ბუდეს შეხიზნულა, მდევრებს ემალება
ერთი აქოჩრილი პატარა ბეღურა,
შიშით უფანცქალებს პაწაწინა გული,
მისი ღინღლიც თეთრად, ნაზად აბურდულა.
შაშვმა შეიფარა, როგორც საკუთარ ბარტყს,
ისე უვლიდა და თბილად ეხვეოდა,
მანვე გამოზარდა, ფრენაც შეასწავლა,
ბეღურასთან ყოფნა ძალზედ უხაროდა.
შაშვის ფრთის ქვეშ იყო მუდამ გაყუსული
და მის „წითურ“ ბუმბულს საბნად იფარებდა,
ეს ბუმბულიც იმ შაშვს მაშინ შეეღება,
ათრთოლებულ ჩიტს რომ გულზე იხუტებდა.
დიდი ქარი ქროდა, ზამთრის დადგა სუსხი,
შაშვი გადაფრინდა ხის ტოტიდან ტოტზე,
ეგებ მოეძებნა სარჩო ბარტყებისთვის,
ამას ილოცავდა მხოლოდ ბედის ხატზე.
დიდი ფრენის შემდეგ ბუდეს დაუბრუნდა,
ნაშოვარი ლუკმაც ბარტყებს უწილადა,
მათი ნახვის შემდეგ სულ არ დაეზარა
მთელი დღე რომ ცაში დაუღლელად ფრენდა.
ბეღურამაც თვალი გააკვნესა ცხრომით,
შაშვიც ბედნიერი მზერით შესცქეროდა,
მისი ბარტყი იყო და ძლიერ უყვარდა,
მისკენ დაიხარა, თბილად უღიმოდა.
ბეღურას კი მზერა საკვებისკენ ჰქონდა,
შაშვმა დიდი ზრუნვით, მთელი სიყვარულით
პატარა ბეღურას ლოყაც კი შეახო
მისი ისევ ხილვის დიდი სიხარულით.
მაგრამ უცებ ბარტყმა განზე გაიწია,
არც კი შეუხედავს თვალით შაშვისათვის,
შაშვი შეიშმუშნა, ბუდის კიდეს მიჰყო,
ჩუმად მოიკუნტა დიდი სევდისათვის.
ახლა მას დაუწყო გულმა აღელვება,
იგრძნო მისი ბეწვი როგორ დაიღვენთა,
ცრემლით გაეჟღინთა ყოველი ბუმბული
და ბეღურას ხატიც მასში ჩაესვენა.
ზამთრის სუსხი იდგა, მაგრამ ის სიცივე
სულ სხვა რამე იყო შაშვს რომ
ათრთოლებდა,
დიდი სევდის სუსხი, დიდი გულისტკენა
ნელა, ეკალივით მასში იბუდებდა.
ბეღურა კი ისე, ვითომც არაფერი,
ჭამას განაგრძობდა შაშვის უდარდელად,
ბუდის კუთხეს იჯდა შაშვი გატანჯული
და თავს გრძნობდა სევდით ძალზე
მარტოსულად.
