შორეული ხარ, ეფემერული
და შენი სახე ლანდებად მოდის,
ომაიანთა დედოფალს ჰგავხარ,
ვისთვისაც სისხლი მხურვალედ ჩქეფის.
როგორ მაგონებ შუმერულ ალვას,
ნაყოფიც თითქოს მისას მიგიგავს.
ეს რატომ ხდება ასე, ამგვარად,
ჩემი თავისთვის ბევრჯერ
მიკითხავს.
ნეტავ, შევიცნობ ჭეშმარიტებას?!
არ ვიცი... ჯერ ხომ ისევ ლანდი ხარ,
ათინათივით ჩნდები და ქრები,
ეფემერული, შორეული ხარ.
გიორგი ჩაჩხიანი
