვირფასო, და გპირდები,რომ მარტო არასოდეს დაგტოვებ.

-არ ვიცი,მეშინია.

-რისი გეშინია?

-ლიბედის გაცნობის.

-რატომ?

-მგონია,რომ ის ჩემს ოჯახს სულიერადაც დამაშორებს.

-კარგი რა. არაფერსაც არ დაგაშორებს.ისინი შენს გულში ცოცხლობენ და ეს სამუდამოდ ასე იქნება.

-ჰო, მაგრამ მაინც არ ვარ დარწმუნებული რომ ეს მინდა,არ ვიცი ღირს თუ არა დედაჩემის გაცნობა.

-დამიჯერე, ღირს.აი ნახავ,ყველაფერი კარგად იქნება.გინდა დღეს შენთან დავრჩები.

-არა,გმადლობ. არ არის საჭირო.

-დარწმუნებული ხარ?

-ჰო,-კამილიმ მეგობარს გაუღიმა.

-კარგი. ყავას მოვადუღებ,ხომ დალევ? მოგიხდება.

-კარგი დავლევ.

რებეკა ყავის მოსადუღებლად სამზარეულოშო გავიდა.კამილიმ კი თავი ბალიშში ჩარგო და ტირილი გააგრძელა.

   მეორე დილით კამილი ადრიანად ადგა.თავი მოიწესრიგა,ლამაზი სვიტერი ჩაიცვა და ბაბუამისის სახლში წავიდა. თოვა შესუსტებულიყო,თუმცა აქა-იქ ფანტელები ციდან მაინც ცვიოდა.გოგონა კვლავაც არ იყო დარწმუნებული უნდოდა თუ არა ლიბედის ცხოვრებაში ასე მოულოდნელად შეჭრილიყო და თავად ლიბედიც შემოეშვა თავის ცხოვრებაში,მაგრამ კამილი მასთან მაინც მიდიოდა. სახლი ადვილად იპოვნა. მანქანა სახლის წინ გააჩერა და ზარის დასარეკად დაიძრა.კარების წინ ოდნავ შეყოვნდა, ღრმად ამოისუნთქა და ღილაკს მიაწვა.კარი საშუალო ასაკის ქალმა გაუღო,თუმცა ეს ქალი ნიკის მიერ მოთხრობილი ქალის აღწერილობას არ ემთხვეოდა.

-გამარჯობა.-კამილიმ ქალს მიმართა.

-გამარჯობა.

-მე ლიბედ ბრენდსონს ვეძებ.აქ ცხოვრობს?

-ლიბედი? არა.ჯორჯი რამდენიმე თვის წინ გარდაიცვალა. საწყალმა მეუღლის დაკარგვა ვერ გადაიტანა.ლიბედს აქ დარჩენა არ სურდა.ის უბრალოდ ამ ყველაფრისგან გარბის.ჯერ მისი გოგონა დაიღუპა,შემდეგ ქმარი, ახლა კი დედ-მამაც გარდაეცვალა.

-უკაცრავად და თქვენ ვინ ბრძანდებით?

-მე მისი ნათესავი ვარ.სახლი მე დამიტოვა.

-ხომ არ იცით სად შეიძლება რომ იყოს?

-არა,ნამდვილად არ ვიცი.მოგზაურობას აპირებდა,მაგრამ სად ეს არ ვიცი.თქვენ ვინ ბრძანდებით?მას ძალიან ჰგავხართ.

კამილიმ ჩაიღიმა.

-მისი ძველი მეგობარი ვარ. მოგზაურობიდან რომ დაბრუნდება თქვენთან მოვა?

-არა,ის აქ არ დაბრუნდება.მგონი სახლიც იყიდა,თუმცა სად არ ვიცი.

-იქნებ ტელეფონის ნომერი მაინც გაქვთ?

-კი,ახლავე მოგცემთ.შემობრძანდით.

-არა,გმადლობთ, აქ დაგელოდებით.

ქალმა კამილს თავი დაუქნია და სახლში შევიდა. ორიოდე წუთის შემდეგ გარეთ პატარა ფურცლით ხელში დაბრუნდა,რომელზეც ლიბედის ტელეფონის ნომერი ეწერა.

-გმადლობთ.-კამილიმ ქალს ფურცელი გამოართვა.

-წარმატებებს გისურვებთ,ნახვამდის.

-გმადლობთ,თქვენც ასევე.

ქალმა კამილს გაუღიმა და კარები დაკეტა.გოგონა კი მანქანაში ჩაჯდა.ის ცოტა ხანს ფიქრობდა,თუ როგორ გაეგო ლიბედის ახალი მისამართი,შემდეგ კი შონი გაახსენდა. ის ისევ პოლიციის კაპიტანი იყო. კამილიმ გეზი ნიკის ძველ სამსახურში აიღო. როცა კიბეებზე ადიოდა,უცნაური შეგრძნება დაეუფლა. ის დრო გაახსენდა,როცა ნიკს პირველად შეხვდა. იმის შემდეგ რამდენჯერმე იყო მასთან სამსახურში,თუმცა მაინც უცნაური შეგრძნება დაეუფლა. გოგონამ დერეფანი გაიარა და მთავარ ოთახში შევიდა. მისი მზერა ერთ-ერთმა მაგიდამ მიიპყრო. მაგიდაზე დეტექტივი მ.ბლენცი ეწერა,თუმცა ადრე ეს მაგიდა დეტექტივ ნიკ ბარნტონს ეკუთვნოდა.გოგონამ გზა გააგრძელა.შონის კაბინეტი ოთახის ბოლოში მდებარეობდა.გზად კამილი ერთ-ერთმა ქალმა ოფიცერმა შეაჩერა.

-რით შემიძლია დაგეხმაროთ?

- მე კაპიტან შონთან მოვედი. მისი ახლობელი ვარ.

-რა გქვიათ?

-კამილი.კამილ ბარნტონი.

-კარგი გადავცემ,აქ დამელოდეთ. - ოფიცერი კაპიტანთან შევიდა და იქიდან მალევე დაბრუნდა.

-შეგიძლიათ მიბრძანდეთ,კაპიტანი გელოდებათ.

-გმადლობთ.-კამილიმ ქალს გაუღიმა და კაბინეტში შევიდა.

-ოჰ,კამილ.რა სიურპრიზია,გამიხარდა შენი ნახვა.-შონი გოგონას გადაეხვია. რაც მისი ოჯახი გარდაიცვალა კაპიტანი ყველანაირად ცდილობდა კამილის დახმარებას.მას მატერიალურადაც ბევრჯერ დახმარებია.

-მეც,როგორ ბრძანდებით?

-მე კარგად,შენ?

-მეც არა მიშავს.

-მოდი დავსხდეთ.

-გუშინ სასაფლაოზე ვიყავი,თუმცა იქ ვერ გნახე.

- იქ დილით ვიყავი.

-ჰო,მე საღამომდე ვერ მოვიცალე.

-აბა რა ხდება,სამსახურში ამბები როგორაა?

-კარგად.

-აქ რამ მოგიყვანა?

-დედაჩემს ვეძებ.

-ოჰო,რით დაგეხმარო?

-მამაჩემმა მისამართები დამიტოვა.ყველგან მივედი,მაგრამ ლიბედი არსად არ დამხვდა.ბოლოს ბაბუაჩემის სახლში ვიყავი,იქ მითხრეს, რომ ლიბედმა ახალი სახლი იყიდა და იქ ცხოვრობს. იქნებ მისამართის გაგებაში დამეხმარო?

-რა პრობლემაა. მითხარი შენს ბიოლოგიურ დედას რა ჰქვია?

-ლიბედ ბრენდსონი.

კაპიტანმა კამილს თავი დაუქნია და მორიგე ოფიცერი გამოიძახა.

-გისმენთ,ბატონო კაპიტანო.

-გამიგე ლიბედ ბრენდსონი სად ცხოვრობს,ბოლოს შეძენილი სახლის მისამართი მინდა,ასევე ტელეფონის ნომერიც.

-ახლავე.

-რატომ გადაწყვიტე დედაშენის მოძებნა?-შონი კამილს მიუბრუნდა.

-ფიქრობთ რომ ეს არ უნდა გამეკეთებინა?

-არა,პირიქით.ეს ძალიან კარგია. ნიკი შენით იამაყებდა.უბრალოდ, ისე მაინტერესებს.

-სიმართლე გითხრათ ეს რებეკამ გადამაწყვეტინა,მაგრამ მე მაინც ყოველთვის მინდოდა ჩემს ბიოლოგიურ დედასთან შეხვედრა.

-სწორედ ახლაა შესაფერისი მომენტი.შენც მარტო ხარ, ისიც მარტოა.თქვენ ერთმანეთი გჭირდებათ.თანაც ის შენი ოჯახია,კამილ.

-მესმის.

კარზე კაკუნი გაისმა.

-შემოდით.

-აი მისამართი ვიპოვნეთ.-ოფიცერმა შონს ფურცელი მიაწოდა.

-გმადლობ, ვი.-შონმა კამილს ქაღალდი გადასცა.

-აბა შენ იცი,თუ რამე დაგჭირდება არ მოგერიდოს.

- გმადლობ, ყველაფრისათვის.

შონმა კამილს გაუღიმა,გოგონას გადაეხვია და კაბინეტიდან გააცილა. კამილიმ უკანა გზაზე ნიკის მაგიდას კიდევ ერთხელ შეხედა,ამჯერად მასზე უკვე ბუტერბროდები იდო.

 გოგონა მანქანაში ჩაჯდა და მისამართზე წავიდა. ლიბედის ახალი სახლი მცირე ზომის უბრალო სახლი იყო. კამილიმ კარზე დააკაკუნა,მაგრამ მას არავინ გამოეხმაურა. ეტყობა დედამისი მართლა სამოგზაუროდ იყო წასული. გოგონა მანქანაში ჩაჯდა და შინ დაბრუნდა.

      ის ლიბედს ტელეფონზე ხშირად ურეკავდა,თუმცა მობილური მუდამ გამორთული ჰქონდა.კამილი მის სახლში სამჯერ მივიდა,მაგრამ იქაც არავინ დახვდა. სამსახურში დაბრუნდა და ცხოვრება ჩვეული რიტმით განაგრძო.დრო გადიოდა და ლიბედი არსად არ ჩანდა. ამასობაში კი შობაც მოახლოვდა.სიცივით არ ციოდა,მაგრამ გარეთ გასაოცრად ბარდნიდა. შეიძლება ითქვა,რომ წელს საოცრად ლამაზი შობის დღესასწაული იქნებოდა. როცა სამსახურს ამთავრებდნენ რებეკამ კამილს ჰკითხა:

-მართლა არ გინდა შობას ჩემს ოჯახში შეხვდე?

-არა,შონიც იმავეს მეუბნება,მაგრამ მირჩევნია მარტო ვიყო.

-კარგი,როგორც გინდა. მაინც შობის შეხვედრას როგორ აპირებ?

-საშობაო ნამცხვარს გამოვაცხობ,სანთელს ავანთებ და რაიმე ფილმს ვუყურებ.

- ორშაბათს შევხვდებით.

-კარგი.-რებეკამ კამილი გადაკოცნა და წავიდა. გოგონაც სახლში მალე დაბრუნდა.

   უკვე თორმეტი ახლოვდებოდა. კამილიმ გადაწყვიტა,რომ საშობაო ნამცხვარის გამოცხობამდე ფილმი აერჩია. დისკებთან მივიდა. ის იყო დისკების ჩასადებს უნდა დასწვდომოდა,რომ გვერდზე დადებული პატარა ფურცელი შენიშნა. ხელში აიღო და დივანზე მოკალათდა. ფურცელს ხელში დიდხანს ატრიალებდა.ბოლოს გადაწყვიტა და ტელეფონი აიღო.კამილიმ ლიბედის ნომერი აკრიფა და დარეკა. ამჯერად ზარი გავიდა და ტელეფონში ქალის ხმაც გაისმა.

-დიახ,გისმენთ.

კამილი თითქოს ადგილზევე გაიყინა, ხმის ამოღება ვერ შეძლო.

-ჰეი,არის მანდ ვინმე? - უეცრად ლიბედის ხმა გაწყდა და ის ტელეფონის ბგერებმა ჩაანაცვლა.

  კამილის სახეზე ცრემლი ჩამოუგორდა. მან ის საჩქაროდ მოიწმინდა,ქურქი აიღო და გარეთ გავიდა. გოგონა ტაქსიში ჩაჯდა და მძღოლს მისამართი უთხრა. ტაქსს დანიშნულების ადგილამდე მისვლამდე 10 წუთი დასჭირდა. მძღოლს ფული გადაუხადა და მანქანიდან სწრაფად გადმოვიდა.კარებთან მივიდა და ზარი დარეკა. გული გამალებით უცემდა, სუნთქვაც გახშირებოდა, მაგრამ ფეხს მაინც ვერ იცვლიდა, თითქოს რაღაც არაამქვეყნიურ ძალას ადგილზე მიეყინა, დედამისის კარის ზღურბლის წინ.

-მოვდივარ.-შიგნიდან ხმა გაისმა.

კარები გაიღო. ის საშუალო ასაკის ქერათმიანმა ქალმა გააღო. ქალი კამილს საოცრად ჰგავდა.უბრალოდ ქერა და მასზე უფროსი იყო. მას გოგონას ნაკვთები ჰქონდა. ქალს ხელში საშობაო ნამცხვარი ეჭირა,რომელიც კამილის დანახვაზე ხელიდან გაუვარდა და იატაკს დაეცა. ქალს გული აუძგერდა.

-ღმერთო...-ის შოკირებულ მდგომარეობაში იყო.-ღმერთო, ელი..ეს შეუძლებელია,ღმერთო.-ლიბედმა ხელი სახეზე აიფარა.

-გამარჯობა, დედა.- კამილიმ ღიმილით მიუგო.

-ოჰ,ჩემო გოგონავ.

ლიბედს ისევე,როგორც კამილს სახეზე სიხარული და ბედნიერება აღებეჭდა და შვილი გულში ჩაიკრა.

ტრილოგიის პირველი ნაწილი

ტრილოგიის მეორე ნაწილი